следующая тема »

[01 Август 2025, 04:35:51]

Новости, реклама:

[01 Август 2025, 04:35:51]

Новости, реклама:

[enn]

http://www.svaboda.org/articlesfeatures/culture/2007/3/DDCA893F-B384-432E-83E3-02E9A75EE4AF.html
У Гарадзенскі ўнівэрсытэт не пускаюць беларускіх пісьменьнікаў.

...Іпатава: “Ведаеце: гэты унівэрсытэцкі будынак для мяне вельмі дарагі. Чаму? Таму што там стаяў філіял нашага дзіцячага дому, і калісьці я правяла там нямала гадоў — вось тут, у Горадні, калі вучылася быць беларускай. Мне пашчасьціла, гарадзенскія пісьменьнікі ўзялі нада мной апеку. У мяне толькі ёсьць шкадаваньне, а ня крыўда, што студэнты не пачуюць пра той пэрыяд гісторыі, зь якім я, уласна кажучы, прыехала, я маю на ўвазе часы Альгерда, часы росквіту беларускай дзяржавы, калі дзяржаўная беларуская мова была ад Чорнага да Балтыйскага мора. І студэнты, магчыма, на каліва будуць менш адукаванымі, чым яны маглі б быць пасьля гэтай сустрэчы”...

...Карэспандэнт: “Чаму ж не дазволілі правесьці сустрэчу з Вольгай Іпатавай у Гарадзенскім унівэрсытэце? Мне сказалі, што на гэтае пытаньне можа адказаць толькі прарэктар Тацяна Бадзюкова. Аднак сакратарка не дала мне зь ёю паразмаўляць”...

[enn]

http://www.svaboda.org/articlesfeatures/society/2007/2/D42D7280-9719-44EA-8D8A-CA6AFD2FD228.html
У Курапатах ушанавалі памяць ахвяраў сталінскіх рэпрэсіяў(фота).

...“Сёньня мы чарговым разам аднавілі шыльду з тэкстам пастановы Савету міністраў не таму, што ёсьць надзея, што да 29 кастрычніка тут зьявіцца помнік. Гэта быў апошні напамін сваёй жа дзяржаве пра тое, што яна абяцала і за 17 гадоў не зрабіла”...

...Сырод тых, хто прыйшоў сёньня ў Курапаты, было шмат людзей у цывільным, якія здымалі ўсіх прысутных на відэакамэру і нэрвова рэагавалі, калі спрабавалі сфатаграфаваць іх.

Вячаслаў Сіўчык:
“Ёсьць дзьве групы. Большая частка прыйшла ўшанаваць памяць ахвяраў сталінскіх рэпрэсіяў. А другая група – гэта супрацоўнікі КДБ, якія невядома што тут робяць і стаяць літаральна за Вашай сьпінай за 20 мэтраў. Тое, што яны тут стаяць, я лічу гэта амаральным, таму што вядома - якая структура зьнішчала нашых людзей у 1920-40 гады. І замест таго, каб пакаяцца, гэтыя людзі робяць выгляд, што яны нешта робяць”...

[enn]

Наша Ніва [6] 23 лютага 2007
У чужым Арсэнале.

Санкт-Пецярбурскі Арсэнал упершыню выставіу гарматы і рыцарскія дасьпехі, захопленыя расейцамі ў Нясьвіжы.

Адзін з найбуйнейшых музэяў зброі ў сьвеце, Санкт-Пецярбурскі Арсэнал, адчыніў новую экспазыцыю, у якой, між іншым, паказаныя найлепшыя ўзоры беларускай зброі. Найбольш рэдкія і каштоўныя экспанаты паходзяць са збраёўні Нясьвіскага замку.
У 1772 г. Нясьвіскі замак быў татальна разрабаваны, расейскія войскі вывезьлі адтуль на загад «асьветніцы» — імпэратрыцы Кацярыны ІІ — бібліятэку, нумізматычную калекцыю, гарматы і старажытную зброю, габэлены, жывапіс і іншыя творы мастацтва.
Бібліятэка на момант вывазу ў Пецярбург налічвала каля 22 тысяч кнігаў. На эўрапейскія меркі гэта быў значны кнігазбор.
Калі вясной 1775 г. Караль Станіслаў Радзівіл прыняў у Вэнэцыі ад расейскага пасла Ота Магнуса фон Штакельбэрга шэсьць мільёнаў злотых выкупу за канфіскаваныя ў яго ўладаньнях каштоўнасьці, гэта сьведчыла, што гаспадар з канфіскацыяй пагадзіўся. Праўда, пазьней частку вывезеных сямейных каштоўнасьцяў (фамільныя ўпрыгожваньні, рэліквіі, посуд) Радзівілам вярнулі. Бібліятэка ж ад жніўня 1772 г. ляжала запакаваная ў 94 скрынях у сутарэньнях Акадэміі навук у Пецярбургу.
«Многочисленное собрание книг, хранимое в то время в Несвице, что в Литовском княжестве, перевезено и приобщено к нашему...» — пісаў бібліятэкар Акадэміі, немец на расейскай службе Ёган Бакмейстэр.
Францускі гісторык Кастэра пісаў: «Сама імпэратрыца ўдзельнічала ў падзеле здабычы. Славутую бібліятэку князя Радзівіла, скарбонку літоўскай гісторыі, захапілі і адправілі ў Пецярбург; няма сумневу, што яна адтуль больш ня вернецца».

