следующая тема »

[25 Апрель 2024, 13:37:00]

Новости, реклама:

[25 Апрель 2024, 13:37:00]

Новости, реклама:

[Giademinas]

Прапаную дзяліцца сваім досвідам жывой веры. Калі гэта сталася і што адбываецца цяпер. Чы шмат тут на форуме людзей жывой веры??[/b]
Добавлено: 24 Февраль 2015, 19:47:48Першае сведчанне з сайта РКЦ catholic.by

http://catholic.by/2/home/news/belarus/34-belarus/124715-naviartannie.html

[Giademinas]

Небяспека «музыкі тэхна»: гісторыя аднаго сведчання

Даволі распаўсюджаным і модным накірункам у музыцы сёння з’яўляецца тэхна. У свеце, таксама і ў Беларусі, праводзяцца нават адмысловыя фестывалі такой музыкі, якія збіраюць тысячы ўдзельнікаў. Аднак ці з’яўляецца тэхна бяспечнай музыкай? Сваю гісторыю знаёмства з гэтай музыкай распавядае Лех Докавіч з Польшчы.

...Мне 44 гады. У мяне цудоўная жонка і пяцёра дзяцей. Гісторыя, якую я хачу вам расказаць, пачалася, калі мне было каля 13-14 гадоў. Тады мяне прывялі да чалавека, якога звалі Харыс. Ён гастраляваў па Польшчы як лекар, ускладаючы рукі на людзей. Пасля двух візітаў да яго пачаўся марудны працэс майго адыходу ад Касцёла.

З кожным годам я ўсё больш і больш аддаляўся ад алтара, пакуль аднойчы не знайшоў сябе поўнасцю па-за Касцёлам. Калі мне споўнілася 18 гадоў, у мяне з’явілася магчымасць выехаць за мяжу, якую я і cкарыстаў. Так я аказаўся ў Германіі. За ўвесь час майго прабывання там з кожным разам я ўсё больш і больш ставіў сябе ў цэнтры, часцей і сур’ёзней парушаючы Божыя запаведзі.

У пачатку 90-х гадоў у Еўропе пачалося штосьці, што зараз мае назву «культуры тэхна». Маладыя людзі сталі збірацца для правядзення вялікіх мерапрыемстваў, узнікла новая музыка, народжаная камп’ютарамі; новыя наркотыкі, новая мова, новы погляд на чалавека. Усё гэта было вельмі прыцягальным.

Мае карані таксама былі закладзены ў электроннай музыцы. Так вельмі хутка, з радасцю, я пагрузіўся ў гэты новы свет. З мэтай стварэння новай акустычнай прылады я пазнаёміўся з людзьмі, якія належалі да аднаго з цэнтраў дадзенага руху. Там я сустрэў Пятра — аднаго з ідэолагаў гэтага руху.



Калі я ўпершыню сеў насупраць яго, я хутка зразумеў, што яшчэ ніколі не размаўляў з такім чалавекам. Ён быў прафесарам адной з амерыканскіх кінашкол і валодаў шырокімі ведамі. Атрымаў адукацыю праз шматгадовую працу мозгу, праводзіў эксперыменты са святлом у начным клубе, а на той момант яго асноўным заняткам было кіраванне ідэалогіяй руху, або стварэнне фільмаў, якія ўплываюць на падсвядомасць і паказваюцца падчас маштабных імпрэз.

Пасля інтэрв’ю ён запрасіў мяне супрацоўнічаць з ім і даведацца пра яго справы. Праз некаторы час я даведаўся ад яго, што ў круіз па Міжземным моры адпраўляецца судна, на якім будуць 350 чалавек з усяго свету — вядучыя стваральнікі руху. Ведаючы, што я кінааператар, ён запрасіў мяне паехаць з ім, каб я зняў для яго відэа.

Убачыўшы відэа, прапанаваў мне павучыцца ў яго, таму што шукаў кагосьці накшталт мяне на працягу 14 гадоў. Паступова стала зразумела, што ён хацеў, каб я працягнуў працу яго жыцця, таму што ён быў ужо пажылым чалавекам. Так пачаліся мае вялікія прыгоды.

Мая асоба стала змяняцца ўсё больш і больш, і знешне: я пафарбаваў валасы і пачаў апранацца па-іншаму. Усё больш і больш працы атрымоўваў ад унутранай сцэны і цалкам прымаў тое, што там адбывалася.

