Добавлено: 02 Декабрь 2012, 15:27:49
Siarhiej Navumchyk
Сяргей Грахоўскі (1913-2002) адмыслова напісаў верш, у якім рускі чалавек, які ня ведае беларускай мовы, не зразуме ні слова – каб пераканаць, што беларуская мова адрозьніваеццав ад рускай (верш зьмяшчаю ніжэй). Прыгадваю Дзяды ў Менску – штогод мы пачыналі шэсьце ў Курапаты ад будынку НКВД-КГБ, прыходзілі Быкаў, Барадулін, і заўсёды прыходзіў Грахоўскі. Асабліва цёплыя адносіны ў нас узьніклі, калі ён даведаўся, што мая жонка родам з Глушчыны (ягонае дзяцінства прайшло ў Глуску). Аднойчы Сяргей Іванавіч паказаў мне вакно сваёй камэры ў будынку НКВД – яно выходзіла на вуліцу і амаль ужо апусьцілася ў зямлю (дакладней, за дзесяцігодзьдзі нарос ашфальт). Распавядаў, што камэры былі перапоўненыя, ён думаў, што там – страшна, але наперадзе яшчэ быў ГУЛаг. Грахоўскага арыштавалі ў 1936, ён правёў у лягерах 10 гадоў, да 46-га. А ў 1949 яго арыштавалі зноў – за прыналежнасьць да “антысавецкай нацыяналістычнай групы” і рэабілітавалі толькі ў 1955. У Інтэрнэце ёсьць прысьвечаны яму сайт
Вуліцы Грахоўскага ў Менску пакуль няма, праспэкт Дзяржанскага пакуль ёсьць.
І вось гэты верш. Пачытайце яго сваім сябрам з Расеі.
Сяргей Грахоўскі
«Ветразь»
У выраі ветразь знікае
За хваляй, нібы на спачын,
І змора яго не злякае,
Не спыніць тугой далячынь.
У змроку зіхоткая здрада
Завабіць хлуснёй у віры,
На золку сканае прынада
І кволы прамень на жвіры.
Раптоўна згаданыя мроі
У карунках пяшчотнай тугі
Павольна знікаюць, як строі,
У бязважкасці кволай смугі.
Знікае ўсхвалёваны ветразь:
З кунегаю пільна сачу,
Як водар аздобіў паветра,
І ў бездані знічкі лічу.
Голосование
: 1 ... 66 67 69 70 ... 108 Далее» Вниз