следующая тема »

[18 Август 2025, 03:48:14]

Новости, реклама:

[18 Август 2025, 03:48:14]

Новости, реклама:

[Head]

Калі пры Расейскай імпэрыі рабілі русіфікацыю, то толькі ў гарадах. Саветы пачалі вынішчаць вёсцу (ствараць працоўныя месцы ў горадзе і ліквідаваць у вёсцы), але гэта было занадта дорага. Лукашэнка ж яе проста дэнацыяналізуе- стварае аграгарадкі ў якіх няма нічога беларускага. Навошта гэтыя вычварэнскія аграгарадкі, калі дастаткова селяніну даць зямлю і ён сам перабудуе сваю хату ў нашмат лепшае, чым гэтыя аграгарадокскія баракі? Так і робіцца- людзей на вёсцы, лічы, кінулі. Проста, кінулі выжываць: там квітнее п'янства, злачынствы і інш.

Людзі на вёсцы зусім безабаронныя

18:10, 15.12.2012  |

Безабаронныя людзі на вёсцы, зусім безабаронныя. Уласную зброю мець забараняе ўлада. Менты прыязджаюць, але толькі пасля забойстваў.

У вёсцы немагчама нават адміністрацыйную справу ажыццявіць. Сведкаў менты не знаходзяць.
Вёска жыве сваім жыццём, па сваім законе. І у кожнай вёсцы ён свой.

Чатырыста гадоў таму, мяркуючы па перапісу войска ВКЛ, чалавек мог знайсці абарону побач.
Долмат, уладальнік Цапры, у 1528 годзе выстаўляў 4-х узброеных вершнікаў. Каб такое пацягнуть у тыя часы, трэба было мець пад сваёю рукою 64 двары, дзе жыло каля 400 душ. Тыя ж шляхціцы, хто не выстаўляю воінаў у войска, не маючы пад сабою халопаў, ішлі самі. Ішлі са сваёю зброяй. А што цяпер? За сваё жыццё на вёсцы можа быць спакойны толькі мент. А ці у кожнай вёсцы жыве мент?

Што тычыцца той жа Цапры, то ўчастковы жыве не ў Цапры, а мо ў якім Чарнопалі, да якога каля двух дзясяткаў кіламетраў.

Любога чалавека з Мінску ў такіх вёсках могуць давесьці да таго, што ён і на забойства можа пайсці.
Там ані спачування, ані культуры не знойдзеш часам.

Пражыўшы усяго паўтара месяцы у вёсцы, дзе я правёў калісьці сваё дзяцінства, я ледзь не ссівеў.

Суседка не умее чытаць. Жывуць ніба па старадаўняй показцы Ноme homes lupus est — чалавек чалавеку воўк. Релігійны фанатызм.
Хлопцы, у каго ёсць прызыўнога веку, татальна ва ўнутранных войсках. Раённая газэта друкуе фота да Дня маці — бравы эсэсавец з букетам кветак крочыць па сцене вайсковым крокам насустрач шчаслівай маме. Сын укормлены, абуты, адзеты і галоўнае — яму не ў Афганістан, а ў казарму ў Мінск, што на вуліцы Маякоўскага.

Дзе гаспадар слабейшы у вёсцы — добрыя суседзі робяць сметнік. Валяць платы, каб на соткі «праклятых мінскіх дачнікаў» хадзілі іх куры.
Кідаюць бітае шкло і каменьчыкі пад яблыны. У вочы гавораць нялюбым ім старым з Мінска, што хату тваю сапхнуць бульдозерам, а цябе, маўляў старую, забяруць у дом-інтэрнат для састарэлых.

Гэта жах, людзі. У Цапры дырэктар Клецкага дома культуры прыбраў з вачэй бібліятэку. Дзвярэй на ёй не было, дах праваліўся, печ пачалі разбіраць. І сапраўды, нашто цапранам бібліятэка. Хай застаецца царква і могілкі. Тая баба 80-ці гадоў, што падлогу мяце у царкве, лічыць, што так і трэба. Бібліятэка ёй непатрэбная. Яна чытаць не ўмее. А ў маладой сям’і побач — двое дзетак школьнага веку. У школу бацька возіць кожную раніцу ў Янавічы — аграгарадок…

Вайна, людзі. Неаб’яўленая вайна.