Летам 1995 года высветлілася, што мая дзяўчына, а сёння ўжо жонка, цяжарная. Пётр сказаў, што тое, што ў бліжэйшыя гады будзе адбывацца ў свеце, патрабуе ўсёй нашай канцэнтрацыі і ўвагі. Дзіця — гэта не праблема, проста патрэбна пайсці да ўрача і ўсё выправіць. А праз некалькі гадоў, калі мы захочам, зможам мець дзяцей. Слава Богу, што мы не згадзіліся на аборт.

Увесь гэты час я вучыўся ў Пятра. Я атрымліваў зманціраваныя спецыяльна для мяне відэазапісы, з архіва Пятра браў і чытаў кнігі. Мы сустракаліся і абмяркоўвалі гэтыя пытанні. Асновай духоўнага руху быў будызм і дзэн.  Я назіраў за ўсім, што адбывалася на сцэне, пазнаёміўся з мета-мовай, з дапамогай якой там усё было звязана.

Ужо тады я атрымаў мноства знакаў

 

Зімою 1996 года штосьці змянілася. Да гэтага часу музыка была вельмі пазітыўнай. Прадстаўлены вобраз свету часоў хіпі абвяшчаў такія лозунгі, як «Дом мой ёсць дом ваш», «Мы адна сям’я»… Але зараз гукі станавіліся цёмнымі, было больш удараў у хвіліну, была агрэсія. Людзі, якія з’яўляліся найбольш важнымі носьбітамі інфармацыі, былі апранутыя ў саколкі з надпісам «Тэрор ва ўсім свеце». Ваеннае адзенне, сімвалы смерці, зброі, гармат. Я спытаўся ў Пятра, што адбываецца. Ён адказаў, што гэта толькі кароткачасовыя змены, запэўніваў, што ўсё гэта калісьці будзе накіравана ў іншы бок.

Вясной 1996 года мы чакалі нараджэння нашага дзіцяці — роды планаваліся на Вялікі тыдзень. Першы раз мы былі ў бальніцы ў Вялікую пятніцу і Вялікую суботу. У дзень Вялікадня ў нас нарадзіўся сын — Роберт. Пётр прыляцеў з Амстэрдама і папрасіў панасіць дзіця на руках і застацца з ім сам-насам. Мы дамовіліся з ім, таму што ён быў нашым сябрам.

Пасля вяртання ў Польшчу за ноч ці дзве мы заўважылі, што дзіця пачынае весці сябе дзіўна. Сын выдаваў непрыемныя для вуха гукі. Але гэта адбывалася ноччу і працягвалася, як правіла, каля гадзіны, а ў астатні час усё было добра, таму мы стараліся пра гэта не думаць. За гэты час адбылося некалькі іншых рэчаў, якія крыху парушылі наш спакой. Ужо тады я атрымаў мноства знакаў, якія, як пазлы, пачалі складвацца ў адну карцінку.

Я вырашыў, што калі прыеду ў Дортмунд, спытаю Пятра, што адбываецца, і сур’ёзна паразмаўляю з ім. 30 красавіка прыбыў туды для найбуйнейшай падзеі ў свеце, якая называецца Першамай. Гэта ноч з 30 на 1 мая, калі па вераваннях старая германская багіня кахання злучаецца з богам вайны: у выніку злучэння сексу і насілля ўзнікае вычварэнства.

«Арханёл Міхал задаў мне тры пытанні..»

У тую ноч 20 тысяч маладых людзей танцавалі ў самым вялікім клубе ў Дортмундзе. Там таксама працавалі людзі, якія павінны былі кіраваць мерапрыемствам самым лепшым спосабам. Пётр сказаў мне, што гэтай ноччу я павінен быць асабліва ўважлівым, бо тое, што будзе паказана на экранах, таксама інфармацыя і для мяне – надышоў час распавесці, хто яны, што яны робяць і чаму. У гадзіну ночы змяніўся склад вядучых; на лазерах, святле, відэа, музыцы засядаў так званы «першы касцюм».



Распачалася рэальная праца, і, калі ўключылі тэлевізары, выключылі святло, Пётр пачаў уключаць фотаздымкі. Яны былі жахлівыя, адлюстроўвалі вайну ў свеце, якая магла прывесці да ядзернай вайны і масавага знішчэння. Паказаны былі таксама людзі з культуры тэхна, якія атрымоўвалі ўладу над тымі, хто не належыць да гэтых структур. Гэтыя фотаздымкі былі нечытальнымі для знешніх вачэй, але я разумеў іх, таму што глядзеў на знаёмую сімволіку.

