|
www
|
А не поверите... тоже самое что и с Мицкевичем... А что с ним? Не уже ли опять придётся всё рассказывать мне (что это за панна из Ченстохова)?!  Все понятно... очередной раз ццц обгадился... О. Ну да. Как всегда  |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 16:23:31 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
lenin
Гость
|
Чэнстохова - это святой город для поляков. Каждый поляк католик считает своим долгом там побывать. Там находиться чудотворный образ известный не только в Польше. можно сравнить с образом Матки Боскей Конгрэгатскей в Гродно. Много польских католических песен поеться в честь Матки Боскей Чэнстоховскей. насчет ссылок. хоть в одной было написано : А. Мицкевич - беларус(или лицьвин)? Вот если бы можно было провести опрос общественного мнения и узнать какой народ считает его своим поэтом. и к слову Папа Римский - в Ватикане))) |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 21:01:27 от lenin »
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
хоть в одной было написано : А. Мицкевич - беларус(или лицьвин)? Я же написал - читайте внимательней. Мне копировать полностью текст по ссылкам? Про "литовский сепаратизм" (вроде как даже скопировал), про "не свои - польские - дела" (тоже есть), про "он считал себя литвином", про его семью, про "беларуский польскоязычный писатель"? и к слову Папа Римский - в Ватикане))) Я не зря употребил итальянскость и польскость вместе, правда? Правда!  Если слова о "деве Марии Ченстоховской", которую "почему-то приплели к Литве" и "это приплетение не понятно, если смотреть на историю не с точки зрения [highlight]поляка[/highlight] или [highlight]польской историографии[/highlight]" (слова паладина) - правильны = то я паровоз. Икона почитается как католиками, так и православными. В Польше икона считается главной святыней страны. Праздник иконы отмечается католиками 26 августа, православными 6 марта по юлианскому календарю (19 по григорианскому).
В Польше традиционно проводятся масштабные паломничества к иконе, особенно приуроченные к празднику Успения Богородицы (15 августа), в которых принимают участие католики многих стран. Верующие польские крестьяне, по старой традиции, дают паломникам к Ченстоховской иконе бесплатный приют. Пыщ-пыщ (я просто сомневаюсь, что Паладин вообще понял (по-моему вообще не читал), о ком ведётся в этих строках речь... - куда этому потомку сарматов понять литвинского классика и его сакральные строки). |
|
|
|
« Последнее редактирование: 22 Январь 2008, 23:37:16 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
kaktus
|
называў заўсёды сябе ліцвінам (што значыць беларусам) Каким беларусом? А почему не советским гражданином? Ведь СССР был намного больше на этой территории, чем Беларусь. Вывод: Мицкевич - советский человек! Хватит пургу гнать. Кто вообще сказал, что литвини = беларусы? Сам решил? Или начитался на националистических сайтах? ён, як вядома, з'яўляецца ўраджэнцам Беларусі, Да ну! он родился после 1991 года? И в столь юнном возрасте заслужил, чтобы в честь его называли год? Где ему тут +1 поставить за это можно? с помощью недоразвитого польского языка Давай я приеду к тебе в Лиду и ты мне это в лицо скажешь! |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
Давай я приеду к тебе в Лиду и ты мне это в лицо скажешь! Всем скажу! Собери, плыз, всю польскую делегацию, чтобы мне лишний раз не приходилось на всех вас тратить время [smiley=thumbsup.gif] Каким беларусом? Тут твоему, уже старому, но не менее глупому единомышленнику ответили (уже раз в сотый за 9 месяцев моего пребывания на форуме): Сам решил? Наука так решила. Этнонимика. Ну. Остановимся на этом. Ляхи наконец-таки уже не оспаривают факт о том, что Мицкевич - литвин, но не поляк. Остальное не суть важно |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 01:01:37 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
jatviah
Гродненец
 Репутация: +5/-1
 Offline
Пол: 
Сообщений: 130
Я люблю Гродненский форум!
|
Kali dazvolicie vykazac svajo mierkavannie, dyk maju zajavic, szto ni pra jakoje nacyjanalnaje atajasamlennie na naszaj ziamli dla vyszejszych slajou nasielnictva da siar. XIX st. i dla zvyklaha viaskovaha nasielnictva da siar. XX st, navohul i razmovy nia moza isci! Kali vy szukajecie, kim siabie moh liczyc Mickievicz, dyk mahu apisac pryblizna tak:
hramadzianin Reczy Paspalitaj abodvuch narodau z usimi jaje Varszavami, Krakavami, Czestochovami, Vilniami i hd. (pryblizna jak zaraz mozna nazvac znacznuju czastku bielarusau savieckimi ludzmi, ludzmi Savieckaha Sojuza z usimi jaho Moskvami, Piterami, Krymami, Kaukazami ihd.).
Kali spytajecie, na jakoj movie razmaulau, dyk skazu: starausia na polskaj, ale vychodzila z bielaruskim akcentam, a z sialanami pa-prostu (pryblizna jak zaraz bolszasc bielarusau starajecca razmaulac pa rasiejsku, a usio adno vychodzic z bielaruskim akcentam, melodykaj ihd.). Jak Mickievicz nazyvau svaju radzimu: biezumouna Litvoju - mienavita tak, jak da 2 treci XIX st i nazyvalasia paunoczna-zachodniaja czastka Bielarusi.
