следующая тема »

[19 Август 2025, 15:18:14]

Новости, реклама:

[19 Август 2025, 15:18:14]

Новости, реклама:

[tony_tosh]

Извиняюсь *к угро-финско-ляхской кодле не относится*, что не в одно сообщение - у меня не работает кнопка "удалить"

Неудачник.

[www]

Извиняюсь *к угро-финско-ляхской кодле не относится*, что не в одно сообщение - у меня не работает кнопка "удалить"

Неудачник.

Опять представляешься? Хватит уже. У меня хорошая память на имена.

[tony_tosh]

Извиняюсь *к угро-финско-ляхской кодле не относится*, что не в одно сообщение - у меня не работает кнопка "удалить"

Неудачник.

Опять представляешься? Хватит уже. У меня хорошая память на имена.

У меня кнопка Удалить работает. Опера - гавно

[www]

У меня кнопка Удалить работает. Опера - гавно

А у меня и с мазилой не работает. Пошёл вон с темы.

[tony_tosh]

У меня кнопка Удалить работает. Опера - гавно

А у меня и с мазилой не работает. Пошёл вон с темы.

Тогда ты точно неудачник.

[zloy kak @]

Няздольных і шматдзетных звальнялі ад абавязку ваеннай службы.

Перевожу:
Недееспособных и многодетных освобождали от обязанности военной службы.
Слово "воля" - о чём нибудь говорит? Альмаматар мля.  

Не на то слово ударение делаешь п#здабол!

[www]

Не на то слово ударение делаешь п**дабол!

Ну дебил. Русско-белорусский словарь. Для средней Школы. Издание третье, дополненное.
Утверждён Министерством просвещения БССР
Минск "Народная Асвета"
1976

Смотрим:
Освобождать - 1. Вызваляць; 2. Апаражняць (посуду); 3. Ачышчаць (место)
Освобождение - 1. Вызваленне; 2. Апаражненне; 3. Ачышчэнне.

Может отсканировать, дебилота?  

[tony_tosh]

Не парься.... www даже интернетом пользоваться не умеет, не то что разбираться и находить смысл в тексте

[tony_tosh]

Не на то слово ударение делаешь п**дабол!

Ну дебил. Русско-белорусский словарь. Для средней Школы. Издание третье, дополненное.
Утверждён Министерством просвещения БССР
Минск "Народная Асвета"
1976

Смотрим:
Освобождать - 1. Вызваляць; 2. Апаражняць (посуду); 3. Ачышчаць (место)
Освобождение - 1. Вызваленне; 2. Апаражненне; 3. Ачышчэнне.

Может отсканировать, дебилота?  

Ну так этож не великолитовский - это ж наркомовка - аццкий маскалифицированный язык. Плохой ты словарь выбрал

[zloy kak @]

Не на то слово ударение делаешь п**дабол!

Ну дебил. Русско-белорусский словарь. Для средней Школы. Издание третье, дополненное.
Утверждён Министерством просвещения БССР
Минск "Народная Асвета"
1976

Смотрим:
Освобождать - 1. Вызваляць; 2. Апаражняць (посуду); 3. Ачышчаць (место)
Освобождение - 1. Вызваленне; 2. Апаражненне; 3. Ачышчэнне.

Может отсканировать, дебилота?  

Ты точно кретин.

Ты знаешь что такое ОБЯЗАННОСТИ ВОЕННОЙ СЛУЖБЫ? И знаешь что такое ДОБРОВОЛЕЦ?
Ты спрыгнуть хочешь? Не получится...

[www]

Ты знаешь что такое ОБЯЗАННОСТИ ВОЕННОЙ СЛУЖБЫ? И знаешь что такое ДОБРОВОЛЕЦ?
Ты спрыгнуть хочешь? Не получится..

Ну-ка, ну-ка, поподробней.
Это какая-то новая заковыка... Про "звольняць" уже забыли?  

[tony_tosh]

  www сходи к учителю лингвистики.

[zloy kak @]

Ты знаешь что такое ОБЯЗАННОСТИ ВОЕННОЙ СЛУЖБЫ? И знаешь что такое ДОБРОВОЛЕЦ?
Ты спрыгнуть хочешь? Не получится..

Ну-ка, ну-ка, поподробней.
Это какая-то новая заковыка... Про "звольняць" уже забыли?  

Ты точно идыёот.
Значение фразы понять может?
Освобождение от ОБЯЗАННОСТИ военной службы!
Посмотри в гугле значение слова "обязанность".

[tony_tosh]

 

[www]

Посмотри в гугле значение слова "обязанность".

Так уже не платили?
Ну и идиот. Таких ещё не видел.

[www]

Весь раздел о  "БЕЛАРУСКАЯ МАБІЛІЗАЦЫЯ" -

Напачатку сакавіка 1944 году я дастаў з БЦР загад падрыхтаваць у акрузе памешканьні-казармы на прыблізна 20000 жаўнераў, што хутка будуць змабілізаваныя. Мы агледзілі школы, народныя дамы ды іншыя будынкі ў самой Вялейцы й у паветах. Аж тут на табе! — Немцы на другі ўжо дзень занялі некаторыя нашы будынкі для Казакоў, якіх нейдзе ля Себежа ўзялі ў палон. Былі яны ў лягеры палонных у Латвіі, цяпер-жа выявілі ахвоту змагацца з бальшавізмам.

Вось і яны, Казакі з-над Дону! Іхны табар падобны быў да цыганскага: мужчыны рознага веку, жанчыны, дзеці. Страявых жаўнераў коньнікаў было каля 120, а ўсіх — да 200 чалавек. Падначаленыя яны былі нейкай асобнай нямецкай камандзе.

Мясцовыя Немцы сустрэлі гэтых новых расейскіх калябарантаў няпрыхільна. Яны добра помнілі нядаўна ліквідаванага ў Вялейшчыне Радыёнава зь ягоным расейскім "вызвольным корпусам" з палонных, што з "саюзьнікаў" Немцаў сталі іх зраднікамі, перайшлі да савецкіх партызанаў, ды ў Глыбоччыне, Каралеўшчыне й іншых раёнах нападалі й на Немцаў, і на беларускае жыхарства. Толькі Перамыкін цешыўся з казацкай ватагі. Мы, Беларусы, трымаліся на ўсякі выпадак напагатове. I чакаць доўга ня прыйшлося. Пасьля двух тыдняў ватага ноччу села на вазы й коні ды па даўгінаўскім гасьцінцы накіравалася ў лясы. Немцы спачатку ня сьцямілі ў чым тут справа. Казалі, што Казакі выйшлі на ваенныя заняткі. Тыя-ж далучыліся тымчасам да партызанскіх бандаў.