Даслаў Гаротны ў каменты на Nn.by

Чытаць цалкам http://nn.by/?c=ar&i=101921

Адзін з камэнтараў:
Валянціна напiсаў(ла) 15 снежня 2012 у 20:04
Гаротны, падзяляю Вашы пачуцці. сама я з Браслаўшчыны. Праўда адносін паміж людзьмі такіх там няма, людзі вельмі дабразычлівыя. У іх другая праблема. На Браслаўскіх азёрах зрабілі Нацыянальны парк. Парк адкрылі, грошы цягнуць, але нічога не робяць, нават каваярні нармальнай у Браславе няма. Асноўная ж праблема для мясцовых жыхароў палягае ў тым, што развялося шмат дзікоў. Страляць іх нельга, мысцовыя ўлады нічога не робяць, а дзікі натуральна на агародах пасуцца. Пасадзіш бульбу - уначы прыйшлі і з'елі. Таму летам на Браслаўшчыне можна пасля 11 вечара пачуць сярэднявечны крнцэрт, так дзікоў пужаюць, альбо яшчэ кастры робяць. Збіралі сход, адзін начальнік гаворыць адно, другі супрацьлеглае. Сусед падняўся і кажа : я так разумею, што хутка ўсе людзі вымруць (няшмат іх засталося па нашых вёсках, а да таго ж у Віцебскай вобласці яны заўсёды меншыя былі), і праблема знікне.
На зямлі амаль ніхто не працуе. Калхознікі атрымоўваюць зарплату нярэдка прадуктамі. Старшыні б'юць звычайных калхознікаў. Здарыўся у нас выпадак , калі прыехаў старшыня на поле ў час жніва, выцягнуў аднога з камбайна (здаецца выпіўшы быў альбо заспрачаўся, дакладна не ведаю) і даў у твар. Той пайшоў і знясіліўся, бо не вытрымаў абразы на вачах у другіх мужыкоў.
Тое што робіцца ў вёсцы - гэта страшна, дый і вёскі амаль няма.але не трэба асуджаць гэтых людзей. Беларусь на працягу стагоддзяў была земляробчай, беларусы заўсёды жыліў згодзе з прыродай. Індустрыялізацыя выняла душу беларуса, з тым страціў ён сэнс. Я думаю, што той пераможа Лукашэнку , хто прыйдзе з любоўю да беларусаў, у тым ліку і да гэтых апусціўшыхся людзей.

[Petja Рыгоравич ГбаГбо]

Прекратится это только тогда, когда дадут землю, перестанут колхозникам бесплатно давать жильё в городе. Одним словом делать всё, чтоб люди уезжали не пойми куда.

[Head]

СЦЭНЫ З ЖЫЦЬЦЯ ПРЫ ПОЗЬНІМ ЛУКАШЫЗМЕ

Адвярнуўшыся ад народнай бяды

Вядома, што нават у самых невыносных для жыцьця ўмовах чалавек шукае рэцэпты для выжываньня. Прыстасаваньне да немагчымых абставінаў можа быць самым розным. Яно можа быць нават камфортным. Вядома, якой трагедыяй абярнуліся для нашага народа, перш за ўсё для сялянства, лукашыстоўскія аграгарадкі. Сагнаныя ў гэтыя “кітайскія камуны” з родных мясьцін людзі губляюць апошні інтарэс да жыцьця, ня могуць эфэктыўна працаваць, дэмаралізуюцца, сьпіваюцца і доўга не жывуць. Але знайшлася творчая моладзь, якая выкарыстала становішча на сваю карысьць. Маладыя адукаваныя сем’і запісваюцца на пражываньне ў аграгарадку. Старшыня афармляе іх на нейкія пасады, выдзяляе домок на пражываньне. Яны на працу на ферму, зразумела, ня ходзяць, а сьціплы аграгарадкоўскі ганарар аддаюць старшыні. Абодва бакі задаволены.
Справа ў тым, што маладыя творцы завозяць у свой “агракатэтджык” кампутарную тэхніку і разгортваюць працу на адлегласьці (фрылансэрства, цяпер такіх фірмаў ёсьць безьліч). Ёсьць дзе жыць, і ніхто іх не турбуе. Усё працоўнае жыцьцё праходзіць праз інтэрнэт.

Яно можа і добра, што пэўная колькасьць маладых людзей так прыстасавалася. Глядзіш у манітор і не заўважаеш народную драму, якая разгортваецца вакол, літаральна па суседству. Грошы таксама праз інтэрнэт паступаюць, прадукты можна ў Сеціве замаўляць, нават ваду артэзіянскую ў бутлях прывязуць.