Jakoha etnicznaha pachodzannia byu Mickievicz, takich detalau genealogiji slaunaha piesniara nia u stanie vam padac, ale z logiki vynikaje, szto miascovaha, ab czym i prozviszcza jaho vydaje: sufiks -ievicz ukazvaje, szto karani z drobnaj szlachty VKL, a koran ad imia Micka (Dmitry) zusim nieulasciva dla polskaj patronimiji...
Mickievicz - antropologiczny produkt 1 pal XIX st., jak i siaredniastatystyczny bielarus - postsaviecki produkt miazy XX-XXI st.
|
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 03:24:11 от jatviah »
|
Записан
|
|
|
|
|
www
|
slajou nasielnictva da siar. XIX st. i dla zvyklaha viaskovaha nasielnictva da siar. XX st Если принимать нацию в контексте Великой Французской Революции, то такой нации как "белорусы" - не было, нет сейчас и уже, надеюсь, не будет! Примордиальный этнический национализм в массы! |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
lenin
Гость
|
хоть в одной было написано : А. Мицкевич - беларус(или лицьвин)? Я же написал - читайте внимательней. Мне копировать полностью текст по ссылкам? Про "литовский сепаратизм" (вроде как даже скопировал), про "не свои - польские - дела" (тоже есть), про "он считал себя литвином", про его семью, про "беларуский польскоязычный писатель"? этот ссылочный понос, который можно флудом назвать, читать никому не хочеться. мог бы выделить основные, опорные места. то он считает себя литвином, то он восхищаеться беларуским языком. парадоксичек ладно... по теме. Покажи, выдели мне то место, где напрямую написано, что он беларус(литвин). Пускай он будет тем, чей народ его считает своим. и к слову Папа Римский - в Ватикане))) Я не зря употребил итальянскость и польскость вместе, правда? Правда! ну ты наверное не зря и селедку с молоком вместе употребляешь) |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:10:22 от lenin »
|
Записан
|
|
|
|
|
RockeR
|
куда этому потомку сарматов понять литвинского классика и его сакральные строки). Чесслово я плакал Про "сарматов" - это жесть, польская знать в те времена отжигала |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:15:53 от RockeR »
|
Записан
|
Belarus über alles!
|
|
|
|
Paladin
|
Pan Tadeusz Gdyby[ch380] [ch380]y[ch322] d[ch322]u[ch380]ej, mo[ch380]e now[ch261] alternat[ch261] Z barona przechrzci[ch322]by si[ch281] kiedy[ch347] demokrat[ch261]. Bo Pary[ch380] cz[ch281]st[ch261] mody odmian[ch261] si[ch281] chlubi, A co Francuz wymy[ch347]li, to Polak polubi. Упсик... или я чегото не понял... или Мицкевич случайком литвинов в поляки записал? Белоруский пойет однако? |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:35:16 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
|
Paladin
|
Kali dazvolicie vykazac svajo mierkavannie, dyk maju zajavic, szto ni pra jakoje nacyjanalnaje atajasamlennie na naszaj ziamli dla vyszejszych slajou nasielnictva da siar. XIX st. i dla zvyklaha viaskovaha nasielnictva da siar. XX st, navohul i razmovy nia moza isci! Kali vy szukajecie, kim siabie moh liczyc Mickievicz, dyk mahu apisac pryblizna tak:
hramadzianin Reczy Paspalitaj abodvuch narodau z usimi jaje Varszavami, Krakavami, Czestochovami, Vilniami i hd. Я думау гэта видавочна... Але у нас есць вельми выкшталцоныя индывидуумы каторыя ведаюць прауду жыцця и з гэтым не згодзяцца. |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
RockeR
|
Паладин ну ты что! причём тут "записал" - Мицкевич здорово стебётся над поведением шляхты того времени этими строчками. Здесь всё прозрачно для адекватных людей. Или у вас цель посчитать сколько раз в тексте "Пана Тадеуша" упоминается слово "поляк" и сколько "литвин"? Вы ещё "москалей" посчитайте - тогда его в русские поэты запишете. Хернёй поверхностной занимаетесь. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:44:43 от RockeR »
|
Записан
|
Belarus über alles!
