|
lenin
Гость
|
вот такой вот сайтик с таким вот текстом Мицкевич – величайший поэт Польши. Его роль для польской литературы можно сравнить с ролью Пушкина для русской литературы, Шевченко – для украинской. Мицкевич был родоначальником новой польской литературы и нового польского языка.
«Когда у поляков явился Мицкевич, они перестали нуждаться в снисходительных отзывах каких-нибудь французских или немецких критиков, не признавать польскую литературу означало бы только обнаруживать свою собственную дикость», - писал Н. Г. Чернышевский.
Однако значение Мицкевича не исчерпывается его литературной деятельностью. Мицкевич был передовым политическим деятелем своего времени. Он стоял в центре польского революционного движения.
Первостепенное значение Польши в развитии передовых революционных идей века определило и мировое значение Мицкевича, который еще при жизни был для всего мира символом своего народа и его борьбы за свободу. МИЦКЕВИЧ, АДАМ (Mickiewicz, Adam) (1798–1855), польский поэт. Родился 24 декабря 1798 в Новогрудке (ныне Белоруссия) фамилия Мицкевич отсутствует. В 1834 году Мицкевич опубликовал последнее свое крупное произведение - поэму "Пан Тадеуш". Эта польская национальная эпопея, в которой отчетливо проявились реалистические тенденции, стала энциклопедией старопольского быта читайте. |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
RockeR
|
2www, дружище, я предлагаю закончить мусолить эту тему  Мицкевича считают польским поэтом ибо он писал на польском, таковы реалии того времени. После объединения двух государств в Речь Посполитую статус польского языка на этих территориях напоминал сегодняшний русский. Это факт. У Мицкевича были проблемы с польскими крритиками, которые его обвиняли в "беларускости" он писал о этих территориях... о народе его населявшем, о его обычаях. Но публиковаться он мог в то время либо на русском либо на польском Российским историкам свойственно называть "польскими революционерами" на этих территориях всех выдающихся личностей противившихся "русскому шовинизму" и желающих возродить Речь Посполитую. Но все забывают, что Речь Посполитая - это не Польша. Это государство наших предков. : ))) |
|
|
|
|
Записан
|
Belarus über alles!
|
|
|
|
Paladin
|
Но все забывают, что Речь Посполитая - это не Польша. Это государство наших предков. : ))) Пардон. все уже забыли... Странно правда иногда слышать, от вродебы умственно здоровых людей, неверие в то что "человеки" которые жили на одной територии, смешивались кровно и культурно, имели общие проблеммы за 400 лет ну никак не смогли себя почуствовать одним народом... зато очень легко верим в то что менее чем за 70лет (да даже за 10 лет) это может произойти. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 11:09:03 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
вот такой вот сайтик с таким вот текстом Мицкевич – величайший поэт Польши. Его роль для польской литературы можно сравнить с ролью Пушкина для русской литературы, Шевченко – для украинской. Мицкевич был родоначальником новой польской литературы и нового польского языка.
«Когда у поляков явился Мицкевич, они перестали нуждаться в снисходительных отзывах каких-нибудь французских или немецких критиков, не признавать польскую литературу означало бы только обнаруживать свою собственную дикость», - писал Н. Г. Чернышевский.
Однако значение Мицкевича не исчерпывается его литературной деятельностью. Мицкевич был передовым политическим деятелем своего времени. Он стоял в центре польского революционного движения.
Первостепенное значение Польши в развитии передовых революционных идей века определило и мировое значение Мицкевича, который еще при жизни был для всего мира символом своего народа и его борьбы за свободу. МИЦКЕВИЧ, АДАМ (Mickiewicz, Adam) (1798–1855), польский поэт. Родился 24 декабря 1798 в Новогрудке (ныне Белоруссия) фамилия Мицкевич отсутствует. В 1834 году Мицкевич опубликовал последнее свое крупное произведение - поэму "Пан Тадеуш". Эта польская национальная эпопея, в которой отчетливо проявились реалистические тенденции, стала энциклопедией старопольского быта читайте. Где слово - [highlight]поляк[/highlight]? Покажите, покажите мне его. А интерпретации москалей на тему, что и где там старопольское - меня меньше всего волнуют. Ссылки и чьи-то непонятные мысли - это не аргумент. Хотя если так волнует - их есть у меня А кто с этим спорит? - С этим спорить нельзя, по ссылке ж написано! А ещё могут и по телевизору показать! И в газете написать!  