Але вечна так ня будзе. Так ня будзе нават доўгі час. Інтэрнэт-індывідуалізм – кепскі сродак ад праблемаў жыцьця. Жыцьцё абавязкава пастукаецца ў дзьверы і нагадае аб тым, што ўсе мы існуем пад уладай антынацыянальнай хунты. Так ужо было ня раз у гісторыі нашага і іншых народаў. Калі брутальная антычалавечая сіла вяла такіх людзей на пакараньне, яны спачатку ўпіраліся і пярэчылі: “А мы што, мы ж нікуды ня лезьлі, нам усё было ўсёроўна. Мы палітыкай не цікавіліся… І по-русскі говорілі. Мы всегда былі – за!” А іх вялі далей і забіралі ўсё заробленае.
Калі адукаваная маладая эліта адварочваецца ад народнай бяды і займаецца выключна сабой – чакай бяды.

Янка Базыль

http://www.bielarus.net/archives/2013/02/22/2959

[Сабачка]

СЦЭНЫ З ЖЫЦЬЦЯ ПРЫ ПОЗЬНІМ ЛУКАШЫЗМЕ

Адвярнуўшыся ад народнай бяды

Вядома, што нават у самых невыносных для жыцьця ўмовах чалавек шукае рэцэпты для выжываньня. Прыстасаваньне да немагчымых абставінаў можа быць самым розным. Яно можа быць нават камфортным. Вядома, якой трагедыяй абярнуліся для нашага народа, перш за ўсё для сялянства, лукашыстоўскія аграгарадкі. Сагнаныя ў гэтыя “кітайскія камуны” з родных мясьцін людзі губляюць апошні інтарэс да жыцьця, ня могуць эфэктыўна працаваць, дэмаралізуюцца, сьпіваюцца і доўга не жывуць. Але знайшлася творчая моладзь, якая выкарыстала становішча на сваю карысьць. Маладыя адукаваныя сем’і запісваюцца на пражываньне ў аграгарадку. Старшыня афармляе іх на нейкія пасады, выдзяляе домок на пражываньне. Яны на працу на ферму, зразумела, ня ходзяць, а сьціплы аграгарадкоўскі ганарар аддаюць старшыні. Абодва бакі задаволены.
Справа ў тым, што маладыя творцы завозяць у свой “агракатэтджык” кампутарную тэхніку і разгортваюць працу на адлегласьці (фрылансэрства, цяпер такіх фірмаў ёсьць безьліч). Ёсьць дзе жыць, і ніхто іх не турбуе. Усё працоўнае жыцьцё праходзіць праз інтэрнэт.

Яно можа і добра, што пэўная колькасьць маладых людзей так прыстасавалася. Глядзіш у манітор і не заўважаеш народную драму, якая разгортваецца вакол, літаральна па суседству. Грошы таксама праз інтэрнэт паступаюць, прадукты можна ў Сеціве замаўляць, нават ваду артэзіянскую ў бутлях прывязуць.

Але вечна так ня будзе. Так ня будзе нават доўгі час. Інтэрнэт-індывідуалізм – кепскі сродак ад праблемаў жыцьця. Жыцьцё абавязкава пастукаецца ў дзьверы і нагадае аб тым, што ўсе мы існуем пад уладай антынацыянальнай хунты. Так ужо было ня раз у гісторыі нашага і іншых народаў. Калі брутальная антычалавечая сіла вяла такіх людзей на пакараньне, яны спачатку ўпіраліся і пярэчылі: “А мы што, мы ж нікуды ня лезьлі, нам усё было ўсёроўна. Мы палітыкай не цікавіліся… І по-русскі говорілі. Мы всегда былі – за!” А іх вялі далей і забіралі ўсё заробленае.
Калі адукаваная маладая эліта адварочваецца ад народнай бяды і займаецца выключна сабой – чакай бяды.

Янка Базыль

http://www.bielarus.net/archives/2013/02/22/2959

Цалкам.

СЦЭНЫ З ЖЫЦЬЦЯ ПРЫ ПОЗЬНІМ ЛУКАШЫЗМЕ

З сабачай вернасьцю выконваў...

