Kimberly MacAlpine
Новенький
Репутация: +0/-0
 Offline
Пол: 
Сообщений: 2
|
 |
« : 26 Октябрь 2025, 13:12:27 » |
|
Антываенная мэтафара
Як пачалася гэтая вайна,
То ўсё адразу стала ясна нам,
Што што б той ненармальны не рабіў
І як моцна б не бараніліся
Нічога добрага ўжо насамрэч
З гэтага нядобрага не выйдзе.
Канечне, можа быць камусьці і
Падабаецца пабіцца насьмерць,
Але ў прынцыпе мяркуецца —
Ваеннаму мастацтву вучацца
Найперш, не ваяваць упустую каб.
То бок, лепшая бітва ў прынцыпе
Гэта бітва папярэджаная.
А ўсё гэтыя бітвы слаўныя,
Пра якія ў вяках сьпяваюць песьні
Збольшага так — ідэялёгія.
Бо як было там не было ужо,
То няхай хоць будзем ганарыцца —
Хоць для нашчадкаў нешта добрае
З усіх гэтых забойстваў выцягнем.
Але бываюць і збочаныя выпадкі —
Як помнікі савецкія паўсюль
Напрыклад, наконт Другой сусьветнай.
Але адкінем ненармальнае
І паглядзім лепш па-здароваму.
Давайце зьвернем пільную ўвагу
На славутую Бітву пад Воршай.
І няхай яна была слаўная,
І як бы там нашы не біліся,
Але вось калі б спыталіся
Беларусы ў продкаў-ліцьвінаў,
То адказалі б тыя дакладна,
Што хоць карцінка была й ладная,
Але столькі ў рацэ крыві было
І крыку, і болі, і жудасьці,
Што ўсе гэтыя (ўявіць прыемна)
Кішкі на іржавых гусеніцах
Магутных сярэднявечных танкаў —
Дык лепш бы іх не давялося
Бачыць жалезнаму чалавеку.
Лепш каб не было тых усхваленых
Карцін і эўрапэйскай зайздрасьці,
Абы не давялося пабачыць
Той крывавай масакры-месіва.
Таму варта было б разглядаць так —
Якая б не адбылася вайна
Гэта ў прынцыпе вайна прайграная.
Так, камусьці пашанцавала больш,
А камусьці пашанцавала меньш,
То адны зараз як пераможцы,
А іншыя — пераможаныя.
Хоць яшчэ нават пытаньні часам,
Узьнікаюць хто будзе жыць лепш.
Таму калі вам скажа радыё —
Надта ж добра на фронце ідзе ўсё
І такія мы ўсе героі — так,
Няхай дасьць Бог, можа быць й героі
Тым ня меньш, гэта палітыка.
Бо адна справа сядзець дзяліць
У цёплым кабінэце ваензапы́т;
Іншая ж — ваяваць на фронце ці
У прыфрантавой/акупацыйнай
Зоне хадзіць у садок ці ясьлі.
Таму казаць, што мы іх надта “б’ем”
І што файна ўсё можна, канечне —
Трымаць абарону трэба сапраўды;
Вядома, гэта падбадзёрвае.
Але што можна сказаць дакладна —
Як бы ўсё гэта не здавалася
І гераічна не выглядала,
Мы ўсе тут папросту спажываем
Сваю заробленую карму.
То бок, дзікі вэрхал увесь гэты
Што “проксі-вайна” называецца,
Дзе плаваць даводзіцца па вушы,
Папросту наканаваны лёсам.
Усё ўжо гэта вызначана там —
Дэталёва прапісана Богам
У нябачных скрыжалях нябёсных.
Так, калі ты самаход будуеш
Прадумаўшы ўсе дэталі тыя,
Нібыта так падумаўшы “зашмат”,
Але замала ў рэчаіснасьці
І вось потым ў яго садзішся,
А той не едзе аніхалеры.
Але потым неяк з той рыдлёўкай,
Ломам, малатком і манціроўкай,
Праз сілу крутануўшы рухавік
Заводнай крывой кразаўскай ручкай,
Хоць і быў той новы, электрычны,
Запускаеш — усё “гарыць”, зьзяе,
Нясецца той — не проста едзе,
Але ў дарозе выяўляецца,
Што там няма пэдалі тормаза.
Што рабіць? Тармозіш ты тым тапкам —
Файным — можа “Лідзкім”, можа “Найкам”
І ўсё тады палае і сьвішча —
Ажно ляцяць з-пад яго іскры.
