Как сказал один Великий Политик:
"Люди, которые говорят на белорусском языке, не могут ничего делать, кроме как разговаривать на нем, потому что по-белорусски нельзя выразить ничего великого. [highlight]Белорусский язык — бедный язык. [/highlight]В мире существует только два великих языка — русский и английский."
Терпеть не могу белорусский язык - это какой-то чуть облагороженный, социально принятый диалект русского.
Но и согласиться с тем, что это
бедный язык тоже не могу.
Читала Мележа "Люди на болоте" в школе на русском, но белорусского издательства.
А позже читала на русском, но московского издательства: небо и земля! Всё пресно и серо.
Такой милый мележевский диалект белорусского "картопля", "кохта" безбожно заменили на "картошку" и "кофту".
От самобытности, и по-своему, красивости белорусского не осталось и следа!
Читать было ужасно не интересно.
назіраецца нейкая непаслядоўнасць у заявах: з аднаго боку Вы цярпець ня можаце, а з іншага абарняеце моўную самабытнасць.
Я дазволю сабе спадзявацца, што першая заява - крывадушнасць.
На тэму "непрыгожасці". Калі браць сучасную гістрыю, то мне здаецца, што такое адчуванне мовы было заложана недзе ў падсвядомасці пакалення нашых бацькоў, не раней. Бачу тут такую магчымую прычыну. Якраз яны, нашыя бацькі (50-60 гадоў нараджэння людзі) з'яжджалі з вёсак. Ім хацелася падалей уцячы адтуль, бо не было перспектыў. Хацелася забыць, што яны з вёскі, а значыць забыцца на ўсё, што з ёю звязана. А ў горадзе ужо была пашырана расейская мова. Вось яны і адракаліся ад роднага, абы іх не называлі "деревней". Таму што ў горадзе лічылася непрыгожым размаўляць на вясковай мове. І гэтую сваю "нелюбоў" і адносіны да беларускай, як да непрыгожай мовы, яны перадалі сваім дзецям - нам. А зараз кожны сам павінен абраць: ці яму слепа ісці за меркаванням іншых, ці паспрабаваць самастойна ацаніць такую з'яву, як родная мова.