 Масква ўшануе Грамыку на акупаванай японскай зямлі. 11 лютага з Масквы паступіла кур’ёзная навіна. Прадстаўніцтва МЗС РФ у Южна-Сахалінску запрапанавала назваць адну з безыменных выспаў Курыльскай грады (японцы называюць гэта сваімі Паўночнымі землямі) імем савецкага дзеяча ад дыпламатыі А. А. Грамыкі (родам з Старых Грамыкаў Гомельскага раёну).  Гэта будзе “данінай павагі” за ролю Грамыкі ў японскай вайне. Ён, праўда, ніколі ня быў на Курылах і ў атаку на японцаў не хадзіў. Але прадстаўнік МЗС РФ Носаў нагадаў, што “Грамыка быў адным з тых, хто падрыхтаваў дакумэнты аб уступленьні СССР у вайну зь Японіяй і вяртаньні Савецкаму Саюзу Паўднёвага Сахаліна і Курыльскіх выспаў”.

 Імем Грамыкі можна было б назваць шмат месцаў у сьвеце. У якіх толькі правакацыях ня ўдзельнічаў гэты пэрсанаж на працягу свайго служэньня, распачатага пры Сталіне, а завершанага пры Гарбачове (1939-1989). Паўстагоддзя ён (запісаны ў крамлёўскую мэтрыку як “русскій”) з сабачай вернасьцю выконваў усе прыхамаці і загады Імпэрыі Зла. Ад сваёй Радзімы Грамыка адцураўся з самага пачатку. Ні разу не наведаў Гомельшчыну, ніколі не назваў Беларусь роднай. Добра, што ў перастройку спынілася мода на перайменаваньні гарадоў у імёны начальства. А то замест Гомеля стаяў бы над Сожам “стольный” Грамыкаград.

Яны паказваюць беларусам , што ён, маўляў, “Прэзыдэнт”

 У Бішкеку палілі Лукашэнку. 13 лютага “дэмСМІ” паведамілі “сэнсацыю” з Кыргізтану. У Бішкеку да будынка амбасады РБ прышоў мясцовы “грамадзкі актывіст” (як падаюць СМІ) А. Тактанасыраў. Ён наладзіў пэрформанс з патрабаваньнем выдаць прэзыдэнта-уцекача Бакіева, які хаваецца ў Менску. “ДэмСМІ” паведамілі, што ён дастаў і “хацеў спаліць сьцяг Беларусі”. Але потым, пасьля размовы з міліцыяй памяняў сцэнар і пачаў паліць “партрэт прэзыдэнта Беларусі Лукашэнкі”.

 Псэўдаапазыцыйныя “дэмСМІ” у сваім рэпэртуары. Тым, хто яшчэ ставіцца да іх паважна, раім падумаць над іхнай тактыкай. Яны Лукашэнку могуць і дурням і яшчэ больш рэзка абазваць, але заўсёды пры гэтым зробяць рытуальны паклон ды нагадаюць беларусам і іншым, што ён, маўляў, “Прэзыдэнт”.
 У сувязі з лакальнай падзеяй у Бішкеку нагадваем, што “флаг РБ” (як называецца гэты прадмет у агітках рэжыму) не зьяўляецца “сьцягам Беларусі” (як яго спрабуюць кваліфікаваць “дэмСМІ”). Гэта ёсьць адзін з сымвалаў маскоўскай акупацыі нашай краіны. Сапраўдны Сьцяг Беларусі – гэта наш сьвяты Бел-Чырвона-Белы Сьцяг. Тое ж тычыцца і тытулатуры Лукашэнкі. Гэтая асоба зьяўляецца ўзурпатарам прэзыдэнцкай улады ў Беларусі, захопленай ім і ягонай групоўкай пры падтрымцы каланіяльнай Масквы.

Ізноў на Бангалор

“ДэмСМІ” паведамілі пра чарговы праект псэўдаапазыцыі. Яны зноў зьбіраюцца вадзіць людзей на сьвята Сакавіка па закавулках сталіцы, а потым прызямліць сваё “шэсьце” на балоце Бангалор. Пра гэта паведаміў грамадзтву А. Янукевіч. Рашэньне было прынята на паседжаньні аргкамітэта, у які ўваходзілі прадстаўнікі ўсіх вядомых структураў ад АГП да “ЕврБеларусі”. Відаць зноў трэба чакаць звычайнай прафанацыі і рэклямак на расейшчыне (“Приходите на День Воли! Мы им покажем!”).
 Шкода, калі зноў так будзе — Дзень Волі усё ж.

