“А НУ-КА, ДЕВУШКИ!..” ТРЭЦЯЯ СЭРЫЯЗусім нядаўна, а менавіта падчас псэўдаапазыцыйнага шэсьця на бангалорскае балота 24 сакавіка сёлета ўдзельнікі несьлі сярод партрэтаў палітзьняволеных і выяву “дамы пріятной наружності” з надпісам “Ірына Халіп”. У многіх тады ўзьнікла пытаньне наконт удзелу гэтай выявы ў шматфігурнай фотакампазыцыі. Сп. Халіп не за кратамі, дык навошта патрабаваць яе вызваленьня? Мы думалі, што яна неяк адкажа на гэтае рытарычнае пытаньне і абрадваліся нагодзе. 9 красавіка сайт Хартыі-97 зьмясьціў відэа з інтэрвію, якое дала І. Халіп, знаходзячыся ў Маскве. Аднак, яна ні словам пра “ляпсус” з сваім фотапартрэтам не згадала. Але паглядзець і паслухаць інтэрв’ю надзвычай цікава.
Яго і ня трэба доўга камэнтаваць. І. Халіп дэманструе сябе як асобу вельмі адкрытую, шчырую, незакамплексаваную, са схільнасьцю да рэфлексіі, разьвітай русскоязычной лексікай і гуманітарнай адукаванасьцю. Можа мы дарэмна прысьвячаем ёй трэцюю сэрыю цыкла “А ну-ка, девушкі!..”, дзе йдзецца пра двухаблічных дам тыпу Н. Маковік, якія, зрабіўшы кар’еру ў расейскім мафійным бізнэсе на Захадзе, пачынаюць адчыняць “белдамы” у эўрапейскіх сталіцах? Хаця чыста фармальная сувязь ёсьць. Наша сёньняшняя гераіня таксама ўдзельнічала ў адкрытым конкурсе “Міс Маладога Фронта”, што арганізоўваў даўно Паша Севярынец. І. Халіп тады заняла другое месца, пасьля Міс Маковік. На гэтым іхныя шляхі разышліся назаўсёды.
Але вернемся да маскоўскага інтэрв’ю. Яно выканана ў класічным стылю маскоўскіх інтэлігенцкіх салёнаў (у Менску такога няма, тут слабо!) з падкрэсьленымі іроніяй і сарказмам, зь лёгкім цячэньнем думак, якое часам чапляецца за сур’ёзны матыў, але потым весела бяжыць далей. Нам інтэрв’ю спадабалася.
І ўсё ж мы прапануем адзначыць пару штрыхоў і задаць пару дадатковых рытарычных пытаньняў. Адно з сур’ёзных тэматычных чапляньняў пасярод лёгкай гаворкі было прысьвечана КГБ. Гераіня інтэрв’ю сказала некалькі рэзкіх словаў пра супрацоўнікаў гэтай структуры, прыгадала камэру і зрабіла выснову, што трэба быць больш цярпімымі да людзей. Усё лагічна. Толькі яна забылася патлумачыць, чаму ў яе адбываліся сустрэчы з гэтымі “нашчадкамі НКВД” да моманту яе арышту. Людзі прасачылі, як І. Халіп даволі рэгулярна хадзіла ў менскую сядзібу КГБ РБ у верасьні-сьнежні 2010 года, падчас выбарчай кампаніі. Няхай бы яна распавяла нам, пра што яны там “беседовалі”. Гэтаму, на жаль, тлумачэньняў няма, у адрозьненьні ад фармальных тлумачэньняў наконт таго, што было пасьля 19 сьнежня 2010 года.
Пытаньне другое. Чаму І. Халіп не расказала ў Маскве, як і зь якой мэтай яна разам з калегамі-дэмакратамі павяла 19 сьнежня 2010 г. дзесяткі тысяч беларускай моладзі ад палаца дыктатара ў іншае месца, да сядзібы ЦВК, дзе ўжо былі падрыхтаваны пастка, правакацыя і Крывавая нядзеля? Хто паслаў яе і іншых кіраўнікоў (таго ж А. Саннікава) менавіта па гэтым маршруце?
І трэцяе. У лёгкім сьвецкім цячэньні інтэрв’ю не адбылося нават маленькай, хаця б на пару сказаў зачэпкі аб сур’ёзную тэму беларускай нацыянальнай драмы. Яна не згадала ні пра разрабаваньне нашых нацыянальных багацьцяў, ні пра зьдзек з нацыянальнага гонару, ні пра зьнішчэньне культуры і мовы. “А зачем?” – пытаюцца зазвычай такія апазыцыйныя дзеячы. Згаданыя намі гонар, культура, мова і іншае не зьяўляюцца для іх роднымі, сваімі, ім гэта не баліць. І яны прэтэндуюць быць рэвалюцыйнай элітай беларускага грамадзтва?
Таму мы прапануем маладым і старэйшым беларусам падумаць над тым, за кім гэта яны хадзілі раней і за кім іх могуць павесьці ў бліжэйшай будучыне. Канец трэцяй сэрыі…
Алесь Хадасевіч
: 1 ... 6 7 Все Вниз