Вялізная колькасьць манэтаў і мэдалёў, габэлены, карціны і гадзіньнікі работы ленданскіх, парыскіх і швайцарскіх майстроў засталіся ў Зімнім палацы расейскіх імпэратараў, рэшта разышлася па загарадных рэзыдэнцыях.
Значная частка заходнеэўрапейскіх рыцарскіх дасьпехаў з «Рыцарскай залі» ў сучасным Эрмітажы і паходзіць са збраёўні Нясьвіскага замку. Але гэта аказалася ня ўсе.
Увосень 2006 г. адкрыў сваю «Рыцарскую залю» Санкт-Пецярбурскі Арсэнал (Музэй ракетных войск і артылерыі). У экспазыцыі можна ўбачыць высокамастацкія рэчы зь нясьвіскай збраёўні Радзівілаў, а таксама Ружанскага, Дзярэчынскага і Коданьскага палацаў Сапегаў.
Найбольшую ўвагу прыцягваюць дзьве гарматы, адлітыя ў канцы XVI ст. у Нясьвіжы. Адна зь іх называецца «Цэрбэр». Яе казенная частка змадэляваная як драўляная калода з абсечанымі сукамі з цудоўна імітаванай карой дрэва (шурпатасьць яе адчуваецца навобмацак), кара на ствале пераходзіць у языкі полымя, накіраваныя ў бок непрыяцеля. Каб ставіць і здымаць ствол зь ляфэту, на цэнтры цяжару гарматы зроблены прыліў у выглядзе трохгаловага ахоўніка «таго сьвету» — антычнага Цэрбэра. Лацінскі дэвіз гаворыць: «Cerber Acre  tono dum Diti millia dono», г.зн. «Цэрбэр, страшна рыкаю, пакуль Дыту дарую тысячы». Калі на гэтай гармаце крыважэрны дэвіз, які цалкам адпавядае яе прызначэньню, то на другой адлітая нечаканая прапанова: «Poculi sint dicis nostrae vindemia vitis», што значыць «Хай будуць пышныя чары нашага багатага вінаградніка», гэты ствол упрыгожваюць літыя вінаградныя гронкі і герб Радзівілаў. На гарматах захаваліся адлітыя ў бронзе гербы — як родавы радзівілаўскі, на аснове Чорнага Арла і Трох Рогаў, так і дзяржаўны, Пагоня. Гарматы і дасьпехі дагэтуль захоўваліся ў запасьніках, як да сеньня захоўваюцца больш позьнія трафеі расейскага войска: косы разгромленых касінераў Кастуся Каліноўскага.

 Мікола Нікалаеў.

[enn]

http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=6920
Хроніка рэпрэсій і супраціву за 20 — 27 лютага.

[enn]

Сто гадоў назад акупаваная Беларусь мела ж тыя праблемы, што і сёння...

Актуальны артыкул Антона Луцкевіча.
I праз сто гадоў тыя самыя праблемы
Увазе чытачоў «Нашае Нівы» прапануецца артыкул Антона Луцкевіча «Аб свабодах».
Артыкул гэты быў упершыню надрукаваны ў «старой» «Нашай Ніве» 100 гадоў таму: 25 студзеня  (7 лютага) і 2(15) лютага 1907 г. Заставалася чатыры месяцы да трэцячэрвеньскага перавароту, да разгону ІІ Дзяржаўнае Думы і скасаваньня больш-менш прагрэсіўнага выбарчага закону, адваяванага ў царскага рэжыму на барыкадах 1905 г. 3 чэрвеня 1907 г. у гісторыі Расеі і Беларусі пачалася цэлая паласа, якую назвалі пэрыядам рэакцыі. Атрыбутамі гэтага пэрыяду былі ваенна-палявыя суды, сталыпінскія вагоны і сталыпінскія гальштукі (так называлі вяроўкі на шыбеніцах).
Зрэшты, і да трэцячэрвеньскага перавароту Беларусь жыла ў становішчы то ўзмоцненай, то надзвычайнай аховы, а сам Антон Луцкевіч і ягоны брат Іван вялі нялёгкае жыцьцё рэвалюцыянэраў-падпольшчыкаў. І ўжо каму-каму, а ім добра было вядома, што такое пашпартны рэжым, налёты паліцыі і жандараў, ператрусы, безабароннасьць нават адукаванага чалавека, нават шляхціца перад дзяржаўнай рэпрэсіўнай машынай... Ім аж надта добра было вядома, што такое адсутнасьць свабоды слова і друку, што такое цэнзура (яна канфіскавала ўсе нумары «Нашае Долі». апрача першага), што такое адсутнасьць свабоды сходаў і саюзаў...
Няма сумневаў, што кожны, чытаючы артыкул «Аб свабодах», міжволі будзе параўноўваць сытуацыю пачатку XX і пачатку XXI стагодзьдзяў, задаваць сабе пытаньне: а што ж памянялася да лепшага ў нашай краіне? Ці маюць беларусы тыя правы і свабоды, пра якія Антон Луцкевіч пісаў 100 гадоў таму? Няма сумневаў і наконт высноваў, якія зробіць кожны чытач. Анатоль Сідарэвіч

[enn]