Одна из трех ветвей русского народа, проживающая в Белоруссии. Древней этнической основой белорусской ветви русского народа были восточнославянские племена дреговичей, юго-западных кривичей (волочане и смоленские кривичи), радимичей и отчасти соседних древлян, северян и волынян. Восточнославянские предки белорусов частично ассимилировали летто-литовские племена (в частности, ятвягов). В IX в. они вошли вместе с другими восточнославянскими племенами в Киевскую Русь. В рамках единого политического объединения восточнославянских племен завершилось формирование древнерусской народности. В XIV в. белорусские земли были оккупированы Литвой, а в XVI в. по Люблинской унии 1569 захвачены Польшей. В условиях порабощения и ожесточенной борьбы за независимость происходит формирование белорусской ветви русского народа (XIV — XVI вв.), основным ядром которой были западные группы древнерусской народности. В XVIII в. в результате трех разделов Польши (1772, 1793 и 1795) Белоруссия была возвращена России. Вот это я понимаю, ссылка так ссылка! P.S. Слушайте, а ничего страшного, что Мицкевич ногой не ступал на польскую землю, ну не был он ниразу ни в Варшаве, ни в Кракове? Старопольский быт, н-да не смешите |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 11:32:22 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
их есть у меня Адам Мицкевич. (Mickiewicz, Adam) (1798-1855). Памятник Адаму Мицкевичу в Минске
(Парадоксы истории а судьбах людей)
Памятник Адаму Мицкевичу установлен в Минске в сквере на Немиге. Это подарок польского правительства белорусскому народу. Какой же это польский поэт? Он никогда не жил в землях современной Польши. Это настоящий литвин - так назывались белорусы в средние века! Родился и вырос в Новогрудке - первой столице Великого княжества литовского, учился в Вильно (Вильнюс) - второй и последней столицей ВКЛ, работал в Ковно (Каунас), затем пятилетняя ссылка - нет, не в сибирь, а в Москву, Петербург и Одессу. Как ни странно, но тогда-то и оттачивалось его литературное мастерство - он был принят и признан в высших литературных кругах Москвы и Петербурга... Затем эмиграция - сначала в Италию, а затем во Францию, где и провел большую часть жизни. Скончался в Константинополе, но это отдельная страница биографии.... Похоронен был первоначально в Париже, а позднее его прах был помещен в специальном пантеоне в древней столице Польши - Кракове. Наиболее зачимые произведения - "Дзяды" и "Пан Тадэуш" - об обрядах и жизни в белорусский краях написаны на польском языке. А что Вы хотели - другого литературного языка в наших краях в то время и не было... И всегда, везде, куда ни плюнь, попадешь в инородца. Великий «польский» поэт Адам Мицкевич, между прочим, был литвин (что с гордостью подчеркивал)...
Есть такая историческая трилогия Генрика Сенкевича — «Огнем и мечом», «Потоп», «Пан Володыевский». Трудно объяснить иностранцу, с каким почитанием и трепетом к ней относятся в Польше. Идет сразу после Библии, одним словом. В обиходе именуется она попросту Трилогия (без всяких кавычек), каждый грамотный поляк и без объяснений понимает, о чем идет речь. Восемьдесят лет уже поколения польских школьников проходят ее так, как у нас, скажем, «Войну и мир», сочинения пишут, абзацы наизусть зубрят: «Вот уже по всей Речи Посполитой народ седлал коней, а шведский король все не мог уйти из Пруссии...»
Эта действительно увлекательная трилогия повествует о славных польских витязях семнадцатого столетия, живота своего не щадивших в битвах со шведами, татарами и Хмельницким. И описания ожесточенных схваток там наличествуют, и романтическая любовь, и приключения спаянных крепкой мужской дружбой героев благородных шляхтичей...
Вот только среди этих блистательных витязей, олицетворения польского рыцарства... нет поляков! Понимаете? Нету!
Честь Польши защищают одни инородцы: литовские чудо-богатыри Кмициц и Подбипятка, «русская шляхта», как они сами себя именуют, славный пан Володыевский сотоварищи (окатоличенные украинские дворяне). Этнический поляк среди них только один, пан Заглоба, но это второстепенный персонаж, откровенно комический герой, славный в основном пьянством и совершенно мюнхаузеновским враньем... Так у газеце написали - трэба верыць, Линен - туд бэз варыянтау! |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Sprzedawca Marze[ch324], всё это мусолилось в Полит-Избе не один раз, это продолжение неверие в то что "человеки" которые жили на одной територии, смешивались кровно и культурно, имели общие проблеммы за 400 лет ну никак не смогли себя почуствовать одним народом Это прикол (софизм) из разряда сравнений прагерманского племени баварцев и отдельного, я бы даже не утверждал, что праславянского - народа, этноса литвинов? Тогда ясно, прикалывайся дальше
|
