следующая тема »

[31 Август 2025, 02:24:19]

Новости, реклама:

[31 Август 2025, 02:24:19]

Новости, реклама:

[Head]

Усё часьцей сталі здарацца палітычныя інцыдэнты «на бытавой глебе». Вось беларуска ідзе, напрыклад, здаваць бялізну ў пральню. Здаючы пакунак дзяжурнай па пральні, беларуска зьвяртаецца да яе на сваёй роднай мове (на сваёй роднай зямлі). Раптам адбываецца нечаканы, несправакаваны, здаецца, нічым эмацыйны выбух. Дзяжурная прыёмшчыца шырака разьзяўлівае рот і крычыць: «Так что, мне теперь уезжать отсюда?!!» Беларуска па вопыту разумее, што такую рэакцыю выклікала яе беларуская мова. Расейская абывацелька (нягледзячы на пашпарт РБ у кішэні і поўнае спрыяньне ёй антыбеларускім рэжымам) увесь час пачуваецца некамфортна на нашай зямлі, ня можа і ня хоча адаптавацца да беларушчыны («а зачем?»). Ніхто ёй не пагражае, але беларускае слова яна трактуе як канкрэтную пагрозу сябе і свайму існаваньню. Цікава, праўда? Яна бачыць працэсы татальнай рэжымнай русіфікацыі, а ўсяроўна баіцца. Падобна, што будзе баяцца ўсё жыцьцё. А здавалася б, навучыўся па-беларуску (калі жывеш у Беларусі) і ўжо існуеш без страху. «Ан нет, мы савецкіе». Ну і дурні!

Сотні тысячаў такіх жылі-жылі ў Казахстане, Азэрбайджане, Латвіі і т.п., баяліся, ненавідзелі ўсё мясцовае, але неяк трымаліся пэўны час. А вось калі нацыянальная дзяржава заканадаўча пастанаўляла аб неабходнасьці валодаць дзяржаўнай мовай на працоўным месцы ў публічнай сфэры, гэтыя сотні тысячаў гуртом пабеглі ў Расею. Ніхто іх ня гнаў прэч, не страляў, не абзываўся. Мова аказалася магутнай антыімпэрскай сілай.

Янка Базыль