Наша Ніва [6] 23 лютага 2007

Аб свабодах

Усе людзі родзяцца роўныя, толькі ня ўсіх чакае адзінакая доля. Адны зь іх трымаюць уласьць над народам, ім жывецца добра. Але тым, хто пад гэту ўласьць пападае, — дрэнна прыходзіцца. Што гэта несправядліва — кожны ведае; толькі ня кожны добра разумее, як зрабіць, каб бяду паправіць.
А трэба ведаць, што ва ўсіх краёх, дзе сам народ піша законы, ён ужо дабіўся роўнасьці: там ёсьць такія парадкі, што забясьпечваюць роўнасьць усіх людзей прад законам (за роўнасьць у багацтве доўга яшчэ, мусіць, будзе ісьці вайна на сьвеце!). Нашы дэпутаты павінны дабіцца такіх самых парадкаў, павінны ўцьвярдзіць вось які закон: усе людзі ў гасударстве, ня гледзячы, якой яны народнасьці і якой веры, мужчыны і кабеты — усе роўныя прад судом і законам. Усе — багатыя і бедныя, чыноўнікі і іншыя людзі — роўна атвячаюць прад тым самым судом і роўна церпяць кару за свае праступкі. Разьдзел на мужыкоў, дваран (шляхту) і т.д. і ўсялякія агранічэньні якой-колечы адной часьці народу — адмяняюцца на заўсягды.
Калі людзі ўсе роўныя, то яны мусяць быць і свабодныя: ніхто — ніякія чыноўнікі ды «апекуны» народныя не павінны панаваць над народам і кіраваць ім проціў яго волі, бо яны такія ж людзі, як усе, і, як усе, павінны слухаць і спаўняць прыказы народу. Дзе толькі народ сам упраўляе сабою, там кожны чалавек мае роўныя з другімі правы, устаноўленыя народнымі выбарнымі. Гэтыя правы можа адабраць толькі суд, і то суд прысяжных, выбраных усім народам. Каб жа асудзіць чалавека, трэба даказаць, што ён праступіў закон, напісаны народам.
Ва многіх краёх свабодныя парадкі пасталі ўжо даўно, хоць і доўга прыйшлося народу за іх ваяваць. У Англіі, прымерам, гадоў 700 таму назад быў кароль Іаан Безьзямельны, дык ён надта ўпадабаў садзіць няўгодных яму людзей у турму, адбіраць ад іх усё дабро ды гнаці ў высылку без усялякага суда. Тады падняўся народ і прымусіў караля падпісаць маніфэст, дзе кароль абяцаўся нікога ні арыштаваць, ні грабіць, ні высылаць. пакуль суд гэтага не пастановіць, згодна з законамі, напісанымі народам. Куды пазьней дабіўся народ англіцкі вось якога закону: арыштованых людзей доўга марыць у турме (як у нас) няможна; арыштаваць можна толькі па прыказу суда, а ніколі не па прыказу жандараў, паліцыі і т.д.; не пазьней як праз 24 гадзіны пасьля арышту абвіняемага павінны прывесьці на сьледзтва, дзе яму скажуць, за што арыштавалі; калі прызнаюць, што няможна яму даказаць праступка, то яго пушчаюць на свабоду. Дзеля гэтага закону няможна, хоць бы і хацеў, доўга гнаіць чалавека ў турме, як гэта робіцца ў нас: іначай народ заступіцца за арыштованага.
3 усяго гэтага народу было бы мала карысьці, каб ня той закон, каторага дабіўся народ гадоў 10 пазьней. Вось гэты закон: пісаць усе законы і назначаць новыя падаткі мае права толькі сам народ; кароль гэтага права ня мае. Бяз гэтага кароль мог бы ўсе тыя законы, што дабыты народам, адмяніць саўсім, і нічога яму ня зробіш. Але цяпер ужо таго быць ня можа. Толькі раз адзін кароль хацеў назначыць новы падатак без сагласу народу. Народ пастанавіў грошай не плаціць. Пачалася вайна між каралём і народам, і народ зваяваў караля. 3 тае пары настала ў Англіі праўдзівая свабода. Народ дабіўся яшчэ шмат чаго: свабоды сумленьня (веры), слова, друку, сходаў, таварыстваў і саюзаў, забастовак. Аб гэтых свабодах пагаворым другім разам, цяпер скажам толькі, што ў Англіі асоба і кватэра кожнага чалавека — рэч сьвятая: без пастанаўленьня суда прысяжных ня можна нікога арыштаваць, ня можа паліцыя ўхадзіць да чужой кватэры, рабіць вобыск, забіраць паперы, лісты, пісулькі, фатаграфіі, — як робіць наша паліцыя.
Гаварыць доўга аб тым, што робіцца ў нашым краі, у якой паняверцы тры-маюць народ наш розныя «ўласьці», як бясчэсьцяць усіх жандармы і паліцэйскія — ня варта: кожны аб гэтым чуў, а надта многа людзей і цярпела гэта ад «начальства». Яшчэ горш прыходзіцца народу, ж аб’яўляецца ў нас «ахрана» ды «ваеннае палажэньне»: тады кожны ўраднік ды стражнік, акалотачны ды гарадавы, нягледзячы ні на якія законы, робяць, што хочуць, — законы ўжо ня маюць сілы, мае яе толькі воля начальства. Арыштуюць людзей па даносу і брахні платнага слугі паліцэйскага, робяць вобыскі ўсюды — у хатах і на вуліцы, высылаюць шмат людзей без суда ў далёкую ды халодную Сібір. Каб гэта зрабілася ў Англіі, то было бы процізаконна; у нас — не: так начальства пастанавіла!
Усюды, гдзе ёсьць народнае ўпраўленьне і свабода, кожны чалавек мае можнасьць свабодна езьдзіць з аднаго месца на другое. У Расеі цяпер гэта трудна: для гэтага трэба мець паспарт. Бяз паспарту цябе ня пусьцяць жыць у кватэры чы ў якім заезьдзе, не дадуць работы, ды яшчэ ў турму пападзеш. А каб выехаць за граніцу, то трэба мець другі паспарт, а дастаць яго і трудна, і дорага каштуе. Адным словам — бяз паспарту чалавек прападае. Здавалася бы, што калі ў нас такі парадак з паспартамі, то лёгка лавіць злодзеяў ды іншых праступнікаў закону, — ажно не: у Англіі, дзе паспартоў няма, куды менш злыдняў уцякае ад суда, як у Расеі. 3 гэтага ясна відаць, што гэтыя паспарты шкодзяць ня злодзеям, а ўсім спакойным і справядлівым людзям.

[enn]