“Бранятся” і “тешатся”

Ходзяць пэўныя легенды пра “папулярнасьць сайта Хартыі-97”. На першы погляд інфармацыйная плынь (якая апэратыўна абнаўляецца) на гэтым сайце сапраўды можа ўразіць сваёй апазыцыйнасьцю рэжыму. Вось, напрыклад, стан сайту на раніцу 16 лютага. Падаем выбарку “самых вострых” тытулаў паведамленьняў: “Лукашэнкаўскія чыноўнікі: запар псэўдаакадэмікі і ілжэпрафесары”, “Шейман и Прокопович – движение вперёд или вспять?», “Віталь Рымашэўскі: Лукашэнка прызначае на пасады прыдуркаватых”, “Дыктатар зьбіраецца падзарабіць на Алімпіядзе”, “Анастасія Дашкевіч: Улада хворая шызафрэніяй”.

Ды гэта не сайт, а нейкая рэвалюцыйная барыкада. Гэта ж якая сьмеласьць і рашучасьць: па некальку разоў на дзень гукаць пра лукашызм і яго начальнікаў: “Дуракі, шызікі!..” Сапраўды пэўнай частцы чытаючай публікі гэта падабаецца. Аднак, беларусы рытарычна пытаюцца: а чаму ў гэтых “сьмелых” не знайшлося аніслова ў абарону беларускай мовы, нашай культуры, нашай нацыянальнай цывілізацыі? Дык гэтыя пытаньні не па адрасе, такія сайты не ствараюцца дзеля абароны беларушчыны.

Гэтаму сьведчаньнем быў актуальны інцыдэнт, што адбыўся ў Вене. Лібэральная Эўропа сабрала ў сталіцы Аўстрыі канфэрэнцыю пад эгідай АБСЭ і пад дэвізам “Інтэрнэт-2013: Фармаваньне палітыкі па абароне свабоды СМІ”. Туды прыехала некалькі лукашыстоўскіх начальнікаў і яшчэ пару асобаў ад лукашыстоўскага інтэрнэту. АБСЭ запрасіла таксама “ад беларускай дэмакратыі” хартыстку Н. Радзіну (якая ўславілася сваімі ўцёкамі з “гэбоўскага палону” з дапамогай вышэйшых прадстаўнікоў крамлёўскай адміністрацыі).

Выступалі яны па чарзе. Спачатку ўсё было спакойна, прадстаўнікі лукашызма распавядалі, як усё цудоўна з правамі на свабоду выказваньня ў Беларусі. А потым адбыўся спэцэфэкт. Слова ўзяла Н. Радзіна і наладзіла ім інтэрнэт-галавамыйку. Яна заявіла сярод іншага (зразумела, што ўсё адбывалася на акупанцкай расейскай мове): “Где ваша “свобода высказывания”, когда в стране нет независимого телевидения, радио и почти не осталось независимых газет? Ответить вам нечего. Потому не приезджайте сюда или молчите и не лгите так нахально и открыто!”
 На гэта прысутны ад афіцыёзу Ю. Зісер (уладальнік парталу Тут) карцінна раззлаваўся і крыкнуў на адрас Н. Радзінай: “Радина, я посажу вас!”

Цяпер гэтая рухавая мізансцэна гуляе па “дэмСМІ” як нейкая сага аб двубоі сілаў Дабра і Зла, нейкага Перасьвета з Чалубеем. Рэжысёры гэтай пастаноўкі радуюцца і паціраюць ручкі, частка публікі ў захапленьні. Ёсьць аб чым “пакалякаць” у інтэрнэт-прасторы.

Аднак, элемэнтарны фармальна-стылістычны аналіз паказвае, што ўсё гэта было тэатральным дыялогам паміж сваімі. Можа хто-небудзь зь іх азваўся пра здушэньне беларускай мовы? Ці пра сутнасьць антыбеларускай акупацыйнай палітыкі? Іх гэта не цікавіць: абодва ж з дыялога – “істінно русскіе люді”. Яны ёсьць тыя самыя “милые” з расейскай прымаўкі, што “бранятся” і “тешатся”.