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 11:47:52 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Ну тагды почитаем "белорусского" автора в оригинале... Dalej Jasi[ch324]ski, m[ch322]odzian pi[ch281]kny i pos[ch281]pny, Obok Korsak, towarzysz jego nieodst[ch281]pny, Stoj[ch261] na sza[ch324]cach Pragi, na stosach Moskali, Siek[ch261]c wrogów, a Praga ju[ch380] si[ch281] wko[ch322]o pali. Nawet stary stoj[ch261]cy zegar kurantowy W drewnianej szafie pozna[ch322], u wni[ch347]cia alkowy, I z dziecinn[ch261] rado[ch347]ci[ch261] poci[ch261]gn[ch261][ch322] za sznurek, By stary D[ch261]browskiego us[ch322]yszy[ch263] mazurek. Вот та вот непонятно... как это литвин мог слушать некошерный мазурек Домбровского и любоваться картинами битв освобождения Варшавы.  Это жеж как минимум не по белорусски... |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 12:13:20 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
*Бьёться об стену* Смотрел вчера Хичкока и слушал Einsferum...  А сейчас читаем эти строки литвина: Літва! Ты як здароўя ў нас, мая айчына! Што варта ты належыць толькі той належным чынам, Хто цябе страціў. Вось тваю красу жывую Зноў бачу і апісваю, бо скрозь сумую. Я хотел сказать - истинный поляк, не добавить - не прибавить |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 12:31:28 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
*Бьёться об стену* Смотрел вчера Хичкока и слушал Einsferum... А сейчас читаем эти строки литвина: Літва! Ты як здароўя ў нас, мая айчына! Што варта ты належыць толькі той належным чынам, Хто цябе страціў. Вось тваю красу жывую Зноў бачу і апісваю, бо скрозь сумую. Я хотел сказать - истинный поляк, не добавить - не прибавить Читаю только в оригинале... темболее если есть такая возможность. Litwo! Ojczyzno moja! ty jeste[ch347] jak zdrowie; Ile ci[ch281] trzeba ceni[ch263], ten tylko si[ch281] dowie, Kto ci[ch281] straci[ch322]. Dzi[ch347] pi[ch281]kno[ch347][ch263] tw[ch261] w ca[ch322]ej ozdobie Widz[ch281] i opisuj[ch281], bo t[ch281]skni[ch281] po tobie. Panno [ch347]wi[ch281]ta, co Jasnej bronisz Cz[ch281]stochowy I w Ostrej [ch347]wiecisz Bramie! Ty, co grod zamkowy Nowogrodzki ochraniasz z jego wiernym ludem! Jak mnie dziecko do zdrowia powroci[ch322]a[ch347] cudem (Gdy od p[ch322]acz[ch261]cej matki pod Twoj[ch281] opiek[ch281] Ofiarowany, martw[ch261] podnios[ch322]em powiek[ch281] I zaraz mog[ch322]em pieszo do Twych [ch347]wi[ch261]ty[ch324] progu I[ch347][ch263] za wrocone [ch380]ycie podzi[ch281]kowa[ch263] Bogu), Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц. Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся... |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 12:51:23 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
|
litwin
|
Самая нармальная спасылка: "Міцкевіч Адам (1798-1855), [highlight]беларускі польскамоўны паэт[/highlight], дзеяч нацыянальна-вызваленчага руху; заснавальнік беларускага рамантызму." "У сваіх лекцыях пра славянскія літаратуры ў Калеж дэ Франс (1841-1844) М. адзначаў, што беларусы «захавалі найбольшую колькасць агульнаславянскіх рыс», «у іх казках і песнях ёсць усё», а беларуская мова - гэта «самая багатая і самая чыстая гаворка, яна ўзнікла даўно і цудоўна распрацавана»."І ўсё.. І праблем ніякіх няма.. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 13:05:51 от litwin »
|
Записан
|
Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі..!! © Ф.Багушэвіч
|
|
|
|
www
|
Это ерунда. В бой идёт тяжёлая артиллерия: Усё яно так, але гэтым Бой толькі ўзбуджае людзкую цікавасьць, а ў ніякай меры не выясьняе дзеяньняў паэта 20 апошніх год яго жыцьця, ані той вострай рэакцыі на іх з боку польскай эміграцыйнай апініі. Прытым ён зарысаваў тут далёка шырэйшы абсяг канфлікту паэта з польскай эміграцыяй, чымся гэта выклікала-б са «скандалу» з жыдоўскім легіёнам, які на гэтым шырокім фоне зусім затрачваецца. Афіцыйна Міцкевіч паехаў у Істамбул ад французскага міністэрства асьветы дзеля вывучэньня культурнага стану паўдзённых славян пад турэцкім панаваньнем - а на справе быў высланы тагачасным лідэрам польскай эміграцыі, кн. Чартарыскім, з далікатнай місіяй дабіцца пагадненьня рассвараных арганізатараў антымаскоўскіх казацкіх палкоў у Турцыі, Садыка Паша (Міхала Чайкоўскага) і ген. У.