Каб палажыць канец бяспраўю і няволі кожнага чалавека, трэба дабіцца такіх законаў: 1) каб асоба кожнага чалавека была свабодна, і каб арыштаваць яго можна было толькі па прыказу суда; 2) каб сьледзтва было не пазьней, як праз 24 гадзіны пасьля арышту, а калі ня будзе відна, што чалавек вінаваты, каб яго зараз жа выпушчалі на свабоду; 3) каб паліцыя без прыказу суда ня мела права рабіць у кватэры каго-колечы вобыск або чытаць лісты чужыя; 4) каб паспарты былі адменены, і каб кожны чалавек меў права свабодна езьдзіць і жыць, дзе захоча.
Гэтымі законамі можна даць бесьпячэнства асобы і хаты кожнага чалавека. Але гэта яшчэ ня ўся свабода.
Ва ўсіх свабодных краёх, дзе народ сам устанаўляе сабе законы, кожны чалавек мае поўную свабоду сумленьня. Кожны чалавек можа верыць, як хоча, і за веру караць яго або прыцясьняць і крыўдзіць ніхто права ня мае. Кожны можа маліцца, як трэбуе яго рэлігія, можа шырыць сваю рэлігію між народам саўсім свабодна і бяз страху перад «начальствам». Няможна нікому бараніць перамяняць рэлігію на іншую або адрэчся ад усялякай рэлігіі: сумленьне чалавека, яго думкі і вера—рэч сьвятая, і нікому да гэтага ніякага дзела няма. А што робіцца ў нас? Шмат бяды ды гора цярпелі ў нас людзі за веру, дый цяпер яшчэ церпяць. Ня так даўно была ў Беларусі вера ўніяцкая, дык правіцельства саўсім яе скасавала і прыказала ўніятам прыняць праваслаўе. Але як народ з добрай волі не хацеў зьмяніць сваёй веры, то правіцельства сілаю прымушала да гэтага. Каталікоў уважала начальства за неякіх «чужынцаў», на казённую службу іх саўсім не прынімалі, дый цяпер мала прымаюць. Шмат каталіцкіх касьцёлаў пазакрывалі, а як часам народ не хацеў аддаць свайго касьцёла, то пасылалі на «ўсьмірэньне» казакоў ды войска, і многа ахвяр гінула за веру. Усе мы помнім яшчэ нядаўную крывавую расправу ў Крожах... Гэтакая несправядлівасьць прыносіць шкоду ня толькі адным каталікам, ці ўніятам, ці так каму: яна шкодзіць усяму расейскаму народу, і вось чаму. Правіцельства, аднімаючы ўсе правы ад каталікоў і ўсялякіх «інаверцаў», дае карыстаць з гэтых правоў праваслаўным; дзеля таго ў інаверцаў зьяўляецца нянавісьць не да тых, хто іх крыўдзіць, а да ўсіх праваслаўных, каторыя крыху лепей жывуць за іх. Гэтакім парадкам пачынаецца непатрэбная сварка між людзьмі розных рэлігій, і ў гэтай сварцы людзі забываюцца аб сваім супольным ворагу, проціў каторага павінны ісьці ўсе разам. Каб палажыць усяму гэтаму канец, трэба, канечне, дабіцца і ў Расеі поўнай свабоды сумленьня і веры.
Але думаць паціху і ня мець можнасьці казаць другім аб тым, што чалавек прыдумаў і што прызнае за праўду, — гэта не свабода, а няволя. I усюды, дзе народ дабіўся свабодных парадкаў, ён устанавіў законы, па каторых кожны чалавек мае права свабодна казаць і шырыць між людзей усе думкі свае, пісаць і друкаваць іх без усялякай «цэнзуры» і дазваленьня начальства. «Цэнзура» адменена там на заўсягды і ніколі ня можа быць зноў устаноўлена. Кожны мае права свабодна ўстроіць сабе друкарню, друкаваць усялякія кніжкі, газэты, пісаць у іх аб усім, каб толькі была праўда, дый аб усіх, ня гледзячы, чы то чыноўнікі, чы паліцыя, чы міністры. Калі ж будзе напісана няпраўда або проста брахня, то пісаўшыя атвячаюць прад выбарным судом прысяжных па законах, устаноўленых самым народам. Пры такіх парадках народу жывецца лепей, як у нас, бо ўсякае нарушэньне закону чыноўнікамі можна хутка адкрыць прад усім сьветам, і суд пакарае вінаватых.
У нас ёсьць інакшыя законы ды парадкі, пры каторых вельмі трудна друкаваць, што чалавек хацеў бы. Карыстаюць з гэтага ўсялякія злыдні і сасуць з народу кроў бяз страху, што іх калі пакараюць. Каб жа і ў нас можна было сьмела і свабодна казаць і друкаваць усю праўду, трэба дабіцца поўнай свабоды слова і друку.

[enn]

Калі народ мае свабоду слова, то ён павінен мець можнасьць карыстаць з гэтай свабоды і дзеля таго сабірацца свабодна на сходы, сабраньня, на каторых голасна, перад усімі людзьмі, можна было б казаць, што трэба. Так яно і робіцца ў свабодных краёх. Напрыклад, у Англіі кожны чалавек, калі ён нешта прыдумаў і здаецца яму, што гэта добра, — кожны мае права сабраць сход і павесьці сваю гутарку. I ніхто не перашкодзіць яму ў гэтым, паліцыя да яго не прычэпіцца, а калі народ сабраўся ў якой кватэры, то ніводзін паліцэйскі ня войдзе туды. А ў нас? Каб сабрацца, трэба мець дазваленьне ад паліцыі, толькі дастаць яго трудна: ня кожнаму даюць. На сабраньні ў нас сядзіць паліцэйскі і слухае, хто што кажа. Як яму нешта не спадабаецца, то разгоніць сабраньне ды яшчэ арыштуе аратара. Калі ж сабярэцца колькі людзей без дазваленьня, то зараз прыляціць паліцыя ды ўсіх, як ест, і павядзе ў турму. Вось якая ў нас свабода!
Калі няможна людзям свабодна зьбірацца ды свабодна гаварыць, то надта трудна згаварыцца, што рабіць, якія ўстроіць парадкі, каб народу свабадней жылося. Ня можна ў нас злучацца і ў саюзы, у таварыства, калі на тое ня будзе сагласу начальства. А ведама, што, не згаварыўшысь добра ды не зрабіўшы моцнага саюзу, народ ніколі ня зможа дабыць сабе ні свабоды, ні лепшых справядлівых парадкаў. Дзеля таго і павінны мы цьвёрда трэбаваць яшчэ свабоды сходаў і свабоды саюзаў.
Усе гэтыя свабоды роўна патрэбны ўсім людзям: і панам, і мужыкам, і работнікам. Але ёсьць яшчэ адна свабода, каторай ня хоча дапусьціць ня толькі правіцельства, а і ўсе паны-багачы, памешчыкі, фабрыканты: гэта свабода забастовак. Бяз гэтай свабоды працуючаму народу жыць нельга: апроч забастовак няма ніякіх спосабаў для паляпшэньня цяжкага жыцьця ўсіх працуючых. У нас за забастоўкі караюць: на падмогу памешчыкам ды фабрыкантам проціў забастоўшчыкаў правіцельства пасылае казакоў, войска, паліцыю, жандараў. Забастоўшчыкаў гнояць па турмах, ссылаюць у далёкія, чужыя месцы. Каб палажыць канец гэтаму, трэба разам зь іншымі свабодамі дабіцца і гэтай важнай свабоды, дабіцца законаў аб свабодзе забастовак.