Кожны раз, калі я разумеў карціну, я глядзеў на Пятра і ківаў галавой, паказваючы, каб ён паказваў наступнае фота. Публіка бушавала, тысячы ват закачвалі ў зале пры дапамозе электронікі, насценных гіганцкіх гучнаказальнікаў і агнёў. Над самым цэнтрам вісела канструкцыя крыжападобнай формы з агнямі, якія маглі мяняць колер. Канструкцыя вісела на ланцугах, якія можна было перамяшчаць так, што крыж мог хістацца над галовамі танцораў, а на яго лазерамі былі накіраваны розныя графічныя фігуры.

У пэўны момант сімвалы сталі чытальнымі і я зразумеў, што адбываецца і з кім я маю справы. Я не зразумеў, што гэтыя людзі з’яўляюцца сатаністамі, якія кіруюць моладдзю ўсяго свету да знішчэння, што я адзін з іх, і зараз шляху назад для мяне няма.

Розныя думкі прыходзілі мне ў галаву. Я думаў, што зараз усе дзверы перада мной адкрытыя, што магу рабіць, што захачу, працаваць над любым праектам, выбіраць людзей, з якімі я хачу працаваць, а грошы не іграюць істотнай ролі.

Тады я думаў, што, каб ажыццявіць усё гэта, я павінен пакінуць жонку з дзіцём, таму што туды, куды я іду, яны не могуць пайсці са мной.

Пазней я перажыў тое, што зараз называецца апераджальная ласка, якую Бог мне даў. Выразна ўсвядоміў, што ў канцы жыцця мяне чакае вечнае пракляцце. Я адчуў падзенне душы ў цемру, моцнае, безнадзейнае пачуццё жудаснага ў палёце.

Тады, у асноўным не ведаючы, што раблю, як чалавек з пісталетам каля віска, тонучы ў хвалі падманлівай музыкі і святла, дзе ўсё было на вышэйшым энергетычным уздыме, упаў на калені і пачаў усклікаць «Ойча наш…». Калі я казаў першыя словы малітвы, я ўбачыў белую фігуру Арханёла Міхала з мячом у руцэ. Ён задаў мне тры пытанні: Ці верыш у Бога? Ці выракаешся сатаны? Ці хочаш з ім змагацца? На ўсё адказаў «так». Тады ён сказаў мне ўстаць і ісці ў бок святла.

Духоўная бяспека

Цудам я выйшаў адтуль. Бог зрабіў усё неабходнае для мяне, каб я змог пакінуць тое месца бяспечна. Я ішоў на ўсход, у бок узыходзячага сонца. Я хацеў ехаць да Берліна і Польшчы, таму што мне стала зразумела, у чым я ўдзельнічаў. Я ішоў ад касцёла да касцёла, шукаючы сховішча, але ўсюды дзверы былі зачыненыя. Акрамя гэтага, я не сустрэў ніводнага святара, нідзе мне не адчынялі.



Вораг напаў непасрэдна на мяне, а аднойчы мне нават паказаўся. У той момант да мяне прыйшло моцнае перакананне — я веру ў Бога, і ён не можа мне нічога зрабіць. З такой думкай я ішоў далей.

Ноччу я прыехаў у Берлін, дзе мяне чакаў цягнік у Польшчу. Я сеў на яго, і праз гадзіну язды адчуў вялікі спакой. Тады я зразумеў, што перасёк мяжу.

Духоўна я адчуў вялікую бяспеку і зразумеў, што гэта эфект малітвы тысяч людзей усіх пакаленняў, якія актыўна ўдзельнічаюць у духоўнай вайне, прасіў Бога аб міласці. Калі я прыехаў дадому, я расказаў бацькам і жонцы, што адбылося. Я адчуваў, што вораг мае доступ да мяне праз ўсе мае грахі і мінулае жыццё. Я ведаў, што мне патрэбна на споведзь, мне патрэбен святар, які не будзе смяяцца з мяне. Маці падказала мне двух, якія б маглі мне дапамагчы.

Прыйшоў у адзін з касцёлаў і шукаў святара. Аказалася, што ён праводзіць будаўнічыя працы перад касцёлам. Шукаючы яго, я выйшаў на плошчу. Нейкая жанчына папрасіла ў мяне дапамогі. У той час па Усходняй Еўропе пілігрымавала фігура Маці Божай Фацімскай. Праз тры дні павінна была быць у маім горадзе. Я павінен быў дапамагчы несці крыж да месца сустрэчы з фігурай Маці Божай.

