Вось за такiя словы я нiколi не пачну верыць росказням каталiкоу пра мip i аб'яднанне. Гiсторыя паказвае што касцёл вёу сябе так заусёды. НЯМА ПРАБАЧЭННЯ ПОЛЬСКАМУ КАСЦЁЛУ ЗА ТЫЯ ЗДЗЕКI I ПРЫНIЖЭННI ЯКIЯ ЁН ТВАРЫУ НА ТЭРЫТОРЫI БЕЛАРУСI.
Так так... за то е што адкрывали школы ипраяуляли цярпенне да усих астатних канфесий? за тое што касцел дапусциу перутварэнне !70%! верникау у униятау яму няма прабачэння... а то што у царкву потым гэтых самых 70% загнали штыками царския салдаты им есць прабачэнне? Вельми прыгожы прыклад святатацтва знойдзеце у в. Лаша. Там мала таго што уваход на тэрыторыю царквы (былой унияцкай) зроблены не з фасада дык яшчэ и браму зрабили са склепа мецанатау якия яе и збудуавали. Цяпер верники ходзяць у царкву па касцях яе створцы... Вельми падобна на адносины сучасных беларусау да уласнай культуры и гисторыи.
Уния, была вельми добрай справай алеж вядома каланизатарам прыйшлася не да спадобы. Хто ведае? Можа менавита таму я каталик? бо мае продки не прыняли веры захопникау?
Гэта хто каланізатар і захопнік? Асвяжыць памяць?
У старадаўнім беларускім летапісе Пятра Быхаўца гаворыцца: “...і той Пётр Гаштольд наипервее прыняў веру рымскую і да Літвы прынёс... а рымскай веры ў Літве не было, толькі руская замешалася.” Прамова тут аб Беларусі і першым чынам аб Вільні. Пётр Гаштольд, верагодна, першы з віленцаў прыняў рыма-каталіцкую веру ў Кракаве каля 1364 гады і прыехаў адтуль дадому ўжо каталіком. Праваслаўная жа вера не толькі “замешалася,” але была ўжо ў то час панавальнай ў Вільню і ва ўсёй Беларусі.
Раней Вялікі князь Літоўскі Гедэмін, у адказ на прапанову папы прыняць хрышчэнне адказаў, што хутчэй прыме хрост ад д’ябла, чым ад крыжацкіх аднаверцаў!
(
Крыжакі добры прыклад “цярпімасці” па –папежску. На ўсе часы гэта брудная пляма на ўсё хрысціянства.)Вашыя продкі і прынялі веру захопнікаў – крыжакоў і палякаў.
Ніколі не забуду размову з каталіком які смеючыся(!) апавядаў, як яго дзед веру мяняў ў 30-я гады. Тады за прыняцце каталіцтва і польскасці плацілі здраднікам грашыма, зямельным надзелам, прыналежнасццю да “тытульнай” нацыі, правам на адукацыю..., магчымасцю кпіць з праваслаўнага суседа....Дык ягоны дзед тройчы прымаў каталіцтва- у Беліцы, Лідзе і Вільне. Гэта брыдкі прыклад гандлю верай, якім карыстаўся “свенты косьтел” на Беларусі.
адкрывали школы
Тыя самыя школы, у каторых з літвінскай моладзі рабілі палякаў?
ипраяуляли цярпенне да усих астатних канфесий
Да... цярпімасці ў каталікоў да пратыстантаў і праваслаўных заўсёды было шмат.
Вось некалькі прыкладаў. Новаспячоны каталік Ягайла клапоцячыся аб умацаванні і распаўсюджванні новай рэлігіі, выдаў забарону рыма-каталікам уступаць у шлюбы з праваслаўнымі, "пакуль наперад русін або русінка не прызнаюць пакоры рымскай царквы." У выпадку парушэння гэтай забароны загадавалася прымушаць да прыняцця каталіцкай веры целавымі пакараннямі таго, хто вызнаваў праваслаўе.
Яркую карціну становішча Праваслаўнай Царквы ў цярпімай каталіцкай дзяржаве намаляваў валынскі амбасадар Лаўрын Древински ў сваёй прамове, вымаўленай на Варшаўскім сойме ў 1620 г. у прысутнасці караля. Ён казаў: "Ужо ў вялікіх гарадах царквы запячатаныя, маёнткі царкоўныя расхіщены, у кляштарах няма манахаў, - тамака быдла замыкаюць; дзеці без вадохрышча паміраюць; целы памерлых без царкоўнага абраду з гарадоў, як здыхляціну, вывозяць; мужы з жонкамі жывуць без шлюбнага блаславення; народ памірае без споведзі, без прычашчэння. Няўжо гэта Самому Богу не крыўда, і няўжо Бог не будзе за гэта мсціўцам? Не кажучы аб іншых гарадах, скажу, што ў Львове робіцца: хто не ўніят, той у горадзе жыць, гандляваць і ў рамесныя цэхі прыняты быць не можа; мёртвае цела хаваць, да хворага з таямніцамі Хрыстовымі адчынена ісці нельга. У Вільні, калі жадаюць пахаваць цела праваслаўнага, то павінны вывозіць яго ў тыя вароты, у якія адзін бруд гарадскі вывозяць. Манахаў праваслаўных ловяць на дарозе, б'юць і ў турмы саджаюць. У чыны грамадзянскіх людзей годных і навукоўцаў не вырабляюць таму толькі, што яны не ўніяты; прасцякамі і грубіянамі месца напаўняюць у знеслаўленне краіне нашай... Ужо 20 гадоў на кожным сеймике, на кожным сойме горкімі слёзамі молім, але вымаліць не можам, каб пакінулі нас пры правах і вольнасцях нашых."
І яшчэ адна карцінка, якая адлюстроўвае накірунак выхавання ў каталіцкіх калегіюмах.
Гэта скарга праваслаўных братчыкаў з Вільні да каталіцкага арцыбіскупа. Апісанне пахавання праваслаўнымі 12 лістапада 1655 гады шляхетнага віленскага мяшчаніна: "А студэнты тутэйшыя иезуитскиe, атачыўшы нас са ўсіх бакоў і далучыўшы да сабе не малы лік з мяшчанскай чэлядзі обоего полу, пачалі шумець, розных скацін і шэльмаў галасамі крычаць і безстыдным сваім козлоголосованiем набоженству нашаму лаяцца, брудам, цаглінамі і каменнем на нас кідаць. Адзін гараджанін, імі з студэнтаў такою іх дерзостію заахвочаны, паміж нашымі людзьмі на каню ўварваўся і іераманаха, які з крыжом ішоў, канчуком неміласэрна біў. З такім “гонарам” нас ад ратушнага пляца да самой Вострай брамы ў кляштар і ў царкву суправаджалі. Якія жа яшчэ поскудзі рабілі тыя студэнты, не толькі пяром апісаць, але і мовай сказаць цяжка."
Што адказаў “талерантны” рымска-каталіцкі віленскі арцыбіскуп?
"Вы надалей можаце памерлых сваіх без усякай цырымоніі царквы вашай таемна ў ночы хаваць."
