Я Казуліна не паважаю, і вось чаму:
Па-першае, трэба разглядаць яго мінулае. Кім ён быў да таго, як пайшоў у палітыку? А быў ён рэктарам БДУ (але гэта й безь мяне ведаюць). А вось
якім ён быў рэктарам? І тут было б нядрэнна прыгадаць словы ЖЖ-юзэра
lipkovich (
http://lipkovich.livejournal.com/3617254.html )
Но вот я его знаю со студенческих времен. Когда он был секретарем комитета комсомола мехмата БГУ и занимался травлей моих друзей.
Когда можно было это сделать формально, спустя рукава, нехотя. Так чтобы все поняли, что процесс вынужденный, казённый навязанный. Ан нет. Он чуть ли не душу вкладывал. Может даже и удовольствие получал от этого.
И мне очень трудно повернить, что он изменился с тех пор. А дрянью тогда он был первостатейной.
Правда, к слову сказать, я после того, как он окончил универ и распределился на кафедру "комитета комсомола", как она тогда называлась, долго о нём ничего не сылшал. Ну а потом, в конце восьмидесятых о нём стали просачиваться только положительные отзывы. В начале как о главе комсомольско-экономической мафии, ну а потом как о великолепном менеджере. Такие дела...Я хрысьціянін, і веру, што любы чалавек можа зьмяніцца, пакаяцца і стаць на шлях ісьціны. Але ж гэта ня той выпадак, бо я ні разу ня чуў ад Казуліна ня тое што выбачэньня, а нават узгадваньня пра тыя часы.
Па-другое, трэба паглядзець, чым ён займаўся у сярэдзіне 90-ых. Мачыма я й зашмат увагі надаю гэтаму фактар, але тым ня меньш мне цяжка уявіць, што чалавек, які быў абыякава да палітыкі ў тыя часы, калі сытуацыя была
куды больш драматычная, раптам заўважыў несправядлівасьць улады. Уласна я лічу, што Казулін проста не зышоўся ў чымсьці са ўладай (правараваўся, напрыклад) і таму вырашыў пасйсьці ў апазыцыю.
Па-трэцяе, нацыянальнае пытаньне. Мабыць гэта гучыць занадта радыкальна, але ж я лічу, што чалавек, які не саромеецца публічна прызнавацца ў няведаньні беларускай мовы проста
ня мае права быць прэзыдэнтам.
І, зрэшты, чацьвертае. Сытуацыя, зьвязанная са сьмерцю ягонай жонкі, Ірыны Казулінай. Адразу хачу выказаць свае спачуваньні Аляксандру, дачкам Ірыны і ўсім яе сваякам.
Але ж давайце паглядзім, як Казулін павёў сабе ў гэтай сытуацыі? Спачатку была сумнавядомая прапанова Лукашэнкі - самаму зьяхаць ў Нямеччыну і забраць туды жонку. Відавочна, што на IV стадыі раку ніякай гутаркі аб лячэньні быць ня можа. Фактычна, калі б Ірыну вывязьлі ў Нямеччыну гэта дало б ёй магчымасьць спакойна памерці ў нармалёвых умовах, побач са сваімі раднымі,
ў тым ліку і побач з мужам. Казулін адмовіўся? Аб кім ён думаў ў той момант? Аб жонке сваёй? Не, ён думаў толькі аб сабе і аб сваёй палітычнай кар'еры. я ўпэўнены, што ён прадбачыў, што такое рашэньне толькі падыме яго рэйтынг. Няведаю, ці мог ён прадбачыць такую хуткую сьмерць сваёй жонкі, але ж, як бы цынічна гэта не гучала, гэтая сьмерць яшчэ вышэй падняла яго ў ачох простага электарату. Стварыла яму вобраз пакутніка, галоўнага пацярпелага ад рэжыму. Недалёкія людзі ўжо пачынаюць называць яго "Рыцарем Мести", "Иконой Резистанса"...