Чаго тут спрачацца, для мяне ўсё зразумела...
Праваслаўная царква ад самого свайго пачатку была інструмэнтам улады. Спачатку візантыйскай, а потым расейскай. Праваслаўе падпарадкоўваецца некай вышэйшай моцы. Каталіцтва нікому не падпарадкоўваеца, яно само - моц.
Унія для беларусаў адзінае рашэньне, бо гэта наша, беларуская царква і яна ўратавала наш народ ад апалячваньня і напэўна яшчэ ўратуе нас ад поўнае русіфікацыі, калі мы не забудзем нашую царкву...
З.Ы. Сам я праваслаўны, але калі мне будзе 18 напэўна перахрышчуся ва ўніяцтва.
Толькі калі табе няма 18, - усё проста і зразумела….
Я ў 18 быў уніятам. Але Хрыста ва ўніі не знайшоў, можа цяпер інакш, але ў пачатку 90-х адна палітыка, мітынговасць, высвятленні "хто каго душыў". Усе неафіты, "беларускія традыцыі", аб душы ні словы. Я, выгадаваны ў Царкве чалавек, з часам адхіснуўся ад гэтай кампаніі. Я зразумеў- тая ўніяцкая Царква 1596-1839, гэта была жывая Царква, а тое, што спрабуюць аднавіць нефармалы,- гэта гульня ў рэлігію; аддуха для нечай самарэалізацыі. Кніжкі ўніяцкія прасягнутыя злараднасцю, нянавісцю да Праваслаўя, якая даходзіць да дурасці.(напр.:" Валконскі “ каталіцтва і свящ. прэданне ўсходу") Ва ўніяце жыве псіхалогія янычара. Потурэчаны сэрб або балгарын быў асуджаны ўсё жыццё даказваць сабе і ўсім, што ён правільны мусульманін. Адгэтуль яго фанатызм, жорсткасць да былых супляменнікаў, якіх не было ў саміх турак. Так і ўніяты змушаныя даказваць, што яны сапраўдныя каталікі, здзекуючыся над праваслаўнымі. Гэта яшчэ падобна на паводзіны падлетка, якога ўзялі ў кампанію дарослыя мужыкі. Мне стала праціўна і страшна.
Па Вашай прамове прыкметна, што Вы дрэнна ведаеце гісторыю і багаслоўе Цэрквы. Таму знайдзіце кнігі а. Шмемана "Гістарычны шлях Праваслаўя", а. Меендорфа "Уводзіны ў багаслоўе", Карташова "Сусветныя саборы", уладыкі Анры дэ Любака "Каталіцтва", - гэта сапраўдныя кнігі аб Царкве.
У Праваслаўнай царквы свой лёс. Яна яго не выбірала. У меркаваннях аб Царкве вельмі небяспечныя "вонкавыя" адзнакі, журналісцкі стыль. "Кансерватызм", "прагрэсіўнасць", "ліберальнасць", не дастасавальныя да містычнай рэальнасці Царквы. Так, Праваслаўная царква існавала ва ўмовах моцнай цэнтралізаванай дзярж. улады. І царква выпрабоўвала ціск палітыкі на сябе. Імператары ўмешваліся ў справы царквы, спрабавалі дыктавалі ёй модус веры. Царква выпрацавала найскладаную палітыку лавіравання і кампрамісу. Але да вядомых меж. Як толькі імператары ўмешваліся ў пытанні веры, Царква давала адпор. Наша Царква не дагматызавала ні адной імператарскай ерасі, Яна цярпела, калі ў яе забіралі маёмасць, пазбаўлялі якіх небудзь эканамічных магчымасцяў, высылалі і каралі абаронцаў веры, але цэнтр яе жыцця -Праваслаўе засталося некранутым рукамі кесара. Прычым здзекаваліся над царквой не толькі рымскія імператары- іконаборцы і бальшавікі. "Набожныя" расійскія гасудары -заплямленыя гэтым. Царква ведае пакутнікаў і спавяданнікаў у часы росквіту абсалютызму.
Праблема Каталіцкай Царквы складаецца ў тым, што яна ў пагоне за незалежнасцю Цэрквы ад дзяржавы сама паступова ператварылася ў дзяржаву. (Гэта бывае, калі з чымсьці змагаешся, то несвядома пераймаеш выяву думкі, стыль і метады ворага). Апраўдваючы гэта становішча дапусціла скажэнне вучэння аб царкве. З наступнымі мутацыямі ў практыцы і веры. Вучэнне аб папстве пабудавана на падробках і хлусні. Папства адарвала Заходнюю царкву ад Праваслаўя і сусветнага адзінства і прывяло да крызісу Рэфармацыі. Гэты крызіс у сутнасці не пераадолены дагэтуль. Зах. Царква загнала сябе ў кут дагматызацыяй бяспамылковасці пап. Каталікоў можа быць хоць 20 мільярдаў, але духоўна яны -перыферыя.
Выбар веры - гэтае выратаванне душы. Вашай душы. "Знак якасці" Царквы гэта яе святыя. У вуніяцтве ёсць манаства, але духоўна бясплённае, я не ведаю ні аднаго прападобнага вуніята. Ёсць што-небудзь падобнае на Сергія і Серафіма?
Ад паланізацыі выратавала нас не вуніяцтва, яно само рана або позна паланізавалася бы цалкам. Гэтыя працэсы ішлі. Выратавала нас далучэнні да Расеі і русіфікаванне. Вось такая фігня.
Божай Вам дапамогі знайці сапраўдны хрісціянскі шлях. Раю вам пабываць у Жыровіцах і пагаварыць з а. Міколай Бэмбелям (“Зьніч”)
Жыве Беларусь.
