Праўда мы тут размаўляем пра Эўропу, а не пра ўвесь сьвет. Розьніца тут не такая вялікая, як у выпадку чорны/белы.
1) Я, в первую очередь, говорил о разделе населения далеко не европейского.
2) Нет разницы чёрный-белый, англичанин-литвин. Цвет кожи и раса - это только одно из различий между людьми.
Как люди одной нации ощущают, к чему стремиться, как рассуждают и думают, как проявляют себя и как удовлетворяют свои чувства-желания-мысли - все это в совокупности еще больше отличает одну нацию от другой. В человека одной нации чувства, настроения, страсти, желания, склонности совсем другие, нежели в человеке совсем другой нации. Люди каждой нации мыслят по-своему. Совсем по-своему они относятся к жизни, воспринимают и понимают её по-своему. Именно в этом располагаются колоссальные различия.
Я ведь уже писал о связи Духа-Крови-Земли?
Тот, кто отказывается от этой своей принадлежности, презирает или предает её, разрывает связь с родной почвой и соплеменниками, считает себя "гражданином вселенной" или универсал-космополитом - попросту не может и не должен рассматриваться как полноценный человек.
Лібэралізм лібэралізму розьнь)
Ну да, ну да
бо лібэралізм на найважнейшай пазыцыі ставіць закон.
1) Закон - не есть прерогатива либерализма!!! Patriæ, Rex et
Lex - что-нибудь напоминает?
Либеральное государство ни во что не верит - оно не верит даже в самого себя. Либеральное государство позволяет, чтобы всё подходило под сомнение - даже сам факт его, государства, существования.
Есть разве что, по твоим словам, единственное ограничение - Закон. Якобы и нельзя выходить за границы Закона. Но что такое этот Закон? Снова же нет окончательного определения, помимо как: Закон - проявление суверенной свободы народа (свободы большинства избирателей).
Значит:
А) Закон как Право ни оправдывает либерализма, принимая только его происхождение, но не его цели и принципы. Хорош тот закон, который имеет в целях устанавливать народные блага. Плохим же считается Закон, который не занят такими целями. Демократия - это та форма, в которой наилучшим способом можно проявлять либеральное мышление. Тут Закон легитимный тогда, когда получил поддержку абсолютного большинства тех, кто голосует.
Б) Справедливость для либерализма не является категорией Правды. Справедливость здесь – только проявление свободы избирателей. Для того, чтобы оценить справедливость того или другого, достаточно отыскать голоса, которые смогли бы ее поддержать.
2) Главнейшие позиции либерализма занимает лозунг - Свобода. Равенство. Братство. Собственно мы видим к чему он привёл - сейчас в лице ЕС, в его состоянии.
Обращусь к Хосе-Антонио Прима де Ривера:
Свабода. Роўнасць. Братэрства
Ліберальная дзяржава – дзяржава паверкі і без правоў, але на фасадзе яе храму напісаны тры цудоўныя словы: Свабода, Роўнасць, Братэрства. Але гэта насамрэч толькі словы, бо ніводнае з іх не дзейнічае ў рэальным жыцці.
Свабода не можа існаваць без пэўнага асноўнага прынцыпу. Калі ж тыя прынцыпы змяняюцца дзякуючы непастаяннасці меркаванняў, можна казаць хіба што пра большасць, якая з імі згодна. Меншасці даводзіцца маўчаць і цярпець. Яшчэ ў Сярэднявеччы тыраны маглі прыніжаць сваіх ахвяраў, але прыніжаныя ў матэрыяльным сэнсе не пераставалі з-за гэтага быць правымі перад тыранамі. Па-над галовамі прыніжаных і іх тыранаў былі напісаны вечныя тры словы, якія апраўдвалі кожнага па-свайму. Пры дэмакратыі такога няма. Закон не ёсць Дзяржавай – Законам ёсць толькі воля большасці.
Таму фатальнай памылкай выглядае вера ў тое, што народ зваяваў сабе сапраўдную свабоду ў той самы дзень, калі абвесціў нацыянальны суверэнітэт і ўсеагульныя выбары. На самой справе трэ’ быць вельмі пільным, замяняючы адзін дэспатызм на іншы, дэмакратычны дэспатызм. “Несправядлівая рэч застанецца ёй, нават калі яна створаная народам, так жа сама як калі б яна сыходзіла ад прынца”. Пры суверэнітэце людзі схільныя забываць пра гэта.
У гэтым і палягае Свабода і Роўнасць у вачах большасці.
Ліберальная дзяржава стварае яшчэ большую несправядлівасць – эканоміку. І працоўны, і капіталіст тэарэтычна знаходзяцца на роўных пазіцыях. Вядома ж, гэта не абавязвае працоўнага нагвалт прымаць усе ўмовы працы, але яму трэба есці, таму ён і згаджаецца на якія заўгодна ўмовы, бо калі адмовіцца, дык застанецца галодным.
І апошнім абвяргаецца Братэрства. Дэмакратычная сістэма функцыянуе, як таго пажадае большасць. Таму дзеля дасягнення мэтаў усе сродкі законныя; і каб вырваць некалькі галасоў, можна перакрочыць праз закон. Дый дзеля таго, каб была большасць і меншасць, патрэбна, каб быў падзел. А каб стварыць процідзейную партыю, патрэбна нянавісць. А нянавісць і падзел несумяшчальныя з Братэрствам. Айчына пераўтвараецца ў арэну барацьбы.
(газета "El Fascio", №1, 16 сакавіка 1933 г.)
І свабода асобна ўзятай адзінкі скончваецца там, дзе пачынаецца свабода іншага чалавека.
ИМХО - софизм. Свободы в таком случае - не существует
При либерализме у каждого есть свою брюхо... свою брюхо, с которым он может ехать хоть в Китай (как "злой как @"), и там его кормить.
P.S. П. Вэйн: "Буржуазны лібералізм - гэта карабель, на якім кожны пасажыр мае рупіцца пра сябе як толькі ён можа, а каманда прысутнічае адно каб забяспечваць добрымі таварамі і паслугамі. Проці гэтага грэцкі поліс (!!!) быў караблём, дзе ўсе пасажыры складалі адзіную каманду."
Голосование
: 1 ... 10 11 13 14 ... 32 Далее» Вниз