Но говорить такое о 400 летней Унии Народов не следует. Вывод может быть тогда только один: с неми что то не так
Что за уния такая, народная... А?
Велико Литовская Шляхта не изменила Литве.
Шляхта, действительно, в самой меньшей степени виновата.
А вот ляхи постарались. Как стараются сейчас москали. Ситуация аналогичная.
Корона помогала в такой степени, которая нормальна меж двумя народами в какой то Унии.
Помогала москалям уничтожать ВКЛ и литвинов?
Провалилось, потому что сражались с сильнейшим врагом.
Читаем ещё раз один из примеров:
Пока Польша вела войну с Тевтонами (1453-1466), а ВКЛ "типа" не учавствовало, ...Масква тым часам яшчэ ў 1451 г. паставіла ў залежнасць, а ў 1485 канчаткова падпарадкавала Цвер. Тады ж была ліквідавана самастойнасць Разанскага княства. Ноўгарадская рэспубліка, шукаючы падтрымкі ў супрацьборстве з Масквой, выказала Казіміру Ягайлавічу свой намер далучыцца да Вялікага Княства - пры ўмове захавання сваёй прававой сістэмы і мясцовага ладу. Аднак Казімір пайшоў толькі на тое, што даў намесніка ў Ноўгарад, якім стаў слуцкі князь Міхаіл Алелькавіч. Не атрымаўшы падтрымкі, Ноўгарад Вялікі ў 1471 г. зноў пацярпеў ад маскоўскага войска, а ў 1478г. Іван ІІІ канчаткова падначаліў рэспубліку сваёй уладзе і зліквідаваў яе вечавыя інстытуты.
Знешнепалітычная пасіўнасць Вялікага Княства была прычы-най таго, што неўзабаве яно страціла свайго апошняга саюзніка на ўсходзе — хана Ахмата. У 1480 г. той павёў ардынскае войска на Маскву і чакаў падмогі ад Казіміра, што адпавядала іхняй дамове аб супольных дзеяннях, аднак абяцаныя сілы з Вільні так і не з'явіліся. Пасля вядомага стаян-ня на рацэ Угры татары пайшлі назад, спусташаючы па дарозе ўладанні Казіміра Ягайлавіча— «помсцячы за здраду». АМаскоў-ская дзяржава, дзякуючы тако-му зыходу канфлікта, канчат-кова скінула з сябе залежнасць ад Залатой Арды.
На пагаршэнне палітычнага становішча Вялікага Княства ў значнай ступені ўплывала пас-таянная адсутнасць манарха, што справядліва выклікала не-задаволенасць паноў і князёў. Стаўшы польскім каралём, Казі-мір Ягайлавіч займаўся пераважна польскімі справамі і ў Кракаве праводзіў намнога болын часу, чым у Вільні. Напрыклад, у 1470 г. ён першы раз за 17 гадоў наве-даў Полацк, Віцебск і Смаленск. Гэта зніжала эфектыўнасць цэнт-ральнай улады, адмоўна адбівалася на дзяржаўнай палітыцы Вялікага Княства. Паны—рада неаднаразова прасілі Казіміра, каб ён або стала знаходзіўся ў межах свайго княства, або згадзіўся на абранне новага гаспадара. Пытанне пра выбар новага вялікага князя ставілася радай двойчы, у 1456 і 1461 г. Як кандыдат на віленскі пасад у 1456 г. фігураваў Сямён Алелькавіч — праваслаўны слуцкі князь, праўнук Альгерда, якога выстаўляла палітьганая эліта не толькі беларуска—ўкраінскіх, але і ўласна літоўскіх зямель. Іх партыю ўзначальвалі віленскі ваявода Ян Гаштаўт і праваслаўны князь Юры Астрожскі. У 1461 г. зноў кандыдаваў Сямён Алелькавіч. У якасці альтэрнатыўнага варыянта гаспадара прасілі перадаць вяліка-княскую ўладу аднаму са сваіх сыноў. Аднак Казімір ні на што не пагаджаўся. У 1478 г. на сойме ў Берасці ён заявіў, што «пры сваім жыцці нікому не даручыць кіравання Літвою».
И поэтому Беларусь, понимая прошлое, будет скоро полноправным партнёром в новой Европе.
В НОВОЙ!!! Это основная мысль.
: 1 ... 4 5 7 Далее» Все Вниз