8-га сакавіка 1944 году мы разарвалі лісты з БЦР з загадам аб мабілізацыі вызначаных гадавікоў у Беларускую Краёвую Абарону (БКА). Праца закіпела. Трэба было змабілізаваць аж 14 гадавікоў ды ў сьпешным парадку. Усюды па мястэчках мы вызначылі прызыўныя пункты з камісіямі. Сама мабілізацыя пачалася 10 сакавіка. На зборных пунктах камісіі пераглядалі змабілізаваных. Няздольных і шматдзетных звальнялі ад абавязку ваеннай службы.

Немцы былі заскочаныя масавай яўкай змабілізаваных. Былі й бальшавіцкія правакацыі. Так, з адной вёскі ў партызанскім валоданьні зьявіўся толькі гарбаценькі чалавек, пасланы відавочна з насьмешкай на нашую вайсковую акцыю й для шпіянажу. З суседніх вёсак камісіі данясьлі, што "гарбаценькі" — агент партызанскіх бандаў. Яго затрымалі ды выслалі ў Нямеччыну на працу.

Мабілізацыя трывала тры дні й набрала ў Вялейскай акрузе каля 15000 чалавек, а па ўсёй Галоўнай Акрузе Беларусі — каля 100000. У самой Вялейцы было згрупавана каля 6000. Усе падрыхтаваныя будынкі былі перапоўненыя. Бурмістр Чалоўскі біўся як рыба аб лёд, каб даць жаўнерам харч, пасьцель, абутак. На ўзбраеньне Немцы далі толькі 7 куляметаў, 1 200 старых італьянскіх, аўстрыйскіх і савецкіх стрэльбаў, ды колькі аўтаматаў. Амуніцыя выдзялялася дзясяткамі на чалавека; далі й колькі гранатаў. Ня было, зразумела, ніякіх танкаў, панцырнікаў, артылерыі, самалётаў.

Што ў гэткіх умовах маглі рабіць змабілізаваныя жаўнеры? Немцы назіралі змабілізаваных ды маўчалі. Ды з аружжам і ім самым было ўжо крута. Аж да свайго адыходу Немцы не адважыліся даць беларускаму войску поўнага ўзбраеньня, вайсковага аснашчэньня, ды навет і не скарыстоўвалі яго ў шырэйшым маштабе. Тармазіла іх відавочна ўсё яшчэ нацыская ідэя, што Немцы не павінны дзяліцца з падбітымі народамі ні аружжам, ні перамогай. Трэба думаць, што яны таксама не давяралі, падазравалі, што мы хінёмся ў бок Аліянтаў.

Войска змабілізаванае, няма зброі, ваеннага рыштунку, умундураваньня, абутку, толькі харчы. А тут яшчэ цімала розных асаблівых выпадкаў. Вось, прыкладам, змабілізаваны брат, а ў сям'і сястра псыхічна хворая, ня мае апекі. У гэткіх выпадках Немцы псыхічна хворых стралялі. Што рабіць? Загадаў прывесьці гэну сястру на мэдыцынскі агляд. Тры дні пазьней зьявіўся да мяне той дзяцюк зь недаразьвітай сястрой і солтысам. Паглядзеў я на дзяўчыну, пагутарыў зь ёю. Аказалася, што яна толькі прыдурнаватая, ня здольная кіраваць гаспадаркай. Прыйшлося брата адпусьціць з БКА.

Мелі мы клопаты й з чужаземцамі. Змабілізаваны быў адзін афіцэр Украінец, які паводля закону ня меў абавязку вайсковае службы. Ды ён сам хацеў быць у нашых збройных сілах, дык ці магчыма было яму адмовіць? Іншы, афіцэр Маеўскі, аказаўся Палякам, яго, згодна зь інструкцыяй, я звольніў. БКА ня мела права прыймаць у свае рады грамадзян іншых нацыянальнасьцяў. Змабілізаваныя радавыя Палякі адсылаліся ў існуючыя ўжо пад нямецкім кіраўніцтвам польскія аддзелы. Гэтак польскі аддзел, што быў пад камандай фон Розэна, з 35 чалавек узрос да 60-ці. Каля Крывічоў стаяла таксама лятувіская рота. Дачыненьні з гэтымі й нашымі аддзеламі, за выняткам Жодзішак, былі прыязныя.

Зьявіліся да мяне й два савецкія афіцэры, Расейцы, маёр Юшын ды паручнік Махеймов. Справа выглядала гэтак: Перамыкін, кіраўнік крымінальнай паліцыі, прадставіў нам двух савецкіх вайскавікоў. Адзін, малодшы, выглядаў на эўрапэйца, другі-ж — на азіята-Кіргіза. Зь ягонай паходкі й выгляду адчувалася энкавудыская выпраўка. Перамыкін, які прывёў да мяне гэтых тыпаў, казаў:

[www]

Весь раздел о  "БЕЛАРУСКАЯ МАБІЛІЗАЦЫЯ" -
 
Напачатку сакавіка 1944 году я дастаў з БЦР загад падрыхтаваць у акрузе памешканьні-казармы на прыблізна 20000 жаўнераў, што хутка будуць змабілізаваныя. Мы агледзілі школы, народныя дамы ды іншыя будынкі ў самой Вялейцы й у паветах. Аж тут на табе! — Немцы на другі ўжо дзень занялі некаторыя нашы будынкі для Казакоў, якіх нейдзе ля Себежа ўзялі ў палон. Былі яны ў лягеры палонных у Латвіі, цяпер-жа выявілі ахвоту змагацца з бальшавізмам.
 
Вось і яны, Казакі з-над Дону! Іхны табар падобны быў да цыганскага: мужчыны рознага веку, жанчыны, дзеці. Страявых жаўнераў коньнікаў было каля 120, а ўсіх — да 200 чалавек. Падначаленыя яны былі нейкай асобнай нямецкай камандзе.
 