|
|
|
|
www
|
этот ссылочный понос, который можно флудом назвать, читать никому не хочеться. мог бы выделить основные, опорные места. то он считает себя литвином, то он восхищаеться беларуским языком. парадоксичек ладно... по теме. Покажи, выдели мне то место, где напрямую написано, что он беларус(литвин). Песдетс. Как назвать ваши ссылки на аля советские словари? P.S. Вроде как выделил. Ещё разок? Я не против. Повторим химиотерапию: их есть у меня Адам Мицкевич. (Mickiewicz, Adam) (1798-1855). Памятник Адаму Мицкевичу в Минске
(Парадоксы истории а судьбах людей)
Памятник Адаму Мицкевичу установлен в Минске в сквере на Немиге. Это подарок польского правительства белорусскому народу. Какой же это польский поэт? Он никогда не жил в землях современной Польши.[highlight] Это настоящий литвин - так назывались белорусы в средние века![/highlight] Родился и вырос в Новогрудке - первой столице Великого княжества литовского, учился в Вильно (Вильнюс) - второй и последней столицей ВКЛ, работал в Ковно (Каунас), затем пятилетняя ссылка - нет, не в сибирь, а в Москву, Петербург и Одессу. Как ни странно, но тогда-то и оттачивалось его литературное мастерство - он был принят и признан в высших литературных кругах Москвы и Петербурга... Затем эмиграция - сначала в Италию, а затем во Францию, где и провел большую часть жизни. Скончался в Константинополе, но это отдельная страница биографии.... Похоронен был первоначально в Париже, а позднее его прах был помещен в специальном пантеоне в древней столице Польши - Кракове. Наиболее зачимые произведения - "Дзяды" и "Пан Тадэуш" - об обрядах и жизни в белорусский краях написаны на польском языке. А что Вы хотели - другого литературного языка в наших краях в то время и не было... [highlight]И всегда, везде, куда ни плюнь, попадешь в инородца. Великий «польский» поэт Адам Мицкевич, между прочим, был литвин (что с гордостью подчеркивал)...[/highlight]
Есть такая историческая трилогия Генрика Сенкевича — «Огнем и мечом», «Потоп», «Пан Володыевский». Трудно объяснить иностранцу, с каким почитанием и трепетом к ней относятся в Польше. Идет сразу после Библии, одним словом. В обиходе именуется она попросту Трилогия (без всяких кавычек), каждый грамотный поляк и без объяснений понимает, о чем идет речь. Восемьдесят лет уже поколения польских школьников проходят ее так, как у нас, скажем, «Войну и мир», сочинения пишут, абзацы наизусть зубрят: «Вот уже по всей Речи Посполитой народ седлал коней, а шведский король все не мог уйти из Пруссии...»
Эта действительно увлекательная трилогия повествует о славных польских витязях семнадцатого столетия, живота своего не щадивших в битвах со шведами, татарами и Хмельницким. И описания ожесточенных схваток там наличествуют, и романтическая любовь, и приключения спаянных крепкой мужской дружбой героев благородных шляхтичей...
Вот только среди этих блистательных витязей, олицетворения польского рыцарства... нет поляков! Понимаете? Нету!
Честь Польши защищают одни инородцы: литовские чудо-богатыри Кмициц и Подбипятка, «русская шляхта», как они сами себя именуют, славный пан Володыевский сотоварищи (окатоличенные украинские дворяне). Этнический поляк среди них только один, пан Заглоба, но это второстепенный персонаж, откровенно комический герой, славный в основном пьянством и совершенно мюнхаузеновским враньем... Так у газеце написали - трэба верыць, Линен - туд бэз варыянтау! |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:56:34 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Про АНТИПОЛЬСКОСТЬ (как называют это поляки) И [highlight]"ЛИТОВСКИЙ СЕПАРАТИЗМ"[/highlight]: Это ерунда. В бой идёт тяжёлая артиллерия: Усё яно так, але гэтым Бой толькі ўзбуджае людзкую цікавасьць, а ў ніякай меры не выясьняе дзеяньняў паэта 20 апошніх год яго жыцьця, ані той вострай рэакцыі на іх з боку польскай эміграцыйнай апініі. Прытым ён зарысаваў тут далёка шырэйшы абсяг канфлікту паэта з польскай эміграцыяй, чымся гэта выклікала-б са «скандалу» з жыдоўскім легіёнам, які на гэтым шырокім фоне зусім затрачваецца. Афіцыйна Міцкевіч паехаў у Істамбул ад французскага міністэрства асьветы дзеля вывучэньня культурнага стану паўдзённых славян пад турэцкім панаваньнем - а на справе быў высланы тагачасным лідэрам польскай эміграцыі, кн. Чартарыскім, з далікатнай місіяй дабіцца пагадненьня рассвараных арганізатараў антымаскоўскіх казацкіх палкоў у Турцыі, Садыка Паша (Міхала Чайкоўскага) і ген. У.