Падрыхтоўка да друку Анатоля Сідарэвіча.

[Maksitamin]

V Gruzii suschestvuet muzej Sovetskoj akupacyi. Ustchenko, posetiv Gruzii i etot muzej, vyskazalsya naschet sozdania muzeya Sovetskoj akupacji v Ukraine. Ya dumau, kogda v nashej strane budet otkryt podobnyj muzej mnogie fakty dannogo topika budut rassmotreny dlya ekspopnatov 1994-20??.

[KompaC]

кто нибудь читает этот бред?

[KompaC]

кто нибудь читает этот бред?

[enn]

Калі ў каго ёсць якія адозвы "тутэйшых"  да акупацыйных адміністрацый ( Карла, Пятра, Кацярыны, Леніна, Пілсудскага,  Сталіна, Кубе ..........) друкуйце, вельмі цікава...

http://чарт.org/rus/news/2007/02/07/pismo
Открытое письмо Александра Милинкевича к Александру Лукашенко.

http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=6952
З прапановай абвесьціць 25 Сакавіка нацыянальным сьвятам зьвярнуліся да Савету Міністраў прадстаўнікі інтэлігенцыі.

[enn]

Інтэрв'ю з Анітай Кубэ, жонкаю гаўляйтэра Кубэ, аднаго з кіраўнікоў акупацыйнай адміністрацыі на Беларусі ў 40-х гадах мінулага стагоддзя...

http://www.kp.belkp.by/2005/04/28/doc63100/

[enn]

http://asveta.belinter.net/haradzienka.html

Гардзіенка Алег.
Асноўныя накірункі акупацыйнай палітыкі нямецкіх уладаў у сфэры культуры на Беларусі ў 1941--1944 гг.

[enn]

http://svetach.org/modules.php?name=Articles&file=print&articles_id=9

АГЛЯД МОЎНАЙ ПАЛІТЫКІ РЫМА- КАТАЛІЦКАГА КАСЦЁЛА Ў БЕЛАРУСІ Ў ХХ ст.

[Vladimir1]

НЕ-У-ТО-МИ-МЫЙ!
  :-?

[enn]

Да 90-годдзя Мінскай міліцыі...

      О Беларусь!  

О Беларусь!  Маскоўскім ботам
Твой лёс растоптаны ўшчэнт.
Край набрыняў крывёй і потам,
Цярпецьмем колькі мы яшчэ?

Чужынцы край апанавалі,
Крыжы святыя пасяклі,
“Звезду” цвікамі ўмацавалі
На грудзі мілае зямлі.

Народ задураны і спіты,
І бальшавіцкаю хлуснёй
Дзесяцігоддзямі забіты
І мовы выракся сваёй.
Заместа мовы – мат квітнее
І ў маладзёнаў, і ў сівых,
І штось зялёна-чырванее
Заместа сімвалаў святых.

А беларускім дзеткам школка
Гвалтуе душы, як іржой,
Змяніўшы “радугай”  “вясёлку”,
Калечыць моваю чужой.

Сябе стагоддзямі не зналі,
“Колтун” насілі ў галаве,
І гістарычныя скрыжалі
Нам фабрыкуюць у Маскве.

А па-над цемрай азіяцкай,
Што ўсцяж пакрыла Беларусь
Малодшабрацкасцю вар’яцкай,
Дзе зноў нялюдскі ператрус.

Над  п’янствам чорным і нястачай
Знямелых душамі людзей,
Па-над цярплівасцю быдлячай,
Дзе аддаюць сваіх дзяцей

У чужыя школы і не чуюць
Радзімай мовы, песень тых,
І толькі з гонарам шануюць
Імёны ворагаў сваіх,

Па-над усёю гэтай гнюссю,
Як шчыры голас немаўля,
Гучыць, крычыць над Беларуссю,
Як згук вясновы жураўля,

І акупантаў, злыдняў, хлусаў
Сячэ,  як шабляю з пляча
Сапраўдны голас беларуса,
Лявона голас, Дзяркача.

І голас той паўсюль пануе,
Каго кранецца – той не госць,
А гаспадар, і сэрцам чуе
Радзімай мовы прыгажосць.

А голас кліча, абуджае,
Да свету з цемрадзі вядзе.
Народ знявечаны пытае:
“Дзе ж мова ваша, людцы, дзе?”

“Дзе мужнасць ваша, памяць, вера,
Дзе гонар продкаў-ваяроў,
Якой яшчэ вам трэба мерай
Адмераць ганьбы і бароў,

Што Курапатамі  завуцца?”
Гучыць над краем зноў і зноў:
“Зямля, пачуй, як сэрцы б’юцца
Тваіх абуджаных сыноў”.

Ён кліча іх – славутых вояў
Герояў Сіняе Вады
І Воршы, Грунвальда герояў
І пераможнае Улы.

І Слуцка, Віцебска, Смаленска –
Усёй Беларускае зямлі,
Пад Мілавідамі, пад Менскам
Тых, што за волю паляглі...

Нашчадкі тых вялікіх продкаў
Той голас чуюць – іх завуць.
На бой нялёгкі, на кароткі
Сыны Радзімы паўстаюць.

Ўстаюць Шыдлоўскія Вадзімы,
Ўстаюць Міроны, як працяг
Вялікіх бітваў за Радзіму
Пад бел-чырвона-белы сцяг.

Устаюць Баршчэўскія, Хадыкі,
Зяноны, Янкі, Сяржукі...
Дзеля святых спраў і вялікіх
Збірае родны Край палкі.

І мы ідзём з любоўю, з Богам,
І з праўдай чыстай, як абрус.
Цябе чакае Перамога,
Мая святая Беларусь!

Ян Грыб, лістапад 1998 г.