Упершыню ў сваім жыцці я добраахвотна пайшоў у касцёл, на споведзь, каб атрымаць сакрамэнт ачышчэння грахоў, абарону ад сатаны, і тут жа атрымаў заданне несці настолькі цяжкі крыж, што ён уразаўся мне ў плячо і я не мог яго падняць. Ішоў каля трэцяй гадзіны дня па вуліцы святога Яна ў парафіі, прысвечанай Марыі, несучы крыж. Потым я пачуў вельмі ясныя словы: «Калі хочаш ісці за Мною, вазьмі крыж свой і ідзі за Мной». Я плакаў, як дзіця. Людзі ішлі з працы, у крамы, але, магчыма, ніхто не звярнуў на гэта ніякай увагі.

Ісці за Езусам

Прыкладна праз два тыдні я вырашыў пайсці з мамай на Ясную Гару, таму што мы адкрылі, што ва ўсіх важных момантах у маім жыцці была Маці Божая. Як малы хлопчык, зноў прысвяціў ёй сябе і сваю сям’ю.

Так у сераду дзякаваў у Чэнстахове Марыі за выратаванне, а ў чацвер мы паехалі на тэлебачанне Непакалянаў, каб сустрэцца з людзьмі Касцёла, якія здольны перадаваць інфармацыю і папярэджваць іншых аб тым, што адбываецца. Я ведаў, што тэхна-музыка будзе з вялікай моцай укараняцца ў Польшчы. Бог паставіў на маім шляху законную сястру Кангрэгацыі Сакрэ-Кер, якая, выслухаўшы ўсю гісторыю, сказала, што мне патрэбна духоўнае кіраўніцтва. На наступны дзень я прыйшоў да езуітаў. Яны запрасілі мяне на першы тыдзень ігнацыянскіх рэкалекцый.

Так пачаўся мой шлях перамянення і ачышчэння...

Я не ўяўляў, кім я з’яўляюся ў вачах Бога і кім Ён ёсць. Я павінен быў нагнаць шмат гадоў згубленага часу, навучыцца чытаць Святое Пісанне, пазнаваць шляхі Бога, хадзіць за Ім. Зараз, з сябрамі, якіх Бог паставіў на маім шляху, стараюся праз сродкі масавай інфармацыі адкрываць

[Giademinas]

Да таго, як навярнуцца, я была нефармалкай

«Гэта было ў 2010 годзе. У той час такой з’явы, як рэлігія, у маім жыцці яшчэ не было. Пра веру я не задумвалася ў прынцыпе, дома падобных размоў ніколі не вялося. Рэлігія была нечым вельмі далёкім, з разраду паралельнага свету.

Перад сваім навяртаннем я была нефармалкай. Мы называлі сябе панкамі.

Я заўсёды «тусіла» з такой жа нефармальнай моладдзю. І, мабыць, была ўжо вельмі блізкай да таго, каб апусціцца ўшчэнт. Але, дзякуй Богу, не паддалася на першых этапах эталонам, якія існавалі тады ў тым асяроддзі, тыпу алкаголю, палення, распусты, нейкага зусім багемнага ладу жыцця. Не паспела ў тое ўпасці. Мы слухалі досыць дэманічную музыку, любілі акультныя сімвалы, лічылі сябе пасланнікамі зла і вельмі ганарыліся гэтым. Усё гэта для нас было вельмі прыгожа і ўзнёсла…

Калі мне было трынаццаць, я паехала ў Турцыю на алімпіяду і там прабыла тры тыдні. Мае аднагодкі з усяго свету здзіўлялі мяне сваім стаўленнем да некаторых рэчаў. Для іх былі вельмі важныя пытанні прыналежнасці да краіны, нацыі і рэлігіі. У дзяцей трынаццаці гадоў першым пытаннем было: «А якая твая рэлігія?»

І гэта для мяне было так дзіўна, бо самой мне не было чаго сказаць. Я, канешне, называла сябе хрысціянкай, але пры гэтым адчувала, што калі яны спытаюць, што гэта за рэлігія, я не здолею ім адказаць.

І я бачыла, што прадстаўнікі іншых народаў сапраўды практыкуюць свае рэлігіі, пэўныя элементы сваёй нацыянальнай ідэнтычнасці. Для мяне гэты быў пераломны момант. Ужо тады, напрыканцы алімпіяды, я пачала «кідацца» на ўсіх са словамі: «Я хрысціянка», потым «Не, я беларуска. У нас і мова свая ёсць, і краіна». Бо сапраўды адчувала, што мы быццам прыгнечаныя.