Замойскага. З гэтым апошнім сам Міцкевіч меў старыя асабістыя рахункі, моцна яго ненавідзеў, і гэты факт быў агульна вядомы. Як-жа тады мог ён выступаць тут у ролі нейкага арбітара? Яшчэ раз выходзіць, што з тэй місіяй Міцкевіча нешта было ня зусім у парадку. Калі ўжо Міцкевіч стаў сярод польскай эміграцыі адыёзнай асобай, дык гэта не за яго жыдоўскія сымпатыі, ані тым менш за яго буйны характар, бо эксцэнтрыкам ён ня быў. Праўдзівай прычыны шукаць прыходзіцца далёка шырэй і глыбей. На працягу 20-ці гадоў да свае сьмерці Міцкевіч амаль зусім ня браўся за пяро, што сьведчыць пра глыбокі душэўны крызіс паэта. І праўда, за гэты час у сваіх ідэйных пошуках ён ня толькі сышоў на бакавыя сьцежкі-дарожкі, але стаў штораз выяўней адчужацца ад польскага патрыятызму і з такой эвалюцыі не прыходзіцца дзівіцца ў чалавека, які свой апошні, найбольшы і найлепшы твор так пачынаў: Літва, о айчына мая! Ты што здароўе... Як цаніць цябе трэба той толькі спазнае, Хто цябе страціў... (пераклад мой - П.М.) Хоць Жаленскі не пасьмеў у сваіх артыкулах паставіць гэтае натуральнае тэзы, усё-ж уважны чытач можа знайсьці ў гэтай кнізе нямала довадаў на Міцкевічава адчужэньне ад палякаў. Цікава, што праявілася яно дужа рана - ужо ў час ссылкі паэта ў Расею: у сваіх лістох, адкуль прыяцелям у Варшаву ён піша ўжо толькі пра «вашыя справы», «вашу літаратуру», яўна вылучаючы сябе з польскай літаратурнай плыні! Бой не дае на гэта ніякага камэнтара, адно ставіць асьцярожнае пытаньне: «Ці гэта антыпатыя да варшавянізму, ці нясьведамы (?) прадсмак літоўскага сэпаратызму?» Выходзіць, што ёсьць патрэба тут Бою крыху памагчы. Паэт быў сталым ужо чалавекам і ведаў, што рабіў. Затым гэта ня мог быць адно «нясьведамы прадсмак», а самы запраўдны літоўскі (у гістарычным значэньні слова, г.зн. беларускі) сэпаратызм, дзеля якога і ўзьнялася бура, што грымела праз 20 гадоў над яго галавою і кончылася заўчаснай сьмерцю. Са сваімі сымпатыямі і тужэньнем за Літвою Міцкевіч зусім не хаваўся, будучы чалавекам высокай асабістай этыкі, што многім палякам вельмі-ж калола ў вочы. Варта тут прыгадаць такі інцыдэнт: шмат гадоў пасьля сьмерці паэта нейкі Ленартовіч чытаў у Фларэнцыі лекцыі пра Міцкевіча ў духу, бязумоўна, яго пасьмертнай рэгабілітацыі. Аднойчы лектар атрымаў вельмі ляканічнага ліста - у ім быў толькі адзін сказ: «Ты дзіця, калі ўважаеш Міцкевіча за патрыёта. Цыпрыян Норвід». Такое рашучае асуджэньне вялікага паэта з боку аднаго з выдатных паэтаў польскіх па-міцкевічавае пары, які знаў Міцкевіча асабіста і ў яго гасьціў ня раз, ставіць кропку над «і». Ды Норвід гэтым не абмежаваўся. Ён выразіў сваю думку і ў вершах. Адзін з іх пачынаецца так: Што ты, Сакрат, Атэнам зрабіў, Што табе людзі з золата помнік нясуць, Атруціўшы раней?.. А канчаецца так: Што ты ўчыніў людзям, Міцкевіч... Далейшыя радкі адкінуты ці выдаўцом, ці самым паэтам, але і бяз іх ідэя зусім ясная. У сваім асуджэньні Міцкевіча Норвід ня быў адзінокім, ані першым. Яшчэ задоўга да скону паэта Ўладыслаў Голембёўскі, у брашуры з 1844 г., паставіў паэту шэраг закідаў. Найцяжэйшы з іх - нястача ў жыцьці і ў творчасьці ягонай «шчырых і гарачых пачуцьцяў адносна айчыны», г.зн. Польшчы. Далей ён закідае паэту сувязі з містыкам Тавянскім, якія давялі да далейшага ахаладаньня яго да польскае справы, да перакручанага яе талкаваньня са шкодай для польскай навукі, урэшце, да крайняга зазнайства і самалюбства. У сваіх закідах Голембёўскі пасунуўся можа і задалёка, тым ня менш яны сымпатычныя для настрояў таго часу сярод польскае эміграцыі адносна асобы Міцкевіча. Мала таго, ужо пасьля паўстаньня ў Польшчы 1830 г. ставіліся Міцкевічу моцныя закіды ў здрадзе польскасьці, калі ён, замест пасьпяшыць у паўстаўшую Варшаву, правёў час весела рамансуючы ў Пазнаншчыне, дзе яго і застаў разгром паўстаньня. Ізноў-жа Бой падае, што ў сувязі з гэтым паэт перажыў вялікую душэўную драму... ды ў гэтым стане глыбокага духовага разладу і напісаў тую слаўную 3-ю частку «Дзядоў» у 1832 г., а пазьней «Кнігі народу ды паломніцтва польскага» і ўрэшце «Пана Тадэвуша» - усе тры на працягу ўсяго двух гадоў! Але цікава тут зусім што другое: пасьля гэтага гігантнага творчага ўзлёту, як сякерай адсек, - Міцкевіч змоўк на заўсёды... гэта калі не лічыць даслоўна горстачка вершаў напісаных да 1839 году. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 10:58:30 от www »
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Бываюць такія дзеі з маладымі, пачынаючымі аматарамі пяра, што пасьля колькіх нават удалых спробаў сіл адыходзяць у цень, каб ужо ніколі больш не ўзмахнуць крыльлем. Але каб паэтычны геній, пабываўшы на самых недасяжных вышынях Алімпу, дабравольна заламаў пяро і сьціх на векі, таго бадай яшчэ не бывала! Па сяньняшні дзень палякі не далі ніякага выясьненьня гэтага нечуванага факту: закідалі яны паэту буйнасьць характару, самалюбства, лішняе захапленьне містыкай, інтэрнацыяналізмам, а нават камунізмам, а знайшоўся і такі, хто даказваў, што Міцкевіч проста страціў талент і ўсё! Але калі ўжо і прыняць, што чалавек запаў на нейкую «хваробу», дык усё гэта адно пералік сымптомаў, які ня кідае бадай сьвятла на характар тае «хваробы», ані на яе прычыны.