Затым спыняешся ў канцы канцоў,
І з сваёй машыны ты выходзіш,
І на п’едэстал тады ўвасходзіш,
На каторым узнагароджваюць
Тваю язду бліскучым мэдалём.
І ўсё — потым ідзеш далей у шлях,
Калі не думаеш — бясконца ўсё
Гора ды няшчасьце йдзе па колу.
Дык вось, самахода твайго якасьць
Карма твая сапраўдная і ёсьць.
У цябе ж быў час, шаноўны мой, і
Усе неабходныя рэсурсы.
І як гэта ўсё адкруціць назад?
Вось і спажываеш тое, што маеш.
Таму як зараз едзеш ці жывеш
Загадзя вызначана ў тых самых
Нябёсных загадкавых скрыжалях;
Што прамовы толькі ёсьць фігура
То бок, самі мы сабе папраўдзе
Вызначаем — а не Бог ці Д’ябал.
Але ж трэба ўсё рабіць разумна —
Ехаць хай і бяз мэдаляў гэтых,
На аўтамабілі лепей добрым —
Ехаць, а не быццам на вайне быць.
Але ж добрай пані для такога
Трэба троху меркаваць наперад.
Але той хто прадае — жучара
Адны рыдлёўкі тыя і ламы
Ці завадныя ручкі, манціроўкі,
Таксама бранябойныя тапкі,
Гаворыць табе ўсё: “Шаноўная,
Не хвалюйся ж ты так, усё добра —
Такая гераіня-маладзец,
А язда-вайна… то што тут зробіш
У жыцьці кожнаму прыйдзé канец.”
І нібы „пагладзіць па галоўцы“ —
“Зраблю табе шчэ лепей рыдлявец!”
Праўда адна заўсёды й вось яна —
Як пры дапамозе лому едзеш,
Няхай хваляць там ці нават бэсьцяць,
Але самарэфлексія як на
“Героя” зусім тут непатрэбна.
А трэба лепш падумаць — што далей?
Бо калі таго вытворцу ломаў
Надта разьвесіўшы вушы слухаць,
Езьдзіць-ваяваць можна бясконца.
То бок, засеў калі ўжо па вушы,
То застаецца толькі плыць у гэтым —
Так вось у той сытуацыі.
Бо машына тая як машына —
Паедзе так як яе вырабіш.
І значнае пытаньне толькі ў тым
Наступная ўжо як ехаць будзе:
Так, глядзець наперад, у міры жыць —
Вось гэта ёсьць той самы Гераізм.
Шлі ты таго злога дзядзьку-лома
Падалей з яго заводнай… ручкай?
Ці разводнай? Як бы тут сказаць!
Тут толькі маты могуць апісаць.
І калі ўжо, як вышэй сказалі,
Ваюеш-едзеш гераічна так,
То адной толькі язды той мала,
Падумаць яшчэ трэба ці ўбачыць,
Што дáлей будзе ў жыцьці нашым.
Бо дядзьку як паслалі мы таго,
То потым ехаць каб бяз тых ламоў
Трэба меркаваць наперад троху.
Выглядае гэта ўсё складана,
Як практычна немагчыма нават,
Насамрэч можна хоць і больна, так,
Бухаць нельга нават на ўікэндах.
Трэба выйсьці за мяжу камфорту;
Агулам усё гэта — сьвядомасьць.
Сілы ў нас унутранай багата.
Пытаньне — ў самым разьмеркаваньні.
То бок, што значыць таго хітрага
З манціроўкамі паслаць далёка?
Ламацьцё-та гэта купляць трэба,
А то інакш як будзеш ты на тым
Шроце-металаломе даяжджаць?
Але проста з ім не трэба балбатаць,
Бо тыя няхітрыя прыборы
Яму ўсё адно трэба прадаваць,
А інакш краму тую не ўтрымаць.
Але ж не трэба яго слухаць так,
А то ён вечна хоча гэтую
Лухту камусьці прадаваць й каб ты
Усё жыцьцё не ехаць — ваяваць.
І як наслухаешся тых казак,
То толькі і думаць пра гэта будзеш.
Надта ж хітры ён такі — загрузіць.
Здаецца, нейкія манціроўкі,
Але ўмее ён іх прадаваць.
Купі моўчкі і балбатні замест
Скіруй энэргію падумаць каб
Такую сабраць сабе машыну
Каб як нармальны чалавек ехáць —
А не ўсю вечнасьць ехаць—ваяваць.
|
: Вниз