Уладзімір Жылка

Пад штандар бел-чырвона-белы
Гартуйся раць, адважна, сьмела
Адважных, храбрых ваякоў!
І ўспомняцца старых вякоў
Паходы мужныя у славе,
Часы Альгерда, Ізяслава,
Грунвальдзкі зь немцамі бой!
І боек даўні цяг з Масквой!

Пад знак Літоўскае Пагоні –
Абараняць краіны гоні,
Народ забраны вызваляць,
Ісьці к сьвятлу, сьвятлом палаць –
Сьпяшайся той, хто к волі рвецца,
Ў кім беларуса сэрца б'ецца!..

[Maksitamin]

V Belorusii, esli ya ne oshibaus, nikogda ne bylo boev stenka na stenku. Chuzoe kultiviruetsya akupacionnym rezimom.
Tak ze kak ne bylo v Rosii rycarej. Interesno a chto takoe slavyanskij rycar?  

[KompaC]

Вот вы кричите что мол аккупанты. Вам что , плохо жить? Вам не дают нормально ходить по улицам? Не дают учиться, работать?
Кто хочет работать, тот будет работать!

[Cьвядомы Гарадзенец]

Вот вы кричите что мол аккупанты. Вам что , плохо жить? Вам не дают нормально ходить по улицам? Не дают учиться, работать?
Кто хочет работать, тот будет работать!

Arbeit macht frei???
угу-памятаем

[enn]

http://www.svaboda.org/articlesfeatures/society/2007/3/4AB67FBF-1A3C-4C03-8A5D-12191B4B85F3.html
Беларусь: рэанімацыя сталінізму?

[Burbulator]

Грамотой Витебской православной епархии награждено руководство областного управления КГБ
5 марта 2007  Общество
Руководство управления Комитета госбезопасности по Витебской области награждено грамотой "За усердные труды во славу святой церкви". Так Витебская православная епархия отметила личный вклад начальника управления Владимира Полищука и начальника подразделения управления Игоря Седых в дело восстановления истории церкви.

Как сообщила БелаПАН сотрудник пресс-службы Витебской епархии Валентина Олейникова, областное УКГБ оказало содействие в поисках жизнеописаний представителей духовенства и мирян, пострадавших в годы репрессий в Витебской области. Восстановлено более 500 биографий репрессированных священнослужителей, и в настоящее время готовится к изданию сборник, куда войдут эти жизнеописания. В результате поисковой работы в архивах в музей Витебской епархии передан ряд уникальных документов и фотографий.

[enn]

http://www.svaboda.org/articlesfeatures/politics/2007/03/fa4aee7d-eed8-4f62-806a-f862d67890c7.html
Дзярждэпартамэнт ЗША заявіў пры дыскрымінацыю беларускай мовы ў Беларусі.

[KompaC]

исчо раз убеждаюсь в том что нихто мне из так называемой "оппозиции" не может вразумительно и обоснованно ответить...
слабо мозгами подраскинуть?

[enn]

Адыходзяць у нябыт паплечнікі Рыгоравіча...

http://naviny.by/rubrics/society/2007/03/07/ic_articles_116_150000/
Умерла Людмила Постоялко.

[enn]

Сваім "узлётам" Людміла Пастаялка была абавязана сваёй дачцы, Ірыне Абельскай...

http://www.compromat.ru/main/lukashenko/abelskaya.htm
Любимая блондинка президента.
Любимый доктор.

...Не зря ведь обе женщины живут в Дроздах. Недалеко от резиденции президента получила жилье и Людмила Постоялко, хотя такое соседство позволено далеко не всем министрам...

[enn]

Текст выступления Александра Козулина, кандидата в Президенты Республики Беларусь, записанный 21.02.2006 г. в телестудии Белгостелерадиокмпании для эфира БТ 22 февраля 2006 г.

Здравствуйте, уважаемые граждане Беларуси!

Меня зовут Александр Козулин. Вам я известен как ректор главного национального университета нашей страны — Белорусского государственного университета. За годы моей работы университет совершил гигантский рывок в своем развитии и стал действительно национальным университетом, реально автономным, сильным и популярным среди молодежи. Он превратился в мощный научно-производственный центр. Десятки тысяч специалистов — выпускников БГУ, к которым я всегда относился как к своим собственным детям, — живут и работают сегодня во всех городах нашей страны. Всем вам, мои дорогие, горячий привет!

Я благодарю членов своей инициативной группы, которая в сложных условиях проделала колоссальную работу. Я очень благодарен вам, дорогие белорусы, поставившие свои подписи в мою поддержку. Значит, вы, как и я, видите, что в нашей стране нужно многое менять, что есть такие проблемы, которые не может решить действующая власть.

Многим нравится в нашей стране, что пенсионеры вовремя получают пенсию, что работают заводы, что наши города чистые и спокойные… Но мне не нравится, что пенсии эти маленькие. Их едва хватает, чтобы свести концы с концами. Мне не нравится, что заводы работают только на склад, как недавно заявил наш премьер-министр в своем выступлении, а изношенность технологического оборудования составляет более 80%. Мне не нравится, что и жильё стало настолько дорогим, что купить его практически невозможно.

Я принял решение стать кандидатом в Президенты, потому что мне больно за нашу страну, наш народ, который достоин лучшей жизни.

К сожалению, нынешняя власть скрывает от народа правду о тех проблемах, которые без их скорейшего правильного решения неминуемо приведут к кризису. Та стабильность, которую превозносит власть как свое наивысшее достижение — уже не стабильность. Это стагнация. А за стагнацией обязательно приходит кризис. Я уверен, что старая власть отдалилась от народа и неумолимо ведет страну к кризису.

При той чехарде кадров, декретов, указов, постановлений, переименований, которую устроила власть, это и неудивительно. Чехарда в действиях — это следствие чехарды в головах.

Так, как меняются у нас министры и чиновники, меняется только погода. Только один кадр остается на своем месте уже 12 лет. 12 лет без единства в команде.