Замойскага. З гэтым апошнім сам Міцкевіч меў старыя асабістыя рахункі, моцна яго ненавідзеў, і гэты факт быў агульна вядомы. Як-жа тады мог ён выступаць тут у ролі нейкага арбітара? Яшчэ раз выходзіць, што з тэй місіяй Міцкевіча нешта было ня зусім у парадку. Калі ўжо Міцкевіч стаў сярод польскай эміграцыі адыёзнай асобай, дык гэта не за яго жыдоўскія сымпатыі, ані тым менш за яго буйны характар, бо эксцэнтрыкам ён ня быў. Праўдзівай прычыны шукаць прыходзіцца далёка шырэй і глыбей. На працягу 20-ці гадоў да свае сьмерці Міцкевіч амаль зусім ня браўся за пяро, што сьведчыць пра глыбокі душэўны крызіс паэта. І праўда, за гэты час у сваіх ідэйных пошуках ён ня толькі сышоў на бакавыя сьцежкі-дарожкі, але стаў штораз выяўней адчужацца ад польскага патрыятызму і з такой эвалюцыі не прыходзіцца дзівіцца ў чалавека, які свой апошні, найбольшы і найлепшы твор так пачынаў: Літва, о айчына мая! Ты што здароўе... Як цаніць цябе трэба той толькі спазнае, Хто цябе страціў... (пераклад мой - П.М.) Хоць Жаленскі не пасьмеў у сваіх артыкулах паставіць гэтае натуральнае тэзы, усё-ж уважны чытач можа знайсьці ў гэтай кнізе нямала довадаў на Міцкевічава адчужэньне ад палякаў. Цікава, што праявілася яно дужа рана - ужо ў час ссылкі паэта ў Расею: у сваіх лістох, адкуль прыяцелям у Варшаву ён піша ўжо толькі пра «вашыя справы», «вашу літаратуру», яўна вылучаючы сябе з польскай літаратурнай плыні! Бой не дае на гэта ніякага камэнтара, адно ставіць асьцярожнае пытаньне: «Ці гэта антыпатыя да варшавянізму, ці нясьведамы (?) прадсмак літоўскага сэпаратызму?» Выходзіць, што ёсьць патрэба тут Бою крыху памагчы. Паэт быў сталым ужо чалавекам і ведаў, што рабіў. Затым гэта ня мог быць адно «нясьведамы прадсмак», а самы запраўдны літоўскі (у гістарычным значэньні слова, г.зн. беларускі) сэпаратызм, дзеля якога і ўзьнялася бура, што грымела праз 20 гадоў над яго галавою і кончылася заўчаснай сьмерцю. Са сваімі сымпатыямі і тужэньнем за Літвою Міцкевіч зусім не хаваўся, будучы чалавекам высокай асабістай этыкі, што многім палякам вельмі-ж калола ў вочы. Варта тут прыгадаць такі інцыдэнт: шмат гадоў пасьля сьмерці паэта нейкі Ленартовіч чытаў у Фларэнцыі лекцыі пра Міцкевіча ў духу, бязумоўна, яго пасьмертнай рэгабілітацыі. Аднойчы лектар атрымаў вельмі ляканічнага ліста - у ім быў толькі адзін сказ: «Ты дзіця, калі ўважаеш Міцкевіча за патрыёта. Цыпрыян Норвід». Такое рашучае асуджэньне вялікага паэта з боку аднаго з выдатных паэтаў польскіх па-міцкевічавае пары, які знаў Міцкевіча асабіста і ў яго гасьціў ня раз, ставіць кропку над «і». Ды Норвід гэтым не абмежаваўся. Ён выразіў сваю думку і ў вершах. Адзін з іх пачынаецца так: Што ты, Сакрат, Атэнам зрабіў, Што табе людзі з золата помнік нясуць, Атруціўшы раней?.. А канчаецца так: Што ты ўчыніў людзям, Міцкевіч... Далейшыя радкі адкінуты ці выдаўцом, ці самым паэтам, але і бяз іх ідэя зусім ясная. У сваім асуджэньні Міцкевіча Норвід ня быў адзінокім, ані першым. Яшчэ задоўга да скону паэта Ўладыслаў Голембёўскі, у брашуры з 1844 г., паставіў паэту шэраг закідаў. Найцяжэйшы з іх - нястача ў жыцьці і ў творчасьці ягонай «шчырых і гарачых пачуцьцяў адносна айчыны», г.зн. Польшчы. Далей ён закідае паэту сувязі з містыкам Тавянскім, якія давялі да далейшага ахаладаньня яго да польскае справы, да перакручанага яе талкаваньня са шкодай для польскай навукі, урэшце, да крайняга зазнайства і самалюбства. У сваіх закідах Голембёўскі пасунуўся можа і задалёка, тым ня менш яны сымпатычныя для настрояў таго часу сярод польскае эміграцыі адносна асобы Міцкевіча. Мала таго, ужо пасьля паўстаньня ў Польшчы 1830 г. ставіліся Міцкевічу моцныя закіды ў здрадзе польскасьці, калі ён, замест пасьпяшыць у паўстаўшую Варшаву, правёў час весела рамансуючы ў Пазнаншчыне, дзе яго і застаў разгром паўстаньня. Ізноў-жа Бой падае, што ў сувязі з гэтым паэт перажыў вялікую душэўную драму... ды ў гэтым стане глыбокага духовага разладу і напісаў тую слаўную 3-ю частку «Дзядоў» у 1832 г., а пазьней «Кнігі народу ды паломніцтва польскага» і ўрэшце «Пана Тадэвуша» - усе тры на працягу ўсяго двух гадоў! Але цікава тут зусім што другое: пасьля гэтага гігантнага творчага ўзлёту, як сякерай адсек, - Міцкевіч змоўк на заўсёды... гэта калі не лічыць даслоўна горстачка вершаў напісаных да 1839 году. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 13:13:55 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Бываюць такія дзеі з маладымі, пачынаючымі аматарамі пяра, што пасьля колькіх нават удалых спробаў сіл адыходзяць у цень, каб ужо ніколі больш не ўзмахнуць крыльлем. Але каб паэтычны геній, пабываўшы на самых недасяжных вышынях Алімпу, дабравольна заламаў пяро і сьціх на векі, таго бадай яшчэ не бывала! Па сяньняшні дзень палякі не далі ніякага выясьненьня гэтага нечуванага факту: закідалі яны паэту буйнасьць характару, самалюбства, лішняе захапленьне містыкай, інтэрнацыяналізмам, а нават камунізмам, а знайшоўся і такі, хто даказваў, што Міцкевіч проста страціў талент і ўсё! Але калі ўжо і прыняць, што чалавек запаў на нейкую «хваробу», дык усё гэта адно пералік сымптомаў, які ня кідае бадай сьвятла на характар тае «хваробы», ані на яе прычыны.