Выглядае, што дасюль даслоўна ніхто з палякаў, нават сам Бой-Жаленскі, не пасьпеў глянуць праўдзе ў вочы, хоць яна аж просіцца. Па душы цяжка паляку прызнаць той просты факт, што Міцкевіч быў прадуктам сымбіёзу двух дыямэтральна розных і часта супярэчлівых народных стыхіяў: у душы гэтага гіганта ішло бязупыннае тузаньне-змаганьне паміж двума элемэнтамі процілеглых знакаў і патэнцыялу - свойскім, літоўскім (як тады яшчэ звалі па старой традыцыі ўсё наша, беларускае), ды элемэнтам штучна прышчэпленым душы ягонай цераз польска-моўную школу і выхаваньне ў польскім патрыятычным духу.
Вось вам усяе тае «хваробы» паэта, што знайшла свой верны адбітак ува ўсім шляху бурлівым яго жыцьця.
І цікава нагадаць, як той свойскі, літоўскі элемэнт з цягам гадоў усё рос і браўся ў сілу, асабліва з тае пары, калі паэт апынуўся на чужыне і туга па страчанай айчыне сьціснула яму сэрца вялікім болем. У такім настроі цяжкога смутку, які паглыбляўся з году ў год, як ён мог пісаць польскую патрыятычную паэзію? А паколькі іншае пісаць ня мог тэхнічна, не пісаў нічога. Вось і разьвязка ўсяе загадкі, чаму, папаўшы на чужыну, паэт так хутка і беззваротна замоўк.
На фоне такога дзіўнага рэгенэратыўнага працэсу ў душы паэта на дзіва слабым аказаўся той другі, польскі кампанэнт яго духовай структуры. Штучна наложаны на першы, за гады паэтавага туляньня па чужых кутках ён усьцяж слабее, і гэты факт, а не жыдоўскія сымпатыі ці палітычная дзейнасьць паэта, вельмі трывожыў і злаваў паляка. А для нас, беларускіх эмігрантаў, гэта зусім зразумелы працэс: паміж беларусам (гістарычным ліцьвіном) і паляком, хоць-бы яны і гаварылі на той самай мове, ляжыць псыхаланічная пропасьць - гэта дзьве дыямэтральна розныя натуры, ужыцьця якім надта-ж цяжка. У гэтым Міцкевіч пераканаўся з хвілінай, калі сустрэўся на выгнаньні першы раз вока-у-вока з радавітымі палякамі, якіх у дасюлешнім жыцьці сваім ані бачыў, ані ведаў. Выглядае, што сустрэча не была дужа прыемнай, ані будуючай...
Паміж паэтам і новым асяродзьдзем, у якое кінуў яго лёс, хутка вынікаюць вострыя супярэчнасьці, непаладкі і спрэчкі, якім не было канца. Міцкевіч праймаецца інтэрнацыяналізмам і робіцца чырвоным, коратка прыймае актыўны ўдзел у рэдагаваньні і выдаваньні радыкальнага часопісу «Трыбуна Народаў». Нажаль, Бой сьведама, як відаць, скажае працэс, у выніку якога паэт стаў чырвоным, заяўляючы, што быццам гэта «справа польскія завяла яго да міжнароднага сацыялізму». Як яно магло так быць, калі паэт, колькі жыў, ні тае Польшчы, ні яе сацыяльных адносін ані бачыў, ані ведаў, затое з першай рукі быў інтымна азнаёмлены з роднай Літвой і з жахлівай галечай яе прыгоннага сялянства тае пары. А гэта азначае, што ня польская, а літоўская-беларуская рэчаіснасьць кіравала яго сэрцам і сумленьнем. Захапіўся ён інтэрнацыяналізмам не дзеля польскае справы, як гэта хоча Жаленскі, а якраз таму, што адыйшоў ад польскае справы - так гэта ўспрынялі былі сучасьнікі, і за гэта яго грамілі.
Вось тое няспыннае ўсіленьне-нарастаньне прыроднага літоўскага-беларускага фактару ў душы паэта, ды няўхільна вынікаючы з гэтага востры канфлікт з яго польскімі ляяльнасьцямі, а ў шырэйшым сэнсе з усім новым, чужым яму па духу асяродзьдзем, і давялі да таго, што Міцкевіч на 35-тым годзе свайго жыцьця, у поўным росквіце свайго геніяльнага таленту адыйшоў ад вялікае паэзіі назаўсёды. Мы сяньня добра разумеем усю трагэдыю душы гэтага вялікага, высока этычнага чалавека, які, папаўшы на чужыну, балюча адчуў нятолькі тугу па роднай зямельцы, але і той цяжар, якім чужа-польскае выхаваньне абцяжала-загрузіла яго вольны дух і з якім ён рашуча змагаецца. На гэта палякі, бязумоўна, не маглі доўга аставацца абыякавымі, але і так цэлых 21 год прайшло ад яго «паэтычнае сьмерці», пакуль польскі палітычны штаб на эміграцыі - ня бачачы ў ім ніякаё ўжо карысьці для польскае справы, а з трывогай пазіраючы на хуткі рост небясьпекі кампрамітацыі, - вырашыў урэшце зьвясьці яго з гэтага сьвету бяз лішніх сьведкаў, бяз шуму і крыку, у далёкім Істамбуле.
