Блин, zakrepa, прям на слезу пробило

. А ведь реалии жизни

. Помнится, как-то в юные годы на практике собирали фольклор в Богом забытой белорусской деревеньке. Запомнились стихи на ту же тему, правда, простым, народным языком написаны (может, даже кем-то из тамошних старожилок)... вот вклиню:
У зялёным лясочку дубочак развіўся,
Любіў сын матульку, пака не жаніўся.
А як ажаніўся, дык узяў сабе жонку,
Забыў ён, забыўся радную старонку.
Ехаў сын дадому, маці жыта жала,
Сказаў ён ей "здрасці", яна й не адказала.
"Пачэму (
авторское 
) ты, мама, така горда стала,
Што ты свайму сыну здрасці не сказала?"
"Што ты, сыночак, я не горда стала,
За горкімі слязьмі цябе не пазнала".
"Хваціць табе, маці, так цяжка рабіці,
Паедзем са мною, будзе лягчэй жыці".
Паехала к сыну, сына не застала,
Гордая нявестка на встрэчах сказала:
"Нашы дзеці велькі, няма што рабіці,
Каўры дарагія - няма дзе хадзіці.
Ідзі да дачушкі, там дзеці малыя,
Будзеш у яе жыці, ёй будзеш рабіці".
Пайшла да дачушкі, стала ў куточку,
"Можа ты, дачушка, памыеш сарочку?"
"Няма дзе мне мыці, няма дзе сушыці -
Каўры дарагія, й не буду хадзіці"...
Каўры дарагія, кватэра харошы -
А ўсё пакупляна за мамкіны грошы...
Не так сильно, конечно, но надо было видель лицо той бабульки, которая это рассказывала... сердце просто кровью обливалось...