Выглядае, што дасюль даслоўна ніхто з палякаў, нават сам Бой-Жаленскі, не пасьпеў глянуць праўдзе ў вочы, хоць яна аж просіцца. Па душы цяжка паляку прызнаць той просты факт, што Міцкевіч быў прадуктам сымбіёзу двух дыямэтральна розных і часта супярэчлівых народных стыхіяў: у душы гэтага гіганта ішло бязупыннае тузаньне-змаганьне паміж двума элемэнтамі процілеглых знакаў і патэнцыялу - свойскім, літоўскім (як тады яшчэ звалі па старой традыцыі ўсё наша, беларускае), ды элемэнтам штучна прышчэпленым душы ягонай цераз польска-моўную школу і выхаваньне ў польскім патрыятычным духу.
Вось вам усяе тае «хваробы» паэта, што знайшла свой верны адбітак ува ўсім шляху бурлівым яго жыцьця.
І цікава нагадаць, як той свойскі, літоўскі элемэнт з цягам гадоў усё рос і браўся ў сілу, асабліва з тае пары, калі паэт апынуўся на чужыне і туга па страчанай айчыне сьціснула яму сэрца вялікім болем. У такім настроі цяжкога смутку, які паглыбляўся з году ў год, як ён мог пісаць польскую патрыятычную паэзію? А паколькі іншае пісаць ня мог тэхнічна, не пісаў нічога. Вось і разьвязка ўсяе загадкі, чаму, папаўшы на чужыну, паэт так хутка і беззваротна замоўк.
На фоне такога дзіўнага рэгенэратыўнага працэсу ў душы паэта на дзіва слабым аказаўся той другі, польскі кампанэнт яго духовай структуры. Штучна наложаны на першы, за гады паэтавага туляньня па чужых кутках ён усьцяж слабее, і гэты факт, а не жыдоўскія сымпатыі ці палітычная дзейнасьць паэта, вельмі трывожыў і злаваў паляка. А для нас, беларускіх эмігрантаў, гэта зусім зразумелы працэс: паміж беларусам (гістарычным ліцьвіном) і паляком, хоць-бы яны і гаварылі на той самай мове, ляжыць псыхаланічная пропасьць - гэта дзьве дыямэтральна розныя натуры, ужыцьця якім надта-ж цяжка. У гэтым Міцкевіч пераканаўся з хвілінай, калі сустрэўся на выгнаньні першы раз вока-у-вока з радавітымі палякамі, якіх у дасюлешнім жыцьці сваім ані бачыў, ані ведаў. Выглядае, што сустрэча не была дужа прыемнай, ані будуючай...
Паміж паэтам і новым асяродзьдзем, у якое кінуў яго лёс, хутка вынікаюць вострыя супярэчнасьці, непаладкі і спрэчкі, якім не было канца. Міцкевіч праймаецца інтэрнацыяналізмам і робіцца чырвоным, коратка прыймае актыўны ўдзел у рэдагаваньні і выдаваньні радыкальнага часопісу «Трыбуна Народаў». Нажаль, Бой сьведама, як відаць, скажае працэс, у выніку якога паэт стаў чырвоным, заяўляючы, што быццам гэта «справа польскія завяла яго да міжнароднага сацыялізму». Як яно магло так быць, калі паэт, колькі жыў, ні тае Польшчы, ні яе сацыяльных адносін ані бачыў, ані ведаў, затое з першай рукі быў інтымна азнаёмлены з роднай Літвой і з жахлівай галечай яе прыгоннага сялянства тае пары. А гэта азначае, што ня польская, а літоўская-беларуская рэчаіснасьць кіравала яго сэрцам і сумленьнем. Захапіўся ён інтэрнацыяналізмам не дзеля польскае справы, як гэта хоча Жаленскі, а якраз таму, што адыйшоў ад польскае справы - так гэта ўспрынялі былі сучасьнікі, і за гэта яго грамілі.