І калі я прыехала ў Беларусь, пачала шукаць у сабе нейкую веру — спрабавала маліцца ўвечары, практыкаваць яшчэ нейкія дзіўныя рэчы без прывязкі да пэўнай рэлігіі, проста таму, што мне раптам захацелася ў штосьці верыць.

Адначасова з гэтым я перайшла на беларускую мову.

Касцёл — як закрыты Оксфардскі клуб?

Потым я паступіла ў Ліцэй БДУ. І ўся гэта нявызначанасць, няпэўнасць мяне вельмі напружвала. Аднойчы я ішла побач з касцёлам, дагэтуль не ведаючы, што ён там ёсць, не заўважаючы проста. Там якраз была святая Імша, і спеў, што трансляваўся на вуліцу. Спявалі вельмі прыгожа, спявалі па-беларуску. Гэта прыпала на той час, калі я толькі-толькі перайшла на беларускую мову і перажывала такі своеасаблівы перыяд «фанацтва ад мовы». Я падумала: «Зайду», хоць і страшна было, бо католікі ў мяне заўсёды асацыяваліся з нейкай таямнічай сектай, закрытым Оксфардскім клубам, у які можна трапіць толькі па паходжанні…

Усё ж такі наважылася зайсці. Стаяла на Імшы. І памятаю, што мяне неверагодна ўразіў касцёл. Абраз Марыі над алтаром… Проста каласальна ўсхваляваў вобраз Марыі, якая падалася мне жывой. Я звыклася з праваслаўнымі іконамі — мне заўсёды было цяжка асацыяваць сябе з гэтымі людзьмі. Я ведала, што гэтыя людзі святыя, але яны былі непадобнымі да жывых. А тут стаіць сапраўдная прыгожая Марыя, у якой святасць ліецца з твару.

Другой рэччу, якая мяне ўразіла, было тое, што на Імшы прысутнічала вельмі шмат моладзі. Я была проста ў шоку, бо звыклася з думкай, што рэлігія звычайна цікавіць толькі бабулек. А тут дзяўчаты ў джынсах! Аказваецца, моладзі гэта можа быць цікава! І потым святар пачаў прамаўляць гамілію. Гамілія здалася нейкай каласальнай, я ўжо не памятаю пра што, але яна тады мяне проста перавярнула.

Я дабыла да канца Імшы. Калі выйшла, ужо ведала, што прыму каталіцтва. І пасля аднаго таго разу пачала штонядзелю хадзіць у касцёл.



І неяк так сталася, што вера ва ўсё тое, што прапаведуе Касцёл, ува мне нібыта адкрылася. Я нічога не даказвала сабе, не шукала Бога. Усё адбылося настолькі глыбока і шчыра — не перадаць словамі. І вось так за адзін дзень змянілася маё жыццё. З вялікай перадгісторыяй адбылося маё навяртанне.

Потым ўсё было не проста. Быў і такі момант, калі мяне дома не падтрымалі. Цяжка, калі ты толькі навярнуўся, табе хочацца крычаць пра гэта на кожным куце, а людзям гэта не вельмі падабаецца. І памятаю, што праз пару месяцаў я сядзела ў касцёле і думала, што калі ў мяне не з’явяцца сябры, якія змогуць мяне зразумець, я, напэўна, проста сыйду, бо вельмі цяжка быць адной. Да мяне падбегла Вераніка Шэнда і пацягнула за рукі ў дольны касцёл, дзе была моладзевая сустрэча. Мне там вельмі спадабалася, і я там засталася. Так я знайшла кола сяброў, якія проста змаглі мяне падтрымаць.

І цяпер вельмі шчаслівая з Езусам

Калі зараз свядома глядзець, я не хачу недаацэньваць ролі Бога ў гэтых падзеях, але і не хачу занадта гэта містыфікаваць, тыпу «Ён мяне паклікаў», «Ён мяне за руку прывёў, не дапусціў, каб я сышла» і г.д. Бо не ведаю, як было насамрэч. Але цяпер, азіраючыся назад, бачу,наколькі ўсё было вельмі своечасова, і паслядоўна, і мудра. Я рада, што ўсё склалася менавіта такім чынам, і цяпер вельмі шчаслівая з Езусам».

Падрыхтавала Кацярына Парыжаская
Добавлено: 05 Март 2015, 17:42:24Ён замест мяне

ВЯЛІКІ ПОСТ
"Нам не патрэбна хрысціянства", - кажуць некаторыя людзі. Пад гэтым яны разумеюць: я і так шчаслівы, я задаволены сваім жыццём, я імкнуся несці дабро для іншых і правільна жыць. Каб зразумець таямніцу збаўлення, мы павінны разбурыць гэтую павярхоўнасць і прызнаць, што нават калі мы з’яўляемся сумленнымі, часам мы робім рэчы, якія заведама лічым дрэннымі.