|
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
І гэта памагло... Больш таго, забойства даслоўна ўратавала Міцкевіча для польскай справы. Паэт не пасьпеў яшчэ ўчыніць нічога, чаго не далося-б неяк «адрабіць» настойлівым і дружным высілкам. Ну і пачалося-б тое пасьмертнае «адрабляньне», якое Бой назваў проста «закламанем» (заілганьнем) Міцкевіча - працэс, што працягваўся ці не на два пакаленьні, на які злажылася нечуваная ў гісторыі кампанія ілжы з мэтай выбяленьня біяграфіі паэта ад усіх пагрэшкаў супраць польскасьці і «ўбранзаваньня» гэтага зусім новага Міцкевіча на векі вечныя. І яно ўдалося. У тэй доўгай і зацятай кампаніі выдатны ўдзел прынялі дзеці паэта, асабліва старэйшы сын Уладыслаў (памёр 1926), які ўсё сваё доўгае і працавітае жыцьцё прысьвяціў зьбіраньню, зьмяненьню (хвальшаваньню) і зьнішчэньню карэспандэнцыі бацькі, ды іншых лістоў і дакумэнтаў, у якіх знайшліся «кампрамітуючыя» яго словы ці думкі. Бой яго заўзята крытыкаваў, але ў канцы пахваліў... і не дарма - было за што: сяньня трэба стаць на галаве, каб знайсьці нешта аўтэнтычнае са спадчыны паэта, што не пабывала ў руках Уладыслава і яго памагатых і не было «выпраўлена». Вось такім парадкам «убранзаваньне» паэта дабілася выдатных вынікаў: Міцкевіч, той няўрымсьлівы лёсам пакрыўджаных, вялікі містык і палітычны лятуценьнік, вечна ўздыхаючы за страчанай сваёй далёкай Літвой, - зьнік са сцэны, як-бы яго не было. А на яго месца палякі ўзьвялі Міцкевіча афіцыйнага, таго адшліфаванага, без найменшай заганы, бяз ценю падозраньня ў неляяльнасьці да Польшчы, з тытулам «вешч народовы», праваднік народу і г.д. і т.п. Вось гэтаму наватвору свайму палякі і пакланіліся ў пояс, што бажышчу якому, і пачалі ставіць яму помнікі з бронзы.
І стала ціха. Ухадзілася бура. Усе канцы ў воду схаваныя, і думаецца ім, тым «бранзавікам», што ня выйсьці ўжо праўдзе на сьвет белы ніколі. Дарэмныя спадзяваньні! Бо ня так судзіў Бог. Хоць праўда сяньня з-пад стрэх беларускіх выгнаная і бяздомная туляецца па сьвеце і красуе - хай за трыдзевяць зямель і мароў, за бязьмежным прасьцягам акіяну, але жыве. І мы яе перашчэпім ізноў пад стрэхі родныя, і зацьвіце там пышна-буйна, што сад вішнёвы, як гэту праўду пра вялікага Адама - бяздомніка, што ўжо 130 год як стукаецца да нас у дзьверы, а мы што, паглохлі? Ды не, мы проста нічога ня ведалі... Дык-жа пара, вялікая пара нам урэшце спазнаць яго, прыняць гасьцінна і адчыніць сэрцы нашыя перад веліччу яго цярпеньняў. Ясна, не гавару я зусім пра таго «закламанага» Міцкевіча, акрэплага ў бронзе, што сабе палякі ілжою стварылі - хай ім пацяшаюцца, ён іхні, нам да яго ніякае справы. Нас цікавіць адно той Адам праўдзівы, той вечны гаротнік-лятуценьнік, чыё сэрца да канца гарэла любоўю да роднай літоўскай зямлі і яе абяздоленага люду - яго, акінутага бяздомніка, возьмем пад сваю апеку і абагрэем цяплом удзячных сэрцаў нашых. А з ім не забудземся прад'явіць наш іск і на слаўную Літву нашу старую - вялікі гістарычны твор нашых продкаў, а ніколі іншага, слаўны наш гістарычны дом на працягу звыш пяці з паловай вякоў.
Канчаю гэты мой паняволі вельмі сьціплы нарыс на грандыёзную тэму, якая заслугоўвае цэлае манаграфіі. Як гісторык, я паставіў сабе за мэту кінуць першае сьвятло на адзін з важных мамэнтаў нашае гісторыі, пэрыяду глыбокага палітычнага і культурнага заняпаду нашае нацыі. Але пісаць тут павінен гісторык літаратуры і крытык, бо ўсякаму ясна, што справа патрабуе грунтоўнае рэвізіі падыходу да жыцьця і ўсяе творчасьці Адама Міцкевіча - заданьне адказное і цяжкое.