Мясцовыя Немцы сустрэлі гэтых новых расейскіх калябарантаў няпрыхільна. Яны добра помнілі нядаўна ліквідаванага ў Вялейшчыне Радыёнава зь ягоным расейскім "вызвольным корпусам" з палонных, што з "саюзьнікаў" Немцаў сталі іх зраднікамі, перайшлі да савецкіх партызанаў, ды ў Глыбоччыне, Каралеўшчыне й іншых раёнах нападалі й на Немцаў, і на беларускае жыхарства. Толькі Перамыкін цешыўся з казацкай ватагі. Мы, Беларусы, трымаліся на ўсякі выпадак напагатове. I чакаць доўга ня прыйшлося. Пасьля двух тыдняў ватага ноччу села на вазы й коні ды па даўгінаўскім гасьцінцы накіравалася ў лясы. Немцы спачатку ня сьцямілі ў чым тут справа. Казалі, што Казакі выйшлі на ваенныя заняткі. Тыя-ж далучыліся тымчасам да партызанскіх бандаў.
 
8-га сакавіка 1944 году мы разарвалі лісты з БЦР з загадам аб мабілізацыі вызначаных гадавікоў у Беларускую Краёвую Абарону (БКА). Праца закіпела. Трэба было змабілізаваць аж 14 гадавікоў ды ў сьпешным парадку. Усюды па мястэчках мы вызначылі прызыўныя пункты з камісіямі. Сама мабілізацыя пачалася 10 сакавіка. На зборных пунктах камісіі пераглядалі змабілізаваных. Няздольных і шматдзетных звальнялі ад абавязку ваеннай службы.
 
Немцы былі заскочаныя масавай яўкай змабілізаваных. Былі й бальшавіцкія правакацыі. Так, з адной вёскі ў партызанскім валоданьні зьявіўся толькі гарбаценькі чалавек, пасланы відавочна з насьмешкай на нашую вайсковую акцыю й для шпіянажу. З суседніх вёсак камісіі данясьлі, што "гарбаценькі" — агент партызанскіх бандаў. Яго затрымалі ды выслалі ў Нямеччыну на працу.
 
Мабілізацыя трывала тры дні й набрала ў Вялейскай акрузе каля 15000 чалавек, а па ўсёй Галоўнай Акрузе Беларусі — каля 100000. У самой Вялейцы было згрупавана каля 6000. Усе падрыхтаваныя будынкі былі перапоўненыя. Бурмістр Чалоўскі біўся як рыба аб лёд, каб даць жаўнерам харч, пасьцель, абутак. На ўзбраеньне Немцы далі толькі 7 куляметаў, 1 200 старых італьянскіх, аўстрыйскіх і савецкіх стрэльбаў, ды колькі аўтаматаў. Амуніцыя выдзялялася дзясяткамі на чалавека; далі й колькі гранатаў. Ня было, зразумела, ніякіх танкаў, панцырнікаў, артылерыі, самалётаў.
 
Што ў гэткіх умовах маглі рабіць змабілізаваныя жаўнеры? Немцы назіралі змабілізаваных ды маўчалі. Ды з аружжам і ім самым было ўжо крута. Аж да свайго адыходу Немцы не адважыліся даць беларускаму войску поўнага ўзбраеньня, вайсковага аснашчэньня, ды навет і не скарыстоўвалі яго ў шырэйшым маштабе. Тармазіла іх відавочна ўсё яшчэ нацыская ідэя, што Немцы не павінны дзяліцца з падбітымі народамі ні аружжам, ні перамогай. Трэба думаць, што яны таксама не давяралі, падазравалі, што мы хінёмся ў бок Аліянтаў.
 
Войска змабілізаванае, няма зброі, ваеннага рыштунку, умундураваньня, абутку, толькі харчы. А тут яшчэ цімала розных асаблівых выпадкаў. Вось, прыкладам, змабілізаваны брат, а ў сям'і сястра псыхічна хворая, ня мае апекі. У гэткіх выпадках Немцы псыхічна хворых стралялі. Што рабіць? Загадаў прывесьці гэну сястру на мэдыцынскі агляд. Тры дні пазьней зьявіўся да мяне той дзяцюк зь недаразьвітай сястрой і солтысам. Паглядзеў я на дзяўчыну, пагутарыў зь ёю. Аказалася, што яна толькі прыдурнаватая, ня здольная кіраваць гаспадаркай. Прыйшлося брата адпусьціць з БКА.
 
Мелі мы клопаты й з чужаземцамі. Змабілізаваны быў адзін афіцэр Украінец, які паводля закону ня меў абавязку вайсковае службы. Ды ён сам хацеў быць у нашых збройных сілах, дык ці магчыма было яму адмовіць? Іншы, афіцэр Маеўскі, аказаўся Палякам, яго, згодна зь інструкцыяй, я звольніў. БКА ня мела права прыймаць у свае рады грамадзян іншых нацыянальнасьцяў. Змабілізаваныя радавыя Палякі адсылаліся ў існуючыя ўжо пад нямецкім кіраўніцтвам польскія аддзелы. Гэтак польскі аддзел, што быў пад камандай фон Розэна, з 35 чалавек узрос да 60-ці. Каля Крывічоў стаяла таксама лятувіская рота. Дачыненьні з гэтымі й нашымі аддзеламі, за выняткам Жодзішак, былі прыязныя.
 
Зьявіліся да мяне й два савецкія афіцэры, Расейцы, маёр Юшын ды паручнік Махеймов. Справа выглядала гэтак: Перамыкін, кіраўнік крымінальнай паліцыі, прадставіў нам двух савецкіх вайскавікоў. Адзін, малодшы, выглядаў на эўрапэйца, другі-ж — на азіята-Кіргіза. Зь ягонай паходкі й выгляду адчувалася энкавудыская выпраўка. Перамыкін, які прывёў да мяне гэтых тыпаў, казаў:

[www]

— Наместнік, это вам рыба! Я прівел вам большіх асобых военных спеціалістов с саветской арміі...

Саветчыкі павайсковаму засалютавалі ды прадставіліся. Падаўшы ім руку, я папрасіў іх сесьці. Гутарка ішла вёртка, мы жартавалі на ўсе лады. Выявілася, што гэта былі людзі адукаваныя, культурныя. Разьвітваючыся зь імі я абяцаў даць адказ за два-тры дні.

У міжчасе была нарада зь беларускімі прадстаўнікамі, як паступаць з савецкімі вайскавікамі, якія могуць быць і добрымі, і агентамі. На нарадзе былі галасы, што гэта радыёнаўскія шпіёны, хоць яны й адракаюцца ад бальшавізму.

