|
enn
|
Алесь Мара.
Акрэсьціна
Прымаў бяз правілаў гульню
Дыктатара, мянта, амапу.
Я бачу д’ябла… Сатану.
Дзьве дзюркі ў носе. Рогі, ляпа.
Прымаў бяз правілаў гульню.
Незамутнёнымі вачыма
Гляджу на іх. І не ганю…
Нібы скарыўся гэткім чынам.
Зачыстка. Арышты. Разгон…
Маё тут топчуць далакопы.
Замоўк. Зьнямеў «Свабоды звон».
Мы заляглі ў свае акопы.
Такое нам не навіна.
Я ў эпіцэнтры калатэчы.
Ідзе сапраўдная Вайна.
Не адсядзісься, дзед, на печы...
...
На плошчы клясыка Якуба.
Малоцяць нашых
Жорстка… груба.
Сядзіць задумліва наш Колас
І чуцен нам ягоны голас:
— Браточкі мілыя!
Сымонка! Хопіць граць.
Няўжо вусатага ніяк вам
Не суняць,
Каб гэтак каля ног маіх
Вас гналі і тапталі?
Няўжо «ТАКОГА» вы асьлепла
Выбіралі?
І гэта вы?
Шаноўны мой народзе!
Адкуль чужынцы тут
На вашым агародзе?
Сьляды варожыя!
Прыблуды топчуць гоні!
Зьдзек з нашых сымбаляў
І нашае «Пагоні».
Міколка! Дзе твая за пазухай
Граната?
Што, хлопча, кажаш ты?
Няшмат нас. Малавата…
Нічога… Справімся.
Абыдземся бяз НАТА...
...
Мы ўсіх успомнім —
Не забудзем тых
Юначых, мудрых, сталых
Маладых,
Хто тут за Беларусь
Прымаў пакуты.
Ірваў накінутыя хватам
Путы.
Вас не забыць…
Добавлено: 05 Декабрь 2010, 17:08:11
Георгій Ліхтаровіч
Ліхтарыкі
Калі паленца дагарае ў печы,
Ці помніць, як бярэзінай расло?
Дарэчы, гэткі лёс і чалавечы -
Паспець аддаць уласнае цяпло.
* * *
Калі ў вірні будзённай мітусні
Раптоўна ўспомніш тое, што забыта,
І зразумееш, што яно - забіта, -
Забойцу ў вочы ў люстра зазірні!
* * *
Аж да азоў яго жыцця
Перагартаў фотаальбом:
Якое мілае дзіця,
А вырасла такім жлабом!
* * *
Ад бацькоў навучаюцца дзеці.
Наш працяг - добры іхні ўспамін.
Мне ж, напэўна, нічога не свеціць:
«Здравствуй, папа!» - вітаецца сын.
* * *
Аддаў Пілат ганебны свой загад
І вымыў рукі, каб застацца чыстым.
Прыёмчык гэты, б'юся аб заклад,
Адтуль і трапіў у дэвіз чэкістам.
* * *
Хай вечная мінуўшчына
І стукаецца ў скроні,
Ды вочы не заплюшчы на
Знявечанае сёння.
* * *
Мы згубілі гасцінец да волі
У тупіках нашых дзялак і дач.
Бальшыні - шасці сотак даволі
Для рашэння надзённых задач.
* * *
Калі да шчасця клічуць нас назад -
Палітбюро ўстае перад вачыма,
Як доказ - безумоўна немагчыма
Мець з чалавечым тварам гэты лад!
* * *
Пасля апошніх радыёнавін
Дзядок з палёгкай прычыняе сенцы:
- Ну, дзякуй Богу, сцішыліся немцы,
Бо, далібог, абрыдла браць Берлін.
* * *
Збег звычак аж занадта падазроны:
Як толькі ёсць магчымасць выбіраць,
Забойцам даспадобы сцяг чырвоны..
Каб непрыкметна рукі выціраць?
* * *
Каб захаваць пасаду і аклад,
Дзве стадыі праходзяць бюракраты:
Каты - вяршкі лізаць ад ласкі ўлад,
Змяніўся націск - і яны ўжо каты!
* * *
Нямоглым, Божа, спачувай.
Няўцямным - дараваць не трэба.
Таго, хто бэсціць родны край,
Тут пакарай. Не пэцкай неба!
|
: 1 ... 8 9 11 12 ... 14 Далее» Вниз