Много? - А я выделил, что читать нужно! А хотя я помню, какого ты о себе мнения в умственном плане.
|
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
www
|
Паэтычная натура Адама Міцкевіча фарміравалася і на беларускіх народных казках, песнях, паданнях і легендах. З вуснай народнай творчасцю паэт пазнаёміўся значна раней, чым з польскай кніжнай літаратурай. Таварыш па Віленскім універсітэце Ігнат Дамейка ўспамінаў пра зацікаўленні Адама і Яна: "Два нашы студэнты Навагрудскай школы з гадоў маленства добра ведалі наш літоўскі (г.зн. беларускі. - М.Ж.) люд, палюбілі яго песні, прасякнуліся яго духам і паэзіяй, да чаго, вядома ж, прычынілася і тое, што малое мястэчка Навагрудак не шмат чым адрознівалася ад нашых вёсак і засценкаў. Школьнае жыццё было, хутчэй, сельскае. Сябры хадзілі на кірмашы, yа царкоўныя ўрачыстасці, бывалі на сялянскіх вяселлях, дажынках і хаўтурах. У тыя школьныя часы ўбогая страха і народная песня распалілі ў абодвух першы паэтычны агонь. Адам хутка ўзнёсся да высокай сферы сваіх цудоўных твораў. Ян жа да смерці застаўся верны народнай паэзіі..." Паэт не толькі добра ведаў беларускую мову, мог вольна на ёй мець стасункі, але і высока цаніў яе: "...З усіх славянскіх народаў русіны, гэта значыць сяляне Пінскай, часткова Мінскай і Гродзенскай губерняў, захавалі найбольшую колькасць агульнаславянскіх рыс. У іх казках і песнях ёсць усё. Пісьмовых помнікаў у іх мала, толькі Літоўскі Статут напісаны іх мовай, самай гарманічнай і з усіх славянскіх моў найменш змененай". І яшчэ: "На беларускай мове, якую называюць русінскай або літоўска-русінскай ... гаворыць каля дзесяці мільенаў чалавек; гэта самая багатая і самая чыстая гаворка, яна ўзнікла даўно і цудоўна распрацавана. У перыяд незалежнасці Літвы вялікія князі карысталіся ёю для сваей дыпламатычнай перапіскі". Чаму ж Адам Міцкевіч, які быў узгадаваны на глебе беларускасці, стаў пісаць па-польску?
Прычынай паслужыла, мажліва, тое, што ў сям'і Міцкевічаў практычна ўсе размаўлялі па-польску, - гэта было адметнай рысаю шляхецтва. Акрамя таго, у сувязі з трэцім, апошнім падзелам Рэчы Паспалітай (1795 г.) Беларусь была канчаткова далучана да Расіі. З гэтага часу афіцыйнай мовай на Беларусі стала руская. Улічваючы палітычнае становішча канца XVIII - пачатку XIX стагоддзяў, мастак слова, калі хацеў набыць сабе вядомасць, мусіў пісаць альбо па-руску, альбо па-польску. У адваротным выпадку яго магла напаткаць доля Паўлюка Багрыма, які не здолеў разгарнуць свой паэтычны талент.
Варта звярнуць увагу і на той факт, што апрача беларускай, польскай і рускай моў Адам Міцкевіч валодаў нямецкап, французскай, італьянскай, англійскай, лацінскай і грэцкай. Ещё раз повторяю: ничего страшного, что поэт ниразу не был на территории Польши? |
|
|
|
|
Записан
|
Няхай жыве магутны, сьмелы
Наш беларускі вольны дух.
Штандар наш бел-чырвоны-белы,
Пакрый сабой народны рух.
На бой! За шчасьце і за волю
Народу слаўнага свайго!
Браты, цярпелі мы даволі,
На бой усе да аднаго!
|
|
|
|
Paladin
|
Паладин ну ты что! причём тут "записал" - Мицкевич здорово стебётся над поведением шляхты того времени этими строчками. Здесь всё прозрачно для адекватных людей. Или у вас цель посчитать сколько раз в тексте "Пана Тадеуша" упоминается слово "поляк" и сколько "литвин"? Вы ещё "москалей" посчитайте - тогда его в русские поэты запишете. Хернёй поверхностной занимаетесь. А мне что нужно весь текст произведения выгрузить чтобы показать в каком контексте он уопотребляет те или иные названия? Почитайте сами... и "не занимайтесь поверхностной херней". |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
litwin
|
Я чуў, што ў 1946 г. палякі з дапамогай АК правялі ў Наваградку "аперацыю" - выкралі з мясцовага касцёлу нейкія запісы, якія адлюстроўваюць генеалогію й паходжанне Міцкевіча.. Больш гэтыя запісы ніхто не бачыў.. З чаго гэта раптам..?? Можа ў кагосьці ёсць інфармацыя на гэты конт
|
|
|
|
|
Записан
|
Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі..!! © Ф.Багушэвіч
|
|
|
|
Paladin
|
Я чуў, што ў 1946 г. палякі з дапамогай АК правялі ў Наваградку "аперацыю" - выкралі з мясцовага касцёлу нейкія запісы, якія адлюстроўваюць генеалогію й паходжанне Міцкевіча.. Больш гэтыя запісы ніхто не бачыў.. З чаго гэта раптам..?? Можа ў кагосьці ёсць інфармацыя на гэты конт Может они их просто спасали от комунистов которые все вокруг уничтожали? Слова "выкрали" тут не падыходзиць бо яно адносицца да дзення у каторым нехта бярэ без пытання нешта чужое. А яны узяли сваю культурную уласнасць. Я не личу что якакя небудь маемасць у Навагрудку можна назваць маемасцю акупантау. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 12:08:44 от Paladin »
|
Записан
|
|
|
|
jatviah
Гродненец
Репутация: +5/-1
Offline
Пол:
Сообщений: 130
Я люблю Гродненский форум!
|
Vialikaja prosba da moderatara: usie adkazy u halincy "Набажэнствы на беларускай мове" paczynajuczy z 60-ha pieraniesci kudy-niebudz u polit-chatku pad novaj nazvaj ksztaltu: "Mickievicz, Azeszka ihd.: palaki-bielarusy-licviny?"
