|
www
|
“НАС НЯ ЗЛОМЯЦЬ
Цяжка, немагчыма цяжка. Асабліва, калі навокал усё гарыць і ліецца кроў. Калі побач падае твой сябра ад кулі ворага. Цяжка, гэтак цяжка, што здаецца кажнае разуменьне страчаным, бо ты ня можаш ні жыць, ні рухацца спакойна і пэўна. Зачым рабіць пераходы, зачым зьмяняць месца, зачым наагул вылазіць з нашых сховішчаў? Зачым?! Ці ня ўсёроўна дзе і калі паміраць!
Як зразумела і палюдзку запраўдна ўсё гэта гучыць і як многія сябры вось гэтак і думаюць. Многія, вельмі многія — у нашай ды іншых зямлянках і сховішчах, асабліва ў нашым раёне. А чаму і ня думаць, калі ўсё жыцьцё, абставіны і падзеі самі наклікаюць гэткія думкі. І ўліцца ў гэтую плынь абыякавасьці лягчэй, чым станавіцца ёй наўсуперкі і змагацца. Большасьці насельніцтва гэтае сталася цяжкім. Слабым, мяккім, нявытрывалым стаўся значна лік нашага народу, які некалі быў слаўнейшым і магутнейшым сярод народаў ня толькі ўсходняе Эўропы, але і ўсяго сьвету.
Ці маемо мы права апускаць рукі сяньня? І якраз сяньня, калі яшчэ ня ўсё згублена і нам, партызанам, якія сталі на варту свайго народу, будаўнікам ягонае будучыні. Мы знаходзімся на роднай зямлі, ды маем падтрымку нашых братоў па гарадох і вёсках.
Не, ніколі не! Нашая воля, якой поўна нашая кроў і цела, не далі і не дадуць нас на згубу. Злыя вятры праносяцца над намі сяньня, яшчэ зьлейшыя ня раз пранясуцца. Град рубіць, сячэ нам твары. Але мы ня будзем хавацца за ўзьнятыя каўняры, мы ня схілімся ў горб, хаваючыся ад яго. Мы ня будзем сумаваць і плакаць надарэмна! Мы пастаўлялі і паставім свой твар усім сіверам, мы выпрастаем свае сьпіны і ў сьветлай радасьці змаганьня за родны народ, за вольны родны край перапусьцім праз сябе ўсе разьюшаныя злыя сілы бальшавізму, хай сабе ўсё навокал гіне. Бо мы пабудуем сваю собскую дзяржаву, сваю вольную і прыгожую Беларусь! Мы, беларускія партызаны, вытрымаем!
Нас не зламалі і ня зломяць ніякія ліхія буры-гураганы!”
(З перадавіцы “Самастрэла”, № 7 за 1949 г.)
|
: 1 ... 11 12 14 15 ... 30 Далее» Вниз