следующая тема »

[08 Август 2025, 16:59:28]

Новости, реклама:

[08 Август 2025, 16:59:28]

Новости, реклама:

[Jendrus]

Эпізод са смерцью Тадзіка Ясінкага чапляе сваёй жорсткасцью ды бесчалавечнасцью, а сам хлопчык ператвараецца ў сімвал нявіннай ахвяры. Аднак, што менваіта ў гэтай трагедыі больш істотна: тое, што герой - дзіцё, ці факт ягонай пакутніцкай смерці?
У сувязі з апошняй інфармацыяй, якую я прыгадаў вышэй, ягоны ўзрост ужо ня можа быць гэткім фактарам, гэта - хлопце, падлетак, але - не дзіце, як тое падаецца ў польскай літаратуры. Падлетак са зброей у руках (чырвоныя кхмеры, маладагвардзейцы, гітлерюгент...) Значыць застаецца толькі другое - тое, якім чынам ен быў закатаваны. У дадзеным выпадку, прыклад М. Якімовіча - мясцовага беларускага камуністычнага дзеяча, якога, быццам бы, зарэзалі польскія лекары па загаду дыфензівы, як раз выразна сведчыць, што насілле патрабавала легітымізацыі, нейкага тлумачэння. Пры нагодзе, ведаеце, чым рэвалюцыйныя матросы ў 1917 г. апраўдвалі сваю крыважэрнасць у адносінах да афіцэраў? Яны спасылаліся на падзеі 1905 г., калі, паводле чутак, збунтаваўшыхся маракоў царскія ўлады вывозілі ў мора і тапілі... Насілле, нават сімвалічнае, міфічнае, дае падставу для разбурэння папярэдняй сацыяльнай сістэмы, каб на яе папялішчы збудаваць новае...

І, так, я менавіта за тое, каб усіх іх лічыць ахвярамі, але пры гэтам, так сама, памятаць і імены забойцаў ды катаў.

Што ж тычыцца 17 верасня - мы з сябрамі даўна ўжо спрабавалі яго адзначаць, але менавіта як дзень памяці і ўзаемнага прымярэння