Bo ad deklaravanaha pytannia "Религия › Католицизм › Набажэнствы на беларускай мове" hetyja razvazanni zanadta adyjszli!
|
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 13:41:26 от jatviah »
|
Записан
|
|
|
|
|
lenin
Гость
|
Vialikaja prosba da moderatara: usie adkazy u halincy "Набажэнствы на беларускай мове" paczynajuczy z 60-ha pieraniesci kudy-niebudz u polit-chatku pad novaj nazvaj ksztaltu: "Mickievicz, Azeszka ihd.: palaki-bielarusy-licviny?"
Bo ad deklaravanaha pytannia "Религия › Католицизм › Набажэнствы на беларускай мове" hetyja razvazanni zanadta adyjszli! я поддерживаю. |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
litwin
|
Vialikaja prosba da moderatara: usie adkazy u halincy "Набажэнствы на беларускай мове" paczynajuczy z 60-ha pieraniesci kudy-niebudz u polit-chatku pad novaj nazvaj ksztaltu: "Mickievicz, Azeszka ihd.: palaki-bielarusy-licviny?"
Bo ad deklaravanaha pytannia "Религия › Католицизм › Набажэнствы на беларускай мове" hetyja razvazanni zanadta adyjszli! A navo[ch353]ta [ch363][ch382]o novuju temu stvara[ch263] i [ch353]to[ch347]ci pieranosi[ch263]...? Itak u[ch382]o [ch363]sio zrazumie[ch322]a j dakazana - Mickievi[ch269], A[ch382]e[ch353]ka - bie[ch322]arusy\li[ch263]viny.. Kropka... |
|
|
|
« Последнее редактирование: 23 Январь 2008, 16:58:38 от litwin »
|
Записан
|
Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі..!! © Ф.Багушэвіч
|
|
|
|
lenin
Гость
|
Vialikaja prosba da moderatara: usie adkazy u halincy "Набажэнствы на беларускай мове" paczynajuczy z 60-ha pieraniesci kudy-niebudz u polit-chatku pad novaj nazvaj ksztaltu: "Mickievicz, Azeszka ihd.: palaki-bielarusy-licviny?"
Bo ad deklaravanaha pytannia "Религия › Католицизм › Набажэнствы на беларускай мове" hetyja razvazanni zanadta adyjszli! A navo[ch353]ta [ch363][ch382]o novuju temu stvara[ch263] i [ch353]to[ch347]ci pieranosi[ch263]...? Itak u[ch382]o [ch363]sio zrazumie[ch322]a j dakazana - Mickievi[ch269], A[ch382]e[ch353]ka - bie[ch322]arusy\li[ch263]viny.. Kropka... цяпер трэба знайсци тых, для каго яны беларусы(литвины). 2 чалавека я ужо знаю))) |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
|
|
Alconafft
|
Для меня лично вопрос о бел. яз. в богослужении - больное место. В православной ветке этот вопрос (по указанию священноначалия) не обсуждается. Хотел почитать тут, а вижу один оффтоп в стиле "Полит-избы"  |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
Paladin
|
Для меня лично вопрос о бел. яз. в богослужении - больное место. В православной ветке этот вопрос (по указанию священноначалия) не обсуждается. Хотел почитать тут, а вижу один оффтоп в стиле "Полит-избы" Ну так бывает когда приходят жители политхатки. Но в католичестве ничего больного связанного с этим вопросом нет. Хош белорусский хош русский хош польский... никаких проблемм. |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
paroh
Гость
|
Для меня лично вопрос о бел. яз. в богослужении - больное место. В православной ветке этот вопрос (по указанию священноначалия) не обсуждается. Хотел почитать тут, а вижу один оффтоп в стиле "Полит-избы" Alconafft, "по указанию священноначалия"- як гэта разумець? |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
Alconafft
|
Alconafft, "по указанию священноначалия"- як гэта разумець? Так, как написано.... |
|
|
|
|
Записан
|
|
|
|
|
litwin
|
В православной ветке этот вопрос (по указанию священноначалия) не обсуждается. Што ж ствару там такую тэму... Даўно ўжо хацеў.. А ўвогуле мадэратары павінны самі ствараць такія даволі актуальныя тэмы.. |
|
|
|
« Последнее редактирование: 30 Январь 2008, 16:57:11 от litwin »
|
Записан
|
Не пакідайце ж мовы нашай беларускай, каб не ўмёрлі..!! © Ф.Багушэвіч
|
|
|
|
: 1 ... 3 4 6 7 8 Далее» Все Вниз