Калі пра гэта пазьней даведаўся Перамыкін, ён гарлапаніў:

— Віш, как Белорусы преследуют нашіх православных русскіх, даже спеціалістов не берут к себе!

Мабілізацыю мы правялі адно ў 6 раёнах. У трох іншых, дзеля розных прычынаў, не праводзілі. Раён Жодзішкі намінальна належыў да Галоўнага Камісарыяту Беларусі. Аднак пасьля нападу на Жодзішкі польскіх збройных аддзелаў ды расправы над мясцовай адміністрацыяй і паліцыяй, Немцы паставілі там лятувіскую роту ды далучылі гэты раён, разам з раёнамі Ашмяна ды Сьвір, да Камісарыяту Лятувы.

У раёне Мядзела мы не праводзілі мабілізацыі, бо гэты раён, багаты ў лясы й балоты, меў засільле савецкіх бандаў, і гэта тварыла небясьпеку для сем'яў змабілізаваных. Само Мядзела было абведзенае, як цьвярдыня, баявымі бункярамі. Ахоўвала яго 200 Немцаў і 250 чалавек беларускай самааховы.

У Валожыне таксама не праводзілася мабілізацыя на просьбу Ю.Мурашкі, які быў там раённым начальнікам. Справа прадстаўлялася гэтак, што пад канец мабілізацыі да мяне ў намесьніцтва зьявіўся Мурашка ды казаў:

— Я не праводзіў у сябе мабілізацыі, і думаю, што няма патрэбы. У мяне ад паўтара году пад аружжам 250 чалавек Самааховы. Няма афіцэраў, зброі й адзежы. — З гэтым я згадзіўся ды выслаў рапарт у вайсковы аддзел БЦР у Менск.

Агулам у Вялейскай акрузе было змабілізавана каля 15000 жаўнераў. Аднак Немцы далі зброю толькі на тры тысячы чалавек. Таму рэшту давялося звольніць да часу новых загадаў.

He зважаючы на недахоп зброі, вайсковага выснашчэньня, памешканьняў, настрой у беларускім войску быў бадзёры, патрыятычны. Была вера, што калі народ будзе мець сваё войска, дык здабудзе й сваю дзяржаву. Вось таму падрыхтова да складаньня прысягі 25 Сакавіка йшла асабліва напружана.

[tony_tosh]

Фашисты они почти как украинцы.

[www]

Копирую в две темы:

Сваю вялікую, шчырую прыхільнасць да ўласнай нацыянальнай дзяржаўнасці гэтыя дзеячы пераканаўча прадэманстравалі падчас правядзення 27 чэрвеня 1944 года ў Мінску Другога Усебеларускага Кангрэса, у працы якога ўдзельнічала 1089 дэлегатаў. Сярод іх былі і прадстаўнікі ад беларусаў Смаленскага, Чарнігаўскага і Арлоўскага акругоў, Польшчы, Літвы, Латвіі і інш. Думку ўдзельнікаў Кангрэса датычна нацыянальнага суверэнітэту выклаў сябра Беларускай Цэнтральнай Рады Аўген Калубовіч у сваім рэфераце “Аб канчальным разрыве Беларусі з Масквою і аб уневажненьні маскоўскага голасу ў беларускіх справах”. Востра крытыкаваўся на Кангрэсе і ўрад Польшчы за яго антыбеларускі курс, таму ў аднагалосна прынятай Рэзалюцыі беларускі народ заклікаўся “змагацца са зброяй у руках супраць сваіх векавечных ворагаў” і выказвалася цвёрдая ўпэўненасць: “Што б не здарылася на сьвеце, але ў нашай барацьбе з бальшавізмам мы пераможам і будзем вольнымі”. Як бачым, сёе-тое з абвешчанага, хоць і з вялікім спазненнем, аднак спраўдзілася. Да барацьбы ж з уласным народам ніхто не заклікаў з удзельнікаў Кангрэса.
© Леанід Лыч, доктар гістарычных навук, прафесар

[www]

Несколько стихотворений Алеся Змагара, который учавствовал в антибольшевитском сопротивлении.

Залатым узорам

Залатым узорам заіскрылі зоры‚
Заіскрылі зоры у чароўным сьне;
Беларуса гонар‚ уздымайся ўгору!
Угару! Да зораў! Насустрач вясьне!

Дух бунтарны‚ зорны‚ горда -непакорны -
Ў барацьбе няўкорны вольных дум узьлёт
Разам з сонцам раньнім заклікай к змаганьню!
Заклікай к змаганьню вынішчыць прыгнёт!

Ўжо на родных гонях ня стрымаць Пагоні.
Ня стрымаць Пагоні‚ рвацца на прастор;
Ўвысь узьняўся сьмела Бел-Чырвона-Белы;
Бел-Чырвона-Белы залунаў да зор.
Васілішкі, 26 чэрвеня 1943 г.
---
Волю, славу здабывай

Кіньце‚ кіньце сьпеў тугі
І бадзёрым крокам
Праз палеткі‚ праз лугі‚
Як акінуць вокам‚
Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!

Хай наўкол сьнягі‚ туман!
Ныюць у грудзях раны!
У бязьмежны акіян
Стараны каханай
Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!

І адказам на тэрор‚
На Крывіцкіх гонях‚
Дамо ворагу адпор
Пад сьцягам Пагоні.
Сьмела‚ радасна шагай!
Волю‚ славу здабывай!
Скрыбава, 30 сакавіка 1944
---
Няма нам перашкод

Радзіла нас арліца
Быў бацькам карабін;
Маланкі ў навальніцу
Нас песьцілі ў вагні;

Выхоўвалі нас буры‚
Баюкаў сівы бор;
Скрозь хмары і віхуры
Шугалі мы да зор

Гарыць паходняй раньне
Ідзём мы у паход
Зацятыя ў змаганьні‚
Ня знаем перашкод.
Скрыбава 1944 г.
---
Даволі

Даволі зьдзекаў і прымусаў!
Даволі глуму і пакут!
Хачу быць вольным Беларусам‚
Аслабаніць свой родны кут!

Няхай не страшаць нас тэрорам‚
Ні Салаўкамі‚ Калымой!..
Людзкая помста бурным морам
Зальле чужацкае ярмо.