Калі мы параўноўваем сябе з бандытамі, з людзьмі, якія дапушчаюць насілле адносна дзяцей, або нават з суседзямі, магчыма, мы падаемся сабе не такімі дрэннымі. Аднак, у параўнанні з Езусам, з Божымі стандартамі, мы заўважаем свае недахопы. Самерсэт Маэм, ангельскі пісьменнік і драматург, аднойчы сказаў: "Калі б я запісаў кожную думку, якая ўзнікла ў маёй галаве, і кожны мой учынак, людзі назвалі бы мяне монстрам".

Часам мы хочам ператварыць Дэкалог у тэставы экзамен, у якім дастаткова вырашыць толькі 3 заданні з 10. Аднак пасланне св. Якуба кажа нам: "Хто выконвае ўвесь закон і згрэшыць у чым-небудзь адным, той робіцца вінаватым ва ўсім" (Як 2:10). Не магчыма мець "у меру чыстую" картатэку ў міліцыі. Яна або чыстая, або не. І вырашальным у гэтай справе з'яўляецца адно правапрушэнне. Гэтак жа і ў жыцці: зламаеш адну запаведзь - забрудзіш іх усе.

Рабы граху

Грэх знявольвае нас. Дрэнныя ўчынкі здольныя выклікаць залежнасць. Езус сказаў: «Сапраўды, сапраўды кажу вам: кожны, хто чыніць грэх, з'яўляецца рабом ягоным" (Ян 08:34). У некаторых галінах залежнасць больш прыкметная, чым у іншых. Мы ведаем, што прыняцце наркотыкаў прыводзіць да залежнасці. Але можна быць залежным таксама ад гневу, рэўнасці, ганарлівасці, эгаізму, плётак або распушчанасці. Мы таксама можам ісці на повадзе ў стэрэатыпаў мыслення і паводзін, якія нам складана зламаць. Былы біскуп Ліверпуля, а. Райлі, напісаў: "Усе грахі, і кожны паасобку, маюць мільёны няшчасных зняволеных, прыкаваных за руку ці нагу да сваіх ланцугоў. Гэтыя бедалагі часта хваляцца сваёй свабодай. Але ніводнае іншае рабства не падобна да гэтага. Грэх сапраўды з'яўляецца самым цвёрдым, жорсткім эканамістам. Няшчасці і расчараванні падчас шляху, адчай і пекла ў канцы яго - такую плату грэх ахвяруе сваім слугам".

Грэх цягне за сабой пакаранне. Існуе штосьці ў чалавечай прыродзе, што патрабуе справядлівасці. Калі мы бачым, як гвалцяць дзяцей, нападаюць на пажылых людзей у іх уласных дамах, б'юць немаўлятаў і яшчэ шмат іншых падобных вобразаў, мы хочам, каб вінаватых ў такіх дзеяннях злавілі і пакаралі. Нашыя матывы могуць быць змешаныя, могуць змяшчаць элемент помсты. Але існуе такая рэч, як праведны гнеў: мы справядліва разважаем,калі лічым, што злачынцы не заслугоўваюць на палёгкі і павінны быць пакараныя за свае грахі

Але не толькі грахі іншых заслугоўваюць пакарання, нашыя таксама. Калісьці нас усіх будзе судзіць Госпад. Апостал Павел кажа: "Расплатай за грэх з'яўляецца смерць" (Рм 6:23). Ён разумее не толькі фізічную смерць, але і духоўнае ці вечнае аддзяленне ад Бога. Гэтае аддзяленне пачынаецца ўжо зараз. Прарок Ісая сказаў : "Вось, рука Госпада не пакарацела, каб ратаваць, і вуха Яго не ацяжэла, каб чуць. А беззаконні вашыя зрабілі падзел паміж вамі і Богам вашым, і грахі вашыя адварочваюць аблічча Яго ад вас, каб ня чуць."(Ісая 59,1-2). Гэты бар'ер будуюць нашы дрэнныя ўчынкі.

Той, Хто выйшаў на замену вінаватым

Мы ўсе павінны справіцца з праблемай граху ў нашым жыцці. Чым больш мы усведамляем сабе гэтую патрэбу, тым лепш мы можам ацаніць тое, што зрабіў Бог: Ён прынёс сябе ў ахвяру на крыжы за нашыя грахі. Чым глыбей мы разумеем неабходнасць вызваліцца ад граху, тым большай з'яўляецца наша любоў да Яго і жаданне служыць Яму.