Вось тое няспыннае ўсіленьне-нарастаньне прыроднага літоўскага-беларускага фактару ў душы паэта, ды няўхільна вынікаючы з гэтага востры канфлікт з яго польскімі ляяльнасьцямі, а ў шырэйшым сэнсе з усім новым, чужым яму па духу асяродзьдзем, і давялі да таго, што Міцкевіч на 35-тым годзе свайго жыцьця, у поўным росквіце свайго геніяльнага таленту адыйшоў ад вялікае паэзіі назаўсёды. Мы сяньня добра разумеем усю трагэдыю душы гэтага вялікага, высока этычнага чалавека, які, папаўшы на чужыну, балюча адчуў нятолькі тугу па роднай зямельцы, але і той цяжар, якім чужа-польскае выхаваньне абцяжала-загрузіла яго вольны дух і з якім ён рашуча змагаецца. На гэта палякі, бязумоўна, не маглі доўга аставацца абыякавымі, але і так цэлых 21 год прайшло ад яго «паэтычнае сьмерці», пакуль польскі палітычны штаб на эміграцыі - ня бачачы ў ім ніякаё ўжо карысьці для польскае справы, а з трывогай пазіраючы на хуткі рост небясьпекі кампрамітацыі, - вырашыў урэшце зьвясьці яго з гэтага сьвету бяз лішніх сьведкаў, бяз шуму і крыку, у далёкім Істамбуле.
|
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
І гэта памагло... Больш таго, забойства даслоўна ўратавала Міцкевіча для польскай справы. Паэт не пасьпеў яшчэ ўчыніць нічога, чаго не далося-б неяк «адрабіць» настойлівым і дружным высілкам. Ну і пачалося-б тое пасьмертнае «адрабляньне», якое Бой назваў проста «закламанем» (заілганьнем) Міцкевіча - працэс, што працягваўся ці не на два пакаленьні, на які злажылася нечуваная ў гісторыі кампанія ілжы з мэтай выбяленьня біяграфіі паэта ад усіх пагрэшкаў супраць польскасьці і «ўбранзаваньня» гэтага зусім новага Міцкевіча на векі вечныя. І яно ўдалося. У тэй доўгай і зацятай кампаніі выдатны ўдзел прынялі дзеці паэта, асабліва старэйшы сын Уладыслаў (памёр 1926), які ўсё сваё доўгае і працавітае жыцьцё прысьвяціў зьбіраньню, зьмяненьню (хвальшаваньню) і зьнішчэньню карэспандэнцыі бацькі, ды іншых лістоў і дакумэнтаў, у якіх знайшліся «кампрамітуючыя» яго словы ці думкі. Бой яго заўзята крытыкаваў, але ў канцы пахваліў... і не дарма - было за што: сяньня трэба стаць на галаве, каб знайсьці нешта аўтэнтычнае са спадчыны паэта, што не пабывала ў руках Уладыслава і яго памагатых і не было «выпраўлена». Вось такім парадкам «убранзаваньне» паэта дабілася выдатных вынікаў: Міцкевіч, той няўрымсьлівы лёсам пакрыўджаных, вялікі містык і палітычны лятуценьнік, вечна ўздыхаючы за страчанай сваёй далёкай Літвой, - зьнік са сцэны, як-бы яго не было. А на яго месца палякі ўзьвялі Міцкевіча афіцыйнага, таго адшліфаванага, без найменшай заганы, бяз ценю падозраньня ў неляяльнасьці да Польшчы, з тытулам «вешч народовы», праваднік народу і г.д. і т.п. Вось гэтаму наватвору свайму палякі і пакланіліся ў пояс, што бажышчу якому, і пачалі ставіць яму помнікі з бронзы.
І стала ціха. Ухадзілася бура. Усе канцы ў воду схаваныя, і думаецца ім, тым «бранзавікам», што ня выйсьці ўжо праўдзе на сьвет белы ніколі. Дарэмныя спадзяваньні! Бо ня так судзіў Бог. Хоць праўда сяньня з-пад стрэх беларускіх выгнаная і бяздомная туляецца па сьвеце і красуе - хай за трыдзевяць зямель і мароў, за бязьмежным прасьцягам акіяну, але жыве. І мы яе перашчэпім ізноў пад стрэхі родныя, і зацьвіце там пышна-буйна, што сад вішнёвы, як гэту праўду пра вялікага Адама - бяздомніка, што ўжо 130 год як стукаецца да нас у дзьверы, а мы што, паглохлі? Ды не, мы проста нічога ня ведалі... Дык-жа пара, вялікая пара нам урэшце спазнаць яго, прыняць гасьцінна і адчыніць сэрцы нашыя перад веліччу яго цярпеньняў. Ясна, не гавару я зусім пра таго «закламанага» Міцкевіча, акрэплага ў бронзе, што сабе палякі ілжою стварылі - хай ім пацяшаюцца, ён іхні, нам да яго ніякае справы. Нас цікавіць адно той Адам праўдзівы, той вечны гаротнік-лятуценьнік, чыё сэрца да канца гарэла любоўю да роднай літоўскай зямлі і яе абяздоленага люду - яго, акінутага бяздомніка, возьмем пад сваю апеку і абагрэем цяплом удзячных сэрцаў нашых. А з ім не забудземся прад'явіць наш іск і на слаўную Літву нашу старую - вялікі гістарычны твор нашых продкаў, а ніколі іншага, слаўны наш гістарычны дом на працягу звыш пяці з паловай вякоў.