Пад сьцягам Бел-Чырвона-Белым
За Волю‚ Праўду‚ за Штандар
Іду я ў бой адважна‚ сьмела;
Я - сын Свабоды. Я - Змагар.
Скрыбава, 26 красавіка 1944 г.
---
Больше тут: http://knihi.com/zmahar/zhoda.html

[zloy kak @]

Посмотри в гугле значение слова "обязанность".

Так уже не платили?
Ну и идиот. Таких ещё не видел.

Так, еще раз начнешь меня оскорб##ть, познаешь мой гнев!
В третий раз повторю.
В приведенной тобой статье есть разногласия, которые ты не можешь объяснить.
Объясни мне разницу от добровольной борьбы с захватчиками и оккупантами (хоть и все должны считаться таковыми) и обязанностью военной службы.
Если ты еще не понял сути вопроса, то разжую специально.
Какое из этих утверждений верно:
1. Беларусы боролись с москалями добровольно;
2. Существовала обязанность военной службы.

[www]

Открытое письмо
8 декабря 2005 г.
Генеральному секретарю Организации Объединенных Наций Кофи Анану
Президенту Республики Беларусь Александру Лукашенко
Премьер-Министру Государства Израиль Ариэлю Шарону

Уважаемые господа!

Евреи г. Мозыря (Беларусь) сожгли сами себя в 1941 году после оккупации города нацистами. Памятный знак, установленный Всемирной ассоциацией белорусских евреев (ВАБЕ) на месте самосожжения в 2003 г. уничтожен по решению мозырского горисполкома. На территории города находятся забытые братские могилы жертв Холокоста.

Те, кто погиб в самосожжения, повторили подвиг своих предков — защитников крепости Масада. Муниципалитет г. Ащдода (Израиль) 7 декабря с.г. присвоил одному из парков города имя Героев Мозыря. В парке будет установлен памятный знак.

Генеральная Ассамблея ООН приняла решение об объявлении 27 января Днем Памяти жертв Холокоста. ВАБЕ предлагает включить в программу проведения ООН Дня Памяти в 2006 г. мероприятия, связанные с увековечением памяти жертв и героев Холокоста г. Мозыря. ВАБЕ готова предложить конкретный план программы этого мероприятия в Беларуси, Израиле, США.

Хотелось бы надеяться, что общественность стран — членов ООН, в первую очередь Беларуси, Израиля, США, внесет свой вклад в увековечение памяти жертв и героев Холокоста.

С уважением

Яков Гутман,
Президент

 

[www]

Так, еще раз начнешь меня оскорб##ть, познаешь мой гнев!

Бугага  

В приведенной тобой статье есть разногласия, которые ты не можешь объяснить.  

Да ну?

Объясни мне разницу от добровольной борьбы с захватчиками и оккупантами (хоть и все должны считаться таковыми) и обязанностью военной службы.

1) Присягать государству надо? Или каждый с топором поодиночке на Москву? Или после двух веков дэнационализации не было людей, которым было не понятно то, что делается вокруг? Или абсолютно все разбирались в той политике и той ситуации (может интернет был?..), и в том, что делать, "придут большевики или нет?" "Справятся сами немцы - или нет?" Или в семье не без урода? То, во что вылилась эта мобилизация в беларуское войско, можно наблюдать в период 1944-1959гг. Да и про СБМ забывать не надо. А была ещё такая БНП
P.S. Мобилизация, приведение вооруженных сил государства на военное положение; укомплектование кадров личным и конским составом, сформирование новых воинских частей и учреждений, обеспечение их вооружением. снаряжением, одеждою и обозом.
*из словаря тебя

2) Все таковыми и считались, по крайней мере на высшем уровне (в БНП входили лидеры-"предатели")...
 Нарада прыняла наступныя пастановы:

“1. Прысьпяшыць утварэньне Беларускіх Збройных Сілаў у Генеральным Камісарыяце Беларусі неабходных для здабыцьця вольнай Беларусі і адначасна для аховы насельніцтва ад тэрору маскоўскіх даношчыкаў, самаволі СС і СД, правакацыяў і забойства беларусаў польскімі шавіністамі.

2. Выкарыстоўваючы цяжкасьці і страты, якія наносяць немцам маскоўскія лясныя банды на тэрыторыі акупаванай немцамі Беларусі, прыскорыць утварэньне Вольнага Беларускага Ураду, які зможа змабілізаваць усе народныя сілы і прыродныя багацьці Беларусі для барацьбы з маскоўскім камуністычным рэжымам і супраць усіх панявольнікаў Беларусі,

3. Узмоцніць падрыхтоўку беларускіх патрыятычных партызанскіх аддзелаў для барацьбы супраць панявольнікаў Краю, за вольную Беларусь і правядзеньня мэты і заданьня Беларускай Незалежніцкай Партыі”.

На нарадзе была прынятая й праграма партыі. Галоўнай мэтай БНП было аднаўленьне вольнай і незалежнай Беларускай Народнай Рэспублікі ў яе этнаграфічных межах.
 
---

У меня ведь, как я уже говорил, нет определённого на 100% отношения к Гитлеру и Ко.

[www]

Ну например:
У жніўні-верасьні 1941 году падпольле БНП ствараў Усевалад Родзька, які трымаў сувязь непасрэдна з Гадлеўскім. Ён правёў некалькі сходаў маладых беларускіх дзеячоў зь Менску і правінцыі, дзе знаёміўся зь імі, пераконваў у неабходнасьці падпольнай барацьбы. З найбольш дзейнымі адбываліся нарады ў вузкім коле. Не мог не патрапіць у лік гэтых найбольш надзейных людзей і Дзьмітры Касмовіч. У сваіх успамінах ён занатаваў:

“21-га жнівеня 1941 г. на былой кватэры Галоўнакамандуючага Беларускага Адцінку Чырвонай Арміі ў Менску сабраліся на тайную нараду Дзімітры Касмовіч, Міхась Вітушка, Усевалад Родзька і Юліян Саковіч, каб разважыць створаную палітычную сытуацыю на Беларусі і выпрацаваць плян і тактыку змаганьня за незалежную і вольную Беларускую Дзяржаву.