12 лет кадровые вопросы решаются спонтанно и бессистемно. Лучшие профессионалы уходят с работы. Скамейка своих запасных исчерпана. Руководители всех уровней боятся проявить инициативу, они боятся собственной тени. Работают только на выполнение прогнозных показателей, спущенных сверху, а не на результат. Руководитель должен иметь право на ошибку, тогда в нем будут проявляться и инициатива, и творчество. У нас же главный принцип — лучше ничего не делать, но зато не попасть в тюрьму; хвалить Лукашенко, но и успевать заботиться о своем собственном кармане. Нормальные же руководители просто устали от селекторного хамства…

А Лукашенко и не нужны преуспевающие люди и преуспевающие предприятия, потому что они становятся независимыми от него и от государства. Лукашенко нужны голодные и униженные, которые ходят с протянутой рукой и благодарят его за то, что он есть. И все, что есть, только благодаря ему, великому.

Ещё более далека от народа и старая оппозиция, которая за 15 лет не смогла добиться ничего, кроме поражений. Она идет от поражения к поражению. Даже говорить об этом не хочу.

Нам нужна во власти команда — команда единомышленников, команда профессионалов. Только в диалоге, в результате обсуждения может быть принято правильное решение. Я думаю, вам, как и мне, уже надоели эти непродуманные решения: то переименовали проспекты, то плакаты на рекламных щитах посрывали: не понравилась вождю заморская девушка, не дотянуться до нее — не выездной… А на это тратятся наши с вами деньги, которые власть забирает у нас в виде грабительских налогов.

[enn]

Самое интересное, как власть привыкла отчитываться за потраченные деньги. Лукашенко говорит: я за вас плачу, я вас на своем горбу тащу… Но президент не спонсор и не принес с собой неизвестно откуда мешок с деньгами. А ведь этот денежный мешок заработан потом и кровью белорусского народа! Лукашенко привык присваивать себе все достижения. Посмотрите, куда он ездит — на преуспевающие предприятия и колхозы. А президент должен быть там, где плохо! И пресекать любую показуху. Или он — чуть выше бога, как об этом льстиво говорят некоторые приближенные чиновники. А всем остальным, нам, бедолагам, остается только молиться на него.

Когда государственный чиновник в рабочее время играет в свое удовольствие в хоккей да ещё за народные деньги, то такого чиновника увольняют. Я предлагаю не продлевать больше контракт с Лукашенко. Ты нарушил свою же директиву о дисциплине! Так будь добр уйти! Почему за мелочные нарушения можно лишиться контракта обычному госслужащему или рабочему? Что, гражданин Лукашенко необычен, или не с того теста вылеплен? Или он не равен любому гражданину Беларуси? У нас появились равные равнее других, как в известном рассказе Оруэлла. Но это всего лишь нанятый на работу народом Беларуси чиновник. Я повторяю — чи-нов-ник. Нарушил закон — ответь.

Одна из главных наших проблем, дорогие сограждане, — это состояние законности. Сейчас законы, причем очень жёсткие, существуют только для нас — обычных граждан. А для власти закона нет. Она сама закон. А фактически это — беззаконие, беспредел. Надо остановить эту зарвавшуюся кодлу!!!

Многие из вас, уважаемые избиратели, знают, как собирались подписи за ныне действующего руководителя Беларуси. Он кичится двумя миллионами собранных в его поддержку подписей. Люди, вы помните, как это было! Вас ловили, заставляли, принуждали, а потом вами же и отчитались, козырнув двухмиллионной поддержкой вождя! А ведь был задействован весь административный ресурс, людей поджидали с подписными листами в больницах, даже в психушках, на предприятиях, вузах и школах. Если бы младенцы умели писать — то и их бы заставили поставить подписи!..

Но, поверьте, меня сегодня беспокоит даже не эта властная показуха. Многие из вас недовольны жизнью, недовольны нынешней властью.

Денно и нощно нам фанфарно трубят об успехах и стабильности. Договорились до того, что у нас чуть ли не самая процветающая, самая богатая и самая прекрасная страна в мире. Да, она прекрасная, но не самая процветающая и не самая богатая. А теперь давайте разберемся, что на самом деле происходит.

1. Устраивают ли вас цены: на продукты питания, на одежду, особенно детскую, на оплату жилищно-коммунальных услуг? Да и на квартиру за всю свою жизнь сегодня не заработаешь. Я не имею ввиду тех коттеджей и дворцов, с которыми 12 лет назад обещал бороться Лукашенко, и в которых сейчас проживают он и его приближенные. Половина Шклова переместилась в Дрозды. В этих виллах в Дроздах и около могли бы разместиться детские санатории и пансионаты.

2. Граждане, раскройте глаза. Вы видите, что цены у нас — среднеевропейские. А ведь зарплаты-то наши — белорусские.

Власть хвалится средней зарплатой в 657 руб. 50 коп.. Но, поездив по регионам, я убедился, что это — большая редкость. А ведь цены на продукты на периферии выше, чем в Минске. Парадокс. Я полагаю, что уже сейчас работающие белорусы должны получать минимум в три раза больше, а пенсионеры — как военные пенсионеры.

3. Да и устраивают ли вас контракты, которые удавкой крепостного права накинуты на вашу шею. Я их сразу отменю в том виде, в котором они есть, как стану Президентом.

4. Возьмем медицинское обслуживание… Хвалимся современными и бесплатными поликлиниками, а мы вынуждены днями и месяцами просиживать в очередях, даже в больницы идем со своим. До чего дожились. Поэтому и нация вымирает.

За последние 12 лет население Беларуси сократилось на 5%. Почти на полмиллиона наших граждан! Белорусы любят повторять: главное, чтобы не было войны. А потери, почти как на войне. Вот вам и показушная стабильность. Ведь это — демографическая катастрофа! Об этом надо бить в набат! Резко сократилась рождаемость. Белорусы боятся в нынешних условиях заводить детей. Бояться, потому что не уверены, что смогут их прокормить и обеспечить достойную жизнь в будущем. Даже на Украине, на которую белорусская официальная пропаганда выливает цистерны грязи, каждой роженице выплачивают полторы тысячи долларов. Знаете ли вы об этом? Я обещаю, что за рождение первого ребенка будете получать 3.945 руб. 00 коп., за второго — 2 тысячи долларов, за третьего — 3 тысячи долларов. Я обеспечу каждой молодой семье социальное жильё. И самое главное, что я знаю, как этого добиться!

[enn]

5. Об образовании. Сегодня университеты превращают в казармы. Нынешний руководитель государства заявил, что нам не нужно признание белорусских дипломов (а значит и уровня образования) за рубежом. Я профессионал в этой сфере, и могу с уверенностью сказать: при таком подходе скоро исчезнут научные школы, творческие педагоги и думающие студенты. И в недалеком будущем Беларусь из высокообразованной, интеллектуально превратится в банановую страну. Когда я стану президентом, я обеспечу признание белорусских дипломов в Европе и мире.

А сколько можно издеваться над абитуриентами? Сколько можно менять программы и правила поступления?! То тесты, то отмена тестов, то опять экзамены. Да замучаешься. Взрослые мучаются, про детей уже не говорим. Сколько можно кормить сказками о честных поступлениях и президентском контроле? Я об этом контроле мог бы многое рассказать. Ведь дети многих высокопоставленных чиновников, в том числе дети президента, поступали и учились в БГУ при мне. Я обозначил только несколько самых животрепещущих проблем. Но специфическая проблема для Беларуси — это маразм власти.

В своих исповедальных рассуждениях Лукашенко недавно публично признался в том, что все успехи современной Беларуси были достигнуты только благодаря белорусскому телевидению, нашему любимому белорусскому телевидению. Не анекдотично ли это? ТВ нам вдалбливает сказку о том, как прекрасно и счастливо живется у нас в стране, с этими песнями мы засыпаем и встаём. Нам внушают, а мы смиренно кушаем: ну, а что сделаешь? от нас ничего не зависит…

Так вот как раз и пришло время показать, что всё в этом государстве зависит не от его правителя, а от народа, который нанимает президента управлять страной! Почему человек, пришедший к власти из совхозной глубинки, выходец из народа стал барином, который этот народ в грош не ставит? А лучшего народа в мире просто нет. Я в этом глубоко убежден! Но в нас пытаются истребить чувство собственного достоинства, превратить в послушное стадо. Мы не стадо. Мы не рабы. Мы — белорусы, достойные уважения. И не только у себя дома, но и в мире. Мы — народ, хозяин своей страны! Лукашенко панически боится всех нас, поэтому за последние десять лет и не было ни одних честных выборов.

Лукашенко и его чиновничество давно уже неподконтрольны и не подчиняются своему народу. И я имею доказательства этого. Так, Беларусь, небольшая мирная страна, оказывается, может на равных конкурировать в экспорте вооружения с такими гигантами, как США, Англия, Франция, Россия. Но ни одной копейки за все эти годы не попало в государственный бюджет. А речь, как вы понимаете, идет о миллиардах, и не белорусских рублей, а зеленых полноценных американских долларах. Даже министр финансов Корбут на парламенте признался, что он не знает, где эти деньги.

Где деньги, Александр?!. Верни народу эти деньги!

Наиважнейшая проблема сегодня — духовность. Может ли быть духовной лживая власть? Нет. Моральной? Тоже нет.

Вот вы, дорогие граждане Беларуси, знаете о тех проблемах, о которых я вам сегодня рассказал? Нет. Уверен, что только не из передач нашего телевидения. Посмотрите ящик — там как мёдом намазано: всё так правильно, так хорошо… А выйдешь на улицу, зайдёшь в магазин, поедешь в деревню — кошмар! Что-то не показывают опустевшие деревенские дома. Деревня вымирает, спивается, остались одни пенсионеры, молодежи практически нету. Сначала помогли выродиться, спиться, а теперь, видите ли, они занялись возрождением села. Заводы уже запустили… Дозапускались, что впустую сейчас стоят.

[enn]

Да, не всё так, как в телевизоре. Фактически через телевидение власть ведет свою духовную войну со своим народом — зомбирует население, боится, чтобы люди не узнали правду о ней, прогнившей власти.

Сегодня у меня есть редчайшая возможность озвучить вам то, что я сказал в присутствии Президента, ему в лицо, на церемонии вручения мне удостоверения кандидата в президенты. Эта история обросла уже слухами и домыслами, благодаря лживым комментариям прирученных властью идеологов и журналистов. Сейчас я озвучу принципиальные моменты, которые ТВ не осмелилось показать 17 февраля.
________________________________________________________
(Из текста выступления 17.02.2006 г. во время вручения удостоверения кандидата в президенты)

Мы стоим на пороге исторического выбора. Вот уже 15 лет независимости Беларуси. Мечты беларусов начинают сбываться. Когда говорят о цветных революциях, то она у нас произошла в 1994 году, когда на волне национального и народного подъема первым всенародно избранным президентом стал Александр Григорьевич Лукашенко.

За прошедшие полтора десятилетия многие страны, в том числе наши соседи, которые отставали от Беларуси в своем социально-экономическом развитии, достигли существенного прогресса. Мы же застыли в прошлом.

У Беларуси не было и не могло быть врагов. Сегодня у нас враги почти везде. Мы умудрились рассориться даже со своими соседями. Беларусь является изгоем в цивилизованном мире XXI века. И это уже очевидно.

Время управлять по-советски закончилось. Стране пора перейти на цивилизованный путь развития.

Сегодня перед лицом будущего мы должны сплотиться, отбросить распри и обиды, продемонстрировать всему миру единение, согласие и примирение, и мудрость, веками присущую беларусам.

Хватит беларусам быть угнетенными и угнетаемыми. Мы достойны свободы внешней и свободы внутренней.

Мы достойны лучшей жизни, лучшей судьбы и лучшего будущего! Хватит жить народу и стране в прошлом.

Я должен сделать несколько заявлений.

Я требую срочного заседания Конституционного суда, на котором должны быть рассмотрены вопросы конституционности и законности проведенного в 2004 г. референдума и проводимых очевидно досрочных выборов Президента Республики Беларусь этого года.

С полной ответственностью как кандидат в Президенты я заявляю о том, что эти государственные мероприятия проведены и проводятся с грубейшими нарушениями Основного закона страны. По Конституции выборы должны быть без Лукашенко.