Хрысціянская добрая навіна кажа, што Бог любіць нас і не пакіне нас у хаосе, які мы самі ствараем ў сваім жыцці. Ён спусціўся на зямлю ў асобе свайго Сына Езуса, каб памерці за нас. Мы называем гэта "самазаменай Бога." Апостал Пётр кажа: "Ён грахі нашыя Сам узнёс Целам Сваім на дрэва, каб мы, адцураўшыся грахоў, жылі дзеля праўды: ранамі Ягонымі вы ацаліліся.» (1 Пётр 02:24).

Што такое самазамена? Эрнэст Гордан у сваёй кнізе "Цуд на рацэ Квай" распавядае сапраўдную гісторыю групы ваеннапалонных, якія працуюць на будаўніцтве чыгуначнай лініі ў Бірме падчас Другой сусветнай вайны. У канцы кожнага дня збіраюць інструменты. Аднойчы японскі ахоўнік выявіў, што адсутнічае рыдлёўка і запатрабаваў, каб адзін са зняволеных прызнаўся ў крадзяжы. Калі ні адзін з іх не выйшаў наперад, ён загадаў, каб усіх расстралялі. Тады адзін з ваенапалонных выйшаў наперад. Калі ён стаяў моўчкі навыцяжку, ахоўнік пачаў біць яго кіём, пакуль той не памёр. Калі ваенапалонныя вярнуліся ў лагер, ахоўнік зноў пералічыў інструменты – усё было на месцы. Адзін чалавек стаў заменным вінаватым дзеля выратавання іншых.

Так і Езус прыйшоў на зямлю, каб аддаць сябе ў ахвяру за ўсіх нас. Ён быў распяты - адна з самых жорсткіх формаў пакарання, якая калі-небудзь была вядомая чалавеку, і якую забаранілі ў 315 г., так як нават рымляне лічылі яе занадта суровай. Але найгоршым цярпеннем былі не фізічныя катаванні або эмацыйны боль ад непрымання светам і сябрами, але душэўная агонія расстання з Айцом, таму што Езус вырашыў адпавядаць за усе нашыя грахі.

Паводле Deon.pl
http://grodnensis.by/141-category-informacja/wialiki_post/4096-pakul-ne-publikavats.html

[Giademinas]

http://catholic.by/2/home/authors-rubrics/vatican/124762-chyscinja.html
Добавлено: 04 Апрель 2015, 20:16:55Шчаслівае сужэнства. 10 прычын для таго, каб пражыць перыяд заручын у чысціні (ІІ)
Рубрыка Ватыканскага радыё
 

Тэма перадсужэнскай чысціні з’яўляецца вельмі вострай і актуальнай. Паводле статыстычных дадзеных, у еўрапейскіх краінах планка пачатку палавых аднасінаў да шлюбу паніжаецца, разам з павелічэннем колькасці абортаў сярод непаўналетніх і маладых самотных маці. Лічбы кажуць, што тут каля 50% хлопцаў і 35% дзяўчат маюць сексуальны досвед да 17 гадоў.

У нашай краіне сітуацыя не радыкальна адрозніваецца: паводле рэсурснага цэнтру Фонда ААН у галіне народанасельніцтва, у Беларусі каля трэці падлеткаў да 15 гадоў мелі досвед сексуальных адносін. Здавалася б, нашто пра гэта пастаянна казаць: ну вядома, праблема ёсць – адмаўленне ад каштоўнасцяў, геданістычная культура і г.д. Але стоп! Размова ідзе не проста пра высокія матэрыі, але пра асабістае шчасце кожнага чалавека.

Сітуацыя з моцнымі сем’ямі таксама пакідае жадаць лепшага. Вядомы факт, што ў нашай краіне палова з усіх заключаных сужэнстваў распадаюцца. Людзі развучыліся верна і доўга любіць адно аднаго! Здаецца, што перад намі парадаксальная сітуацыя: з аднаго боку, стала так шмат “кахання”, што моладзь імкнецца пачаць гульні ў сур’ёзныя адносіны як мага раней, а з іншага, маем драматычныя праблемы ў гэтай сферы. Аказваецца, што сур’ёзныя адносіны становіцца захаваць усё складаней. Не крытыкуючы і не асуджаючы асабісты выбар кожнага, хачу толькі адзначыць, што ранняе сексуальнае жыццё – сексуальнае жыццё да шлюбу – і слабое сужэнства непарыўна звязаны паміж сабой.