Пасьля ўсебаковага аналізу ўсіх тагачасных палітычных і вайсковых падзеяў было аднадумна сьцьверджана:

1. Мэта Гітлера ёсьць каланізацыя і паняволеньне Беларусі,

2. Беларускі народ павінен выкарыстаць вайну для сваёй мэты — аднаўленьня Вольнай Беларускай Дзяржавы,

3. Для ажыцьцяўленьня гэтай мэты патрэбная ёсьць Беларуская Збройная Сіла,

4. Нямецкая армія ў барацьбе з Масквою і Заходнімі Дзяржавамі аслабее. Гэтую хвіліну павінен выкарыстаць беларускі народ для аднаўленьня незалежнасьці Беларусі,

5. Камуністычная Масква ёсьць ворагам № 1 беларускага народу, фашыстоўская Нямеччына — ворагам № 2,

6. Беларускі народ яшчэ слабы, каб змагацца адкрыта супраць гэтых двух ворагаў,

7. Палякі, захапіўшы ў свае рукі цывільную адміністрацыю і ОД у Заходняй Беларусі, фальшывымі абвінавачваньнямі аддаюць немцам на расстрэл або самі страляюць беларускі патрыятычны актыў,

8. Заходнія Дзяржавы не зьяўляюцца ворагамі беларускага народу і беларускі народ не змагаецца супраць гэтых Дзяржаваў, аб чым яны павінны ведаць,

9. Заходнія Дзяржавы павінны разумець вялікую небясьпеку, якая пагражае ўсяму сьвету з боку імпэрыялістычна-камуністычнай Масквы і павінны будуць гэтую небясьпеку ліквідаваць,

10. Патэнцыяльнымі саюзьнікамі беларускага народу зьяўляюцца паняволеныя Масквою народы, якія змагаюцца за сваю незалежнасьць і прызнаюць права беларускага народу на аднаўленьне вольнай Беларускай Дзяржавы ў яе этнаграфічных граніцах.

ПАСТАНОЎЛЕНА:

а) Стварыць тайную антыкамуністычную і антыфашысцкую арганізацыю — Беларускую Незалежніцкую Партыю, якая-б згуртавала ў сваіх радох найбольш адданых беларускіх патрыётаў, заданьнем якіх ёсьць імкнуцца арганізаваць беларускія вайсковыя адзінкі з мэтай аб’яднаць іх у адну Беларускую Вызвольную Армію, якая павінна змагацца за аднаўленьне Беларускай Народнай Рэспублікі і бараніць яе граніцы,

б) выціскаць палякаў і расейцаў з адміністрацыйных пасадаў і ОД, і замяніць іх беларусамі. Гэтакім чынам не дапушчаць да польскіх і бальшавіцкіх правакацыяў адносна беларускага насельніцтва,

в) навязаць кантакт з прыязнымі паняволенымі Масквою народамі і Вольным Сьветам,

г) імкнуцца ўтварыць тайны Урад Беларускай Народнай Рэспублікі.

Затым абгавораны былі падставовыя пункты Праграмы Беларускай Незалежніцкай Партыі (БНП). Мэтай БНП было аб’яднаць увесь беларускі народ у этнаграфічных межах Беларусі і абнавіць Беларускую Народную Рэспубліку, дзе-б кожны яе грамадзянін павінен быць поўнасьцю свабодным і роўны ў правох і абавязках. Становячы прымат духовы над матэрыяльным і разумеючы, што царква служыць разьвіцьцю маральна-духовых вартасьцяў чалавека, дзяржава мусіць, пры поўнай свабодзе веравызнаньняў, усебакова падтрымоўваць царкву.

Зямельнае пытаньне павінна быць вырашано ў карысьць беларускага сялянства; 8-мі гадзінная праца і ахова малалетніх ад працы павінна быць гарантаванымі законам для ўсіх працоўных і малалетніх жыхароў Беларусі; асьвета, забясьпячэньне старасьці, хворых, матак і сірот і іншыя правы для насельніцтва Беларусі павінна пазытыўна вырашыцца на карысьць ўсіх жыхароў Беларусі і г. д. Сябры — арганізатары БНП добра разумелі, што ніхто з чужынцаў ня дасьць беларускаму народу вольнасьці, а яе трэба самым здабыць.

[www]

О том, что в БКА всё-таки хотели (как бы ты этого не хотел  ) свидетельствует, например, следующие факты:

. На названым паседжаньніакруговых начальнікаў Беларускай Краёвай Абароны 28-30 сакавіка ў Менску выступіў і Шнэк:
-
“Ст. лейтэнант Шнэк (Слуцк): Пры правядзеньні мабілізацыі перашкод з бокупартызан амаль ня было. Пазвана было больш 7.000 чалавек, пасьля ўсякіх звальненьняў у казармах засталося 3.982 ч., у тым ліку 80 афіцэраў і 188 падафіцэраў. Батальёнаў маем 5.

Дрэннае ўражаньне мае на змабілізаваных звальненьне ад мабілізацыі камісіямі і акруговым камісарам.

Гаспадарчае становішча змабілізаваных ня дрэннае. Горш з санітарным становішчам. Заняткі са змабілізаванымі пачаліся на 3-ці дзень. Утварэньне сапёрных батальёнаў вельмі дрэнна адбілася на мабілізаваных тым больш, што яны накіраваны ў Баранавіцкую Акругу.

Наша прапаганда працуе вельмі слаба, не выкарыстоўваецца маючыся прапагандовы матар’ял”
---
Кстати... к вопросу о мобилизации:
Случчына адказвала на пытаньні вельмі рэальна, па-гаспадарску. Што рабіць? Змагацца! Супроць каго? Сягоньня супроць бальшавізма! За што? За радзіму, за вольную і незалежную Беларусь, каб самім быць гаспадарамі на сваёй зямлі! Якімі сіламі? Усімі сваімі собскімі сіламі! Сродкі? Патрэбна ўзброіцца і як найхутчэй!

Случчына ідэолёгічна была ўзброена. Сузнаньне неабходнасьці мабілізацыі свайго войска апанавала ўсю масу насельніцтва. Ужо зімою па ўсёй Случчыне хадзілі чуткі аб прадстаячай мабілізацыі. Яны ўзьнікалі стыхійна, з пачуцьця неабходнасьці і гатоўнасьці насельніцтва. Запытай, бывала, любога случчака, ці хоча ён запісацца ў паліцыю і ён адкажэ: “пачакаю мабілізацыі, тады пайду”. Такі настрой панаваў без перапынку ад лета 1943 года і да сапраўднага абвяшчэньня пакліканьня ў вясну 1944 году. А пытаньні: “Ці будземабілізацыя?”, ці “Калі будзе мабілізацыя?” магчыма было пачуць на Случчыне з вясны 1942 году, калі зьявіліся першыя бальшавіцкія банды.