Канчаю гэты мой паняволі вельмі сьціплы нарыс на грандыёзную тэму, якая заслугоўвае цэлае манаграфіі. Як гісторык, я паставіў сабе за мэту кінуць першае сьвятло на адзін з важных мамэнтаў нашае гісторыі, пэрыяду глыбокага палітычнага і культурнага заняпаду нашае нацыі. Але пісаць тут павінен гісторык літаратуры і крытык, бо ўсякаму ясна, што справа патрабуе грунтоўнае рэвізіі падыходу да жыцьця і ўсяе творчасьці Адама Міцкевіча - заданьне адказное і цяжкое.
|
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
У ног моих лежит волшебная страна, Страна обилия, гостеприимства, мира. Но тянется душа, безрадостна и сира, В далекие края, в былые времена. Литва! В твой темный лес уносится она От соловьев Байдар, от смуглых дев Салгира. Мне ближе зелень мхов, чем в небе цвет сапфира, Чем апельсинных рощ багрец и желтизна. Оторван от всего, что мне навеки свято, Средь этой красоты я вновь грущу о ней, О той, кого любил на утре милых дней. Она в родном краю, куда мне нет возврата, Там все кругом хранит печать любви моей. Но помнит ли она? Тяжка ли ей утрата? Сьмерць праклятым акупантам! Слава ВялікаЛітве! |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Самая нармальная спасылка: "Міцкевіч Адам (1798-1855), [highlight]беларускі польскамоўны паэт[/highlight], дзеяч нацыянальна-вызваленчага руху; заснавальнік беларускага рамантызму." "У сваіх лекцыях пра славянскія літаратуры ў Калеж дэ Франс (1841-1844) М. адзначаў, што беларусы «захавалі найбольшую колькасць агульнаславянскіх рыс», «у іх казках і песнях ёсць усё», а беларуская мова - гэта «самая багатая і самая чыстая гаворка, яна ўзнікла даўно і цудоўна распрацавана»."І ўсё.. І праблем ніякіх няма.. Праблем няма у тых хто не чытау Мицкевича... И мне вельми падабаецца формула [highlight]беларускі польскамоўны паэт[/highlight] яна ведаеце вельми такая беларуская. Кали личыць мову асновай абсалютна любой культуры... а так яно и есць... то незразумелы выбар Мицкевича на карысць польскай. И да рэчы... як можна назваць твор беларуским каторы у арыгинале аутара не написаны на беларускай мове. Дарэчы як яго прачытаць беларусу каторы не ведае мовы такого выдатнага беларускага аутара? м? А у ццц изноу панос... нас... наклау шмат...  |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 13:23:31 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Ченстоховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 13:38:04 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
А у ццц изноу панос? С кишечно-желудочным трактом у www всё нормально. Результат беседы (очередной) - Мицкевич - литвин/литвак. Разговор закончен. Враг будет разбит |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Честаховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? НА языке автора? |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
то незразумелы выбар Мицкевича на карысць польскай. Не понятный поляку, который тихо грел попу дома и забирал у Литвы Русь в самый неподходящий момент весьма по-братски? P.S. По польскости, ещё раз, всё-таки, вот сюда: |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Честаховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? НА языке автора? Что это за определение? Может быть, на "язык написания" - оригинал? P.S. Что там с Марией Ченстоховской и моим вопросом слышно? Мне рассказать тебе про неё? |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 13:42:29 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Честаховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? НА языке автора? Что это за определение? Может быть, на "язык написания"? Именно... так на каком языке вы читали произведения Мицкевича? |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Честаховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? НА языке автора? Что это за определение? Может быть, на "язык написания"? Именно... так на каком языке вы читали произведения Мицкевича? Пана Тадеуша на беларуском. Паладин, что там с непонятной никому кроме поляков Ченстоховской?  |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 16:17:16 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Усё прагрэсіўнае чалавецтва ў верасні-снежні 1998 года будзе адзначаць 200-я ўгодкі з дня нараджэння вялікага паэта, імя якога ЮНЕСКА ўнесена ў спіс знамянальных дат. І хоць Адам Міцкевіч лічыцца польскім пісьменнікам, ён, як вядома, з'яўляецца ўраджэнцам Беларусі, які змалку спазнаў жыццё беларускага народа, ведаў яго вусную народную творчасць, культуру, высока цаніў яго мову, называў заўсёды сябе ліцвінам (што значыць беларусам), а Радзімай лічыў Літву (Вялікае княства Літоўскае). Такім чынам, у гэты юбілейны год наспеў час прызнаць класіка польскай літаратуры сваім таксама, як гэта было зроблена, напрыклад, з асобай паэта-лацініста ХVІ стагоддзя Міколы Гусоўскага. Відаць, неразумна вызначаць нацыянальнасць пісьменніка толькі па яго мове. Пара ўжо павучыцца ў тых самых суседзяў-палякаў, якія не адлучаюць ад сваёй культуры тых творцаў, што па розных прычынах пісалі па-нямецку, французску, ці англійску. Дальше: Если плохо прочитаете или лень перейти по ссылке, братья поляки, - буду копировать сюда. |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Както опять некошерно... Ченстохова какаято к Литве приплетена... все странно... странно если читать только белорусскую историю... и только с сайтов ццц.