Мы пачалі знаёміцца з 10 фактамі пацвярджэння гэтага – ці, дакладней, з 10 прычынамі на карысць перадсужэнскай чысціні. Нагадаю, што перадсужэнская чысціня дапамагае лепшай камунікацыі паміж заручанымі; спрыяе ўмацаванню сяброўскіх адносін, фундаментальна важных, калі пачуцці пяройдуць у менш гарачую стадыю. Перадсужэнская чысціня дапамагае фарміраванню і захаванню добрых адносін з бацькамі будучага сужэнца. Устрыманне ад сексуальнай блізкасці робіць асобаў больш свабоднымі ў адносінах да самога перыяду заручынаў – дазваляе прасцей спыніць адносіны з чалавекам, калі зразумеш, што “гэта не тваё”. І, нарэшце, чысціня дапамагае сталенню ў бескарыслівай любові, насуперак эгаізму і жаданню атрымліваць фізічнае задавальненне ад адносінаў.

Адна з наступных прычын кажа пра тое, што ўстрыманне ад сексу да шлюбу памяншае рызыку сутыкнуцца з фізічным ці вербальным насіллем. Секс па-за шлюбам вельмі часта аказваецца звязаным з рознымі формамі злоўжыванняў, у тым ліку з насіллем. Напрыклад, сярод пар, якія сумесна жывуць “без абавязкаў”, выяўлена ў два разы больш выпадкаў агрэсіі, чым паміж жанатымі людзьмі. Заручаныя, якія вырашылі не паддавацца жарсцям у сваіх адносінах, менш зайздросныя і эгаістычныя.

У якасці наступнай прычычы на карысць перадсужэнскай чысціні можна адзначыць такі немалаважны фактар, як крэатыўнасць у адносінах. Сексуальная блізкасць, маючы моцную эмацыйную складаючую, можа стаць галоўным спосабам выразу пачуццяў. Калі заручаныя ад яе ўстрымліваюцца да заключэння сужэнства, яны вучацца выказваць сваё каханне іншымі спосабамі. Устрыманне іх стымулюе быць творчымі, крэатыўнымі ў адносінах. Так адносіны ўмацоўваюцца і даюць нашмат больш магчымасцяў для больш глыбокага пазнання характару адно аднаго, звычак, здольнасцяў, а гэта вельмі важна для будучага сужэнства.

 

Чарговая прычына на карысць устрымання да шлюбу адносіцца да сітуацый, калі адзін з бакоў жадае перарваць адносіны. Сувязь, якую стварае сексуальная блізкасць, вельмі моцна яднае эмацыйна, і часта яе спыненне звязана з вялікім унутраным болем. У сваю чаргу, калі пара не мела сексуальных адносін, расставанне не прыносіць настолькі разбуральных наступстваў.

Нарэшце, людзі, якія ўстрымліваюцца ад сексуальнай блізкасці перад сужэнствам, адчуваюць сябе лепш як асобы. Сексуальна актыўныя падлеткі часта губляюць пачуццё самапавагі і жывуць з адчуваннем віны. Але, калі добраахвотна вырашаюць адмовіцца ад фізічнай блізкасці, адчуваюць сябе новымі людзьмі і растуць як асобы. Паляпшаецца іх інтэлектуальны, творчы і сацыяльны патэнцыял, яны ўжываюць свае сілы і энергію для творчасці і развіцця ўласных талентаў.

Апошняя, дзясятая прычына на карысць устрымання ад сексуальных адносін перад шлюбам, напэўна, самая галоўная: чысціня – гэта адзін з залогаў шчаслівага сужэнскага жыцця. Навукоўцы правялі даследаванне, вынікі якога паказалі, што пары, якія не займаліся сексам перад шлюбам, распадаліся на 22% радзей. Акрамя таго, яны былі на 20% больш задаволеныя сваімі адносінамі і на 15% больш сваім сексуальным жыццём, чым тыя, хто меў дашлюбныя сувязі.

Такім чынам, узважыўшы ўсе “за” і “супраць”, становіцца відавочным, што для спаўнення мары аб доўгім, шчаслівым і моцным сужэнстве, якая ўласціва юнакам і дзяўчатам, варта ахвяравацца і супольна пражыць час заручынаў, пазнаючы адно аднаго і выказваючы пачуцці без фізічнай блізкасці.

Падрыхтаваў Аляксандр Панчанка