Па сваему сузнаньню Случчына была мабілізаванай. Патрэбны былі толькі арганізацыйныя формы.  

[www]

Ещё интересная информация:
7 лютага 1944 года ў Слуцак прыехаў Прэзыдэнт Беларускае Цэнтральнае Рады прафэсар Радаслаў Астроўскі. Случчыне і случчакам асабліва пашчасьцілаі з асобаю прэзыдэнта. Ён зьяўляецца случчаком. Ягоныя землякі хутка ўбачылі і пераканаліся, што Р. Астроўскі ёсьць беларус і случчак ня толькі папаходжаньню, але і па ўсёй сваёй натуры. Случчане былі ў гонары яшчэ і тым,што іменна Случчына дала Цэнтральнай Радзе гэтую асобу.

У той жа дзень 7 лютага ў Слуцку адбылася вузкая нарада з удзелам Прэзыдэнта Р. Астроўскага і кіраўнікоў паветаў Слуцкай акругі. Прысутнічала ўсяго 8 чалавек. Пытаньне стаяла толькі адно, — аб утварэньні абароны. Р. Астроўскі, як вопытны грамадзкі дзеяч, паставіў скромна пытаньне так: маскоўска-бальшавіцкія забойцы лютуюць на нашай зямлі; трэба тварыць сталую збройную абарону; ці зможам правясьці мабілізацыю і стварыць сваё войска? Усамым характары і тоне пастаноўкі Р. Астроўскім пытаньня чуўся перакананы і не выклікаючы ніякага сумлева адказ: безумоўна правядзем. Чуўся духСлуцкіх паўстанцаў, а ў натуры самога Астроўскага — дух случчака. На працягу двух гадзін нарады быў ня толькі дан станоўчы адказ на пастаўленаепытаньне, але абмеркаваны і таксама станоўча вырашаны грунтоўныя арганізацыйныя пытаньні мабілізацыі. Гэтыя пы[таньні] былі не такія ўжо лёгкія; справа йшла аб забясьпечэньні паклікаемых і іх сем’яў ад бальшавіцка-бандыцкага тэрору, аб афіцэрскіх кадрах, аб кашарах, вопратцы, харчаваньні, зброі, абсталяваньні, аб транспарту і інш. Самым лёгкім для Случчыны было пытаньне, — ці гатоў да мабілізацыі народ, ці пойдзе ён у войска. Гэтаепытаньне не выклікала ані жадных спрэчак і было вырашана надта хутка, бонарод даўно быў гатоў. А гэта галоўнае. Калі ж гэтае пытаньне ўсё такі ставілася, дык іменна таму, што прадугледжвалася мабілізацыю праводзіць не мэтадамі бальшавіцкага прымусу і тэрору, а толькі ў згодзе з усім народам,на падставе ягоных стыхійных імкненьняў і ягонае волі. А раз лёгка вырашана галоўнае, то прыватнасьці вырашаліся самі-сабой. Народ, які стыхійнагатоў да стварэньня свайго войска, які гатоў паслаць на бой сваіх лепшыхі дужэйшых сыноў, здолее вырашыць сваімі сіламі ўсе пытаньні ўтрыманьнятакога войска; бо яно зьяўляецца не чужынскаю сілаю прыгнечаньня народу, а сваім родным, собскім народным тварэньнем.

На другі дзень, 8 лютага 1944 году, у Слуцку адбыўся народны сход жыхарства Случчыны, на якім Прэзыдэнт Цэнтральнае Рады Р. Астроўскі выступіў з вялікай прамоваю аб становішчы і задачах беларускага народу. Такога сходу памногалюднасьці Случчына не бачыла з часоў 1917 году. Мімавольна ўспамінаюцца бальшавіцкія часы. І тады былі сходы, нарады, мітынгі, дэманстрацыі, паседжаньня і т.д. і т.д.; іх было занадта многа, так што і дыхаць не давалі. Але на іх тады людзей сілком цягнулі, агіціравалі, пагражалі, шпіёнілі, упаўнаважаных прызначалі, камуністым і камсамольцам спецыяльныя “нагрузкі” давалі, адсутных у газэтах працягвалі і што толькі не выраблялі, каб забясьпечыць прысутнасьць. Бо абрыдлі людзям бальшавіцкія сходы з іхашуканскаю балбатнёю. На сход 8 лютага 1944 года зьявілася з усёй акругі столькі прадстаўнікоў народу, што іх не магло ўмясьціць памяшканьне; яны запоўнілі сабою калідоры, двары і прылегаючую вуліцу. Яны зьявіліся толькітаму, што пачулі аб сходзе. Кожнаму хацелася паслухаць аб тым, як ягоны зямляк-прэзыдэнт афар[м]ляе ў сваім рэфераце народную думку. А думка была адна: ўзбраеньне народа, змаганьне за вольную і незалежную Беларусь, зьніштажэньне бальшавіцкіх забойцаў. У народнай думцы стаяла і такое пытаньне: чаму так позна? Прэзыдэнт даў адказ:

“Змагацца за сваю радзіму і за свой народ ніколі ня позна”.

Ня сум і сьлёзы аб новых падатках і новых “ворагах народу” бальшавіцкіхчасоў панесьлі з сходу людзі па вёсках усяе Случчыны, а надзею радасьці. Бо кожнае слова прэзыдэнта біла ва ўнісон усенародным жаданьням.

Пасьля гэтага ўсім стала зразумелым, што там у сталіцы Беларусі, у пакояхЦэнтральнае рады зараз жа пойдзе творчая праца па ператварэньню народных жаданьняў у жыцьцё.
 
---

[www]

---
Пакліканьне да Беларускае Краёвае Абароны пачалося 11 сакавіка 1944 году. Гэты тэрмін быў вызначаны загадам №1 Беларускае Цэнтральнае Рады ад дня 7 сакавіка 1944 г.
 
За два дні на зборныя пункты зьявіліся ўсе мужчыны тых гадоў, якія падлягалі паклікань[н]ю, за выняткам тых, каторыя загадам Цэнтральнае Радыаслабаняліся ад пакліканьня. У павятовыя цэнтры — Слуцак, Старобін, Семежава, Копыль і Грэск ішлі аграмадныя абозы, на якіх случчакі зья[ж]джаліся да войска. Характэрным зьяўлялася арганізаванасьць і спакой. З кожнайволасьці паклікаемыя зьяўляліся разам і прадстаўляліся старшынёю воласьці ў прызыўныя камісіі.
 