Кстати прочти как ты Пана Тадеуша до конца не только первое четверостишье и лучше в оригинале. Вообще удивишся.. Я что-то не понимаю. Обращение к деве Марии Честаховской - это проявление польскости? А к Папе Римскому - наверное, итальянскости? P.S. Читал-читал, а ты? НА языке автора? Что это за определение? Может быть, на "язык написания"? Именно... так на каком языке вы читали произведения Мицкевича? Пана Тадеуша на беларуском. А почему на белоруском? Вы не понимаете языка на котором писал белорусский классик? |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
Paladin
|
Усё прагрэсіўнае чалавецтва ў верасні-снежні 1998 года будзе адзначаць 200-я ўгодкі з дня нараджэння вялікага паэта, імя якога ЮНЕСКА ўнесена ў спіс знамянальных дат. І хоць Адам Міцкевіч лічыцца польскім пісьменнікам, ён, як вядома, з'яўляецца ўраджэнцам Беларусі, які змалку спазнаў жыццё беларускага народа, ведаў яго вусную народную творчасць, культуру, высока цаніў яго мову, называў заўсёды сябе ліцвінам (што значыць беларусам), а Радзімай лічыў Літву (Вялікае княства Літоўскае). Такім чынам, у гэты юбілейны год наспеў час прызнаць класіка польскай літаратуры сваім таксама, як гэта было зроблена, напрыклад, з асобай паэта-лацініста ХVІ стагоддзя Міколы Гусоўскага. Відаць, неразумна вызначаць нацыянальнасць пісьменніка толькі па яго мове. Пара ўжо павучыцца ў тых самых суседзяў-палякаў, якія не адлучаюць ад сваёй культуры тых творцаў, што па розных прычынах пісалі па-нямецку, французску, ці англійску. Дальше: Если плохо прочитаете или лень перейти по ссылке, братья поляки, - буду копировать сюда. высока цаніў яго мову, Але не гаварыу и не писау на ей... называў заўсёды сябе ліцвінам (што значыць беларусам) а дадада! а Радзімай лічыў Літву (Вялікае княства Літоўскае) а дзе надпис "што значыць Беларусь"? Пара ўжо павучыцца ў тых самых суседзяў-палякаў, якія не адлучаюць ад сваёй культуры тых творцаў, што па розных прычынах пісалі па-нямецку, французску, ці англійску. Напрыклад? Шэкспир? |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
А почему на белоруском? Вы не понимаете языка на котором писал белорусский классик? В недостаточной мере, дабы войти в ту эпоху и полностью понять душой творца и описанных им героев. Хотя этот варварский, сарматско-польский язык полностью и не мог объяснить мысли классика. Все мы знаем - да и не зря - Мицкевич, несмотря на все препятствия и обвинения в "литовском сепаратизме со всеми вытекающими отсюда последствиями", продолжал возвеличивать Литву, наши земли, наших героев и людей с помощью недоразвитого польского языка и внедрения беларуских слов в этот недоязык лишь для того, чтобы (хотя б) таким способом стать слышным большому кругу людей - это вынужденная мера На беларуском - всё , действительно, более понятно, он ещё лучше отражает суть произведений и описанных образов Але не гаварыу Тревога! Тревога! Телепаты из Каунаса на форуме! Ну вот мы и паразумеліся. Мицкевич - литвин/литвак. Можем переходить к Ажэшке? |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 14:44:26 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
[highlight]Паладин, что там с непонятной никому кроме поляков девой Марией Ченстоховской? [/highlight]
|
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 16:16:25 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
RockeR
|
|
|
|
|
|
Записан
|
Belarus über alles!
|
|
|
|
Paladin
|
В недостаточной мере, дабы войти в ту эпоху и полностью понять душой творца и описанных им героев. Хотя этот варварский, сарматско-польский язык полностью и не мог объяснить мысли классика. Все мы знаем - да и не зря - Мицкевич, несмотря на все препятствия и обвинения в "литовском сепаратизме со всеми вытекающими отсюда последствиями", продолжал возвеличивать Литву, наши земли, наших героев и людей с помощью недоразвитого польского языка и внедрения беларуских слов в этот недоязык лишь для того, чтобы (хотя б) таким способом стать слышным большому кругу людей - это вынужденная мера Улыбка На беларуском - всё , действительно, более понятно, он ещё лучше отражает суть произведений и описанных образов Все понятно... очередной раз ццц обгадился... Паладин, что там с непонятной никому кроме поляков девой Марией Честаховской? А не поверите... тоже самое что и с Мицкевичем... |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
тут всё проще у неё псевдоним был Gabriela Litwinka Ну вот куда ты спешишь? |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
: 1 2 3 5 6 ... 8 Далее» Все Вниз