Падзялюся і я сваім вопытам. Распісаліся мы па-ціхаму, толькі са сведкамі, ездзілі на тралейбусе, потым рэстаран. Не ведалі ні бацькі, ні сябры. Потым паступова паставілі ўсіх перад фактам.
Вяселле з вянчаннем было праз 5 месяцаў. Выглядала ўсё як у замежных фільмах: ніякага выкупу, я прыехала ў касцёл сама з мамай і сястрой. Жаніх і ўсе госці чакалі каля Фарнага. Мы былі ў той дзень адны, таму аніякай спешкі, праз паўгадзіны ніхто нас не выгнаў, фоткалісь колькі хацелі. А, Фарны касцёл, здаецца, адзіны, хто можа праводзіць службы на ўсіх мовах (нават лаціне і італьянскай), не кажучы пра беларускую. Арганістка спявала таксама толькі па-беларуску, мы агаворвалі.
Госці ў нас былі ўсе дзіўнаватыя. Пратэстанты-пяцідзесятнікі, праваслаўныя і каталікі непрактыкуючыя. Ніхто не спяваў, рытуалы не выконваў... ну, мне было сорамна. Але ім усім, вядома, спадабалася, нават пратэстанты шмат чаго знайшлі што пераняць. А, яшчэ вялікая колькасць гасцей (пераважна вясковыя!) настойвалі на "бракасачатанні", лічылі, што не ва ўсё іх пасвяцілі
: 1 ... 8 9 11 12 ... 34 Далее» Вниз