Першай цяжкасьцю ў пакліканьні было тое, што працаўнікі прыймовых камісіяў ня мелі мабілізацыйнага вопыту. Прыймовая праца зацягнулася да 14-га, а ў двух паветах нават да 15-га сакавіка. Але адсутнасьць вопыту прыймовых камісіяў была васпоўнена іх жаданьнем і арганізаванасьцю паклікаемых. Шмат іх абвяшчала сябе здаровымі, годнымі да службы ў войску і залічвалася ў аддзелы Краёвае Абароны без усякай прыймовае працэдуры. Усе ж тыя, хто павінен быў такую працэдуру прайсьці і не пасьпявалі зрабіць гэтага заадзін дзень, зьяўляліся ў камісію з самай раніцы чарговага дня. Камісіі не пасьпявалі рэгістрыраваць. Аблягчалася прыймовая праца тым, што паклікаемых ня трэба было правяраць адносна іх мандатных якасьцей, як гэта робіцца ў бальшавікоў праз розныя энкавэдыстскія, партыйныя, савецкія і іншыя досьледы. Цяпер людзі былі ўсе свае незалежна ад сацыяльнагапаходжаньня, роду заняткаў, прафэсіі і т.п. Бальшавікі пры ўсякім пакліканьні праяўляюць “бдительность” і сочаць за тым, каб у іх армію не папаў “ворожы элемэнт”. Дзеля гэтага яны зьбіраюць на кожнага паклікаемага весткі і дасьледуюць, хто такі быў яго дзед і прабабка, якую гаспадарку мелі яго прародзічы, кім быў ён і бацька да рэвалюцыі, ці быў на тэрыторыі, занятай “белымі”, хто з родзічаў быў ці ёсьць за граніцаю і ці мае ён сувязь зь ім,якую сувязь меў з расстрэляным дзядзькай і высланай цёткай, ці быў у палоне ў “белых”, ці пад судом, ці пакараны, колькі родзічаў пазбаўлена правоўці сядзіць у турмах і т.д. і т.д., прыстаўлялі да новага ваякі колькі патайных агэнтаў, а самога рабілі такім жа патайным даносчыкам на другога ваяку,сартавалі на “маланадзейных”, “ненадзейных”, “падазроных”, “падучотных” і так без канца, зацягваючы такім чынам працу на цэлыя тыдні толькі на пакліканьні якога-небудзь аднаго году. Бальшавікі баяліся падуласнага ім народу. Пры пакліканьні ў Беларускую Краёвую Абарону праца праходзіла так, нібы ўсе паклікаемыя былі сябрамі аднэй сямьі. Беларуская Цэнтральная Рада і беларускія мясцовыя ўлады неабмежавана верылі свайму народу. З першага і да апошняга дня пакліканьня з’яўляліся дабраахвотнікі і прасілі залічыць іх у Краёвую Абарону.
---

По Случчине (по материалам "Беларускі Рэзыстанс на старонках Камунікат"):

Загад аб пакліканьні ў Беларускую Краёвую Абарону, зразумела, стаў вядомы бандытам. Гэтыя валацугі па[с]прабавалі прапагандзіраваць супроць выкананьня загаду Цэнтральнае Рады. Вынікі гэтай прапаганды абярнуліся якраз супроць бандытаў. Напярэдадні пакліканьня ўцяклі з бандаў 620 чалавекмаладых случчакоў аднаго толькі Слуцкага павету, якіх бандыты гвалтам зацягнулі зімою ў лес і там трымалі іх пад вартаю і пад пагрозаю расстрэлаў. Усе гэтыя ўцекачы з бандаў зьявіліся ў Слуцак у першыя дні пакліканьня,каб залічыцца ў Беларускую Краёвую Абарону. Зразумела, што яны былі залічаны.
 
Загадам Цэнтральнае Рады былі зволены ад пакліканьня кіраўнікі паветаў і валасьцей, некаторыя лекары і аграномы, інжынэрна-тэхнічныя кадры чыгуначнікаў, работнікі прадпрыемстваў вайсковай важнасці, настаўнікі івучні сярэдніх школ, паліцыянты і г.д., а таксама адзінокія працаўнікі ў сямьі і наогул вельмі патрэбныя ў прадпрыемствах работнікі. На зборныя пункты пакліканьня зьявілася 7740 чалавек, амаль у два разы больш таго, што былопатрэбна для ўкамплектаваньня аддзелаў. Не зьявілася па невядомых, але,як лічылася, па неўважлівых прычынах па Слуцкаму павету 4 чалавекі, па Старобінскаму — 41, па Семежаўскаму — 35, па Капыльскаму — 16 і па Грэскаму — 14. Гэта склала 1,4% ад усяго ліку тых, якія падлягалі пакліканьню. Большасьць іх прыпадае на хворых.
 
Зьявілася 98,6%.
 
Гэта было на справе ўсенародным выказаньнем волі супроць бальшавізму, за Вольную і Незалежную Беларусь, за Беларускую Цэнтральную Раду, словамза Радзіму без бальшавікоў, жыдоў і іншых чужынцаў.

[www]

Статыстыка тэрору

У дакумэнтах “Беларускага штабу партызанскага руху”, які кіраваў савецкай партызанскай дзейнасьцю ў Беларусі, маецца даволі шмат статыстычных матэрыялаў. Напрыклад, вядома, што на 1 кастрычніка 1943 г. савецкія партызаны забілі 13697 паліцыянтаў і “здраднікаў радзімы” (толькі 4795 чалавек зь іхзагінулі ў 1941 — 1942 гг.), паранілі — 1231, узялі ў палон — 776, дабраахвотна перайшлі ў партызаны — 444 чалавекі са згаданай катэгорыі. Невядома, колькі сярод забітых было беларускіх настаўнікаў, работнікаў культуры, сьвятароў і проста нацыянальна сьведамых людзей. Усіх іх савецкае кіраўніцтва залічала да “здраднікаў радзімы”.
 

[litwin]

www
пра БНП цікава паглядзець тут
http://autary.iig.pl/jorsz/knihi_bnp.htm