Адвярнуўшыся ад народнай бяды

Вядома, што нават у самых невыносных для жыцьця ўмовах чалавек шукае рэцэпты для выжываньня. Прыстасаваньне да немагчымых абставінаў можа быць самым розным. Яно можа быць нават камфортным. Вядома, якой трагедыяй абярнуліся для нашага народа, перш за ўсё для сялянства, лукашыстоўскія аграгарадкі. Сагнаныя ў гэтыя “кітайскія камуны” з родных мясьцін людзі губляюць апошні інтарэс да жыцьця, ня могуць эфэктыўна працаваць, дэмаралізуюцца, сьпіваюцца і доўга не жывуць. Але знайшлася творчая моладзь, якая выкарыстала становішча на сваю карысьць. Маладыя адукаваныя сем’і запісваюцца на пражываньне ў аграгарадку. Старшыня афармляе іх на нейкія пасады, выдзяляе домок на пражываньне. Яны на працу на ферму, зразумела, ня ходзяць, а сьціплы аграгарадкоўскі ганарар аддаюць старшыні. Абодва бакі задаволены.
 Справа ў тым, што маладыя творцы завозяць у свой “агракатэтджык” кампутарную тэхніку і разгортваюць працу на адлегласьці (фрылансэрства, цяпер такіх фірмаў ёсьць безьліч). Ёсьць дзе жыць, і ніхто іх не турбуе. Усё працоўнае жыцьцё праходзіць праз інтэрнэт.

Яно можа і добра, што пэўная колькасьць маладых людзей так прыстасавалася. Глядзіш у манітор і не заўважаеш народную драму, якая разгортваецца вакол, літаральна па суседству. Грошы таксама праз інтэрнэт паступаюць, прадукты можна ў Сеціве замаўляць, нават ваду артэзіянскую ў бутлях прывязуць.

Але вечна так ня будзе. Так ня будзе нават доўгі час. Інтэрнэт-індывідуалізм – кепскі сродак ад праблемаў жыцьця. Жыцьцё абавязкава пастукаецца ў дзьверы і нагадае аб тым, што ўсе мы існуем пад уладай антынацыянальнай хунты. Так ужо было ня раз у гісторыі нашага і іншых народаў. Калі брутальная антычалавечая сіла вяла такіх людзей на пакараньне, яны спачатку ўпіраліся і пярэчылі: “А мы што, мы ж нікуды ня лезьлі, нам усё было ўсёроўна. Мы палітыкай не цікавіліся… І по-русскі говорілі. Мы всегда былі – за!” А іх вялі далей і забіралі ўсё заробленае.
 Калі адукаваная маладая эліта адварочваецца ад народнай бяды і займаецца выключна сабой – чакай бяды.

Янка Базыль

22/2/2013 › Навіны

[bvnor]

Вы только живущим в агрогородках такой бред не задвигайте
А то наверное даже не догадываетесь, каково памыться утром, когда вода в ведрах замерзла и бегать с*ать за 100 метров от дома по снегу до колена в неотапливаемом продуваемом скворечнике
Да-да, достаточно дать земли, а дальше будет все само, как в городской квартире

Существует нечто, такие как любовь к земле и радость работы на своей ферме. Лукашенко лишил, белорусов. Лукашенко, белорусская деревня обратно в 19 век, во времена крепостного права. Он строит домы, чтобы связать крестьян к земле, к своей земле. Польские фермер, должны думать обо всем, нет как в колхоз, консультантов, бухгалтеров и менеджеров.
Красивая, любительское, фильм исследовании.

[bvnor]

Да, польские фермеры, выливая свое первоклассное молоко в землю и выпаивая им поросят - из-за ограничений Евросоюза, с завистью смотрят на своих белорусских коллег...

Польская деревня в глазах россиян.

[sshundrik]

Существует нечто, такие как любовь к земле и радость работы на своей ферме. Лукашенко лишил, белорусов. Лукашенко, белорусская деревня обратно в 19 век, во времена крепостного права. Он строит домы, чтобы связать крестьян к земле, к своей земле. Польские фермер, должны думать обо всем, нет как в колхоз, консультантов, бухгалтеров и менеджеров.
Красивая, любительское, фильм исследовании.

Меня интересует, есть ли опыт проживания в деревне до реформ ЛАГ и после

Стопудово - НЕТ! Пишешь х...ню полную. А я как сельский житель с 20-летним стажем могу уверенно сказать, что агрогородки, домики и все остальное (хороший асфальт, отремонтированные школы, магазины, новая техника в колхозах и т.п.) спасли белорусскую деревню от упадка, в котором сейчас находятся литовские, российские и украинские деревни. Мои родители живут в агрогородке и очень этим довольны, большое количество моих одноклассников НЕ ЖЕЛАЮТ переезжать в город, потому что их все