БЕЛАРУСЫ НЯ БУДУЦЬ ВАЯВАЦЬ ЗА МАСКВУ І АНТЫБЕЛАРУСКІ РЭЖЫМНяшчасную і жудасную Паўночную Карэю часам параўноўваюць з нашай акупаванай Беларусьсю. Замашкі, жэсты і інтанацыі, якія выкарыстоўваюць галоўныя начальнікі згаданых краін, сапраўды стылістычна блізкія. Глядзець і слухаць іх – цяжкі занятак нават для аматара псіхічнага экстрыму. Не выпадкова “злыя языкі” называюць лукашызм “шклоўскім чучхэ”. І вось у сьветлы Вялікдзень у многіх цывілізаваных краінах людзі вымушаны сачыць за прыпадкам шаленства, што ахапіла паўночнакарэйскую хунту. Яна пагражае ракернай вайной, абяцае “паказаць” Злучаным Штатам і паўднёвым карэйскім суседзям, усяму сьвету. Шалёны рэжым зганяе на плошчы дзесяткі тысячаў людзей, якія рытмічна ўскідваюць рукі са сьціснутымі кулакамі і немым крыкам абяцаюць памерці за “любімага правадыра” і ягонае чучхэ. Заходнія СМІ, на наш пагляд, памылкова паведамляюць аб тым, што “людзі сабраліся на плошчах”. Вядома, што ніхто туды не зьбіраўся. Дзяржыморды рэжыму прымусам і застрашэньнем сагналі натоўпы грамадзянаў і выдалі ім тэкст “усенароднай абяцанкі самаахвяравацца”.
Тое, што адбываецца ў КНДР, ня сьнілася беларусам. Мясцовы акупанцкі рэжым ў адным толькі пераплюнуў карэйскіх таварышаў: у нянавісьці да ўсяго беларускага і практычным зьнішчэньні нацыянальнай мовы і культуры. У кожнага кашмара свая спэцыфіка.
Але давайце ўявім сабе нешта падобнае на падзеі ў Пхэньяне. Раптам лукашызм гукне: “Умрём за Россию! Час пробил! Все на площадь, товарищи! Мы им покажем!” Неверагодна, немагчыма, каб людзі пасунуліся на плошчу па загаду ашалелых. Псэўдаапазыцыя і “дэмСМІ” любяць распавядаць, як “белоруссы запуганы, белоруссы боятся”. Але нават гэтыя хлусы ведаюць, што беларусы нікуды ня пойдуць. А калі, скажам, рэжым паслаў бы сваіх дзяржымордаў гнаць нашых людзей на плошчу, то тыя каціліся б кулём ад парогаў дамоў і кватэр нашых грамадзян. У гэтым выпадку давялося б рэжыму (як падчас некалькіх папярэдніх дэманстрацый сваёй “народнай падтрымкі”) зганяць шыхтамі пераапранутых у цывільнае курсантаў і іншых чыноў. Але і тут загвоздка. Курсанты можа і пастаялі б гадзінку насупраць трыбуны і нават кулакамі пару разоў махнулі б у бок чырвонай трыбуны на покліч начальства. А вось ваяваць, паміраць і калечыцца за рэжым і Маскву – гэта шыш! Як казаў літаратурны герой Паліграф Шарыкаў: “На учёт встану, а воевать не буду!”
Карціна становіцца зусім сюррэалістычнай, бо на самой справе баіцца, шалёна баіцца менавіта прамаскоўскі рэжым. Баіцца любога, самага бяскрыўднага па тэме збору нашых грамадзян. Рэжым ведае: вунь Чаўшэску не баяўся, сабраў 100 тысячаў пад гаўбцом свайго палаца ў сьнежні 1989 года, а праз паўгадзіны давялося ўцякаць на верталёце са сталіцы.
Рэжым маскоўскіх марыянэтак завіс над пустатой. Усім ужо абрыднуў фальшывы спэктакль бяздарных бурацінаў, Карабас-Барабас выклікае толькі сьмех і кпіны. А тут яшчэ прагучыць медны голас трубы і заклік аддаць жыцьці “за Москву и наше общее Отечество”. Наш мудры і практычны народ адтрактуе гэты навязаны сюр адэкватна і доўга не раздумваючы. І пашле іх з іхнай Масквой куды падалей.
Віталь Старыкаў
30-03-2013
Добавлено: 01 Апрель 2013, 00:57:53
Первые кадры вторжения Кореи в США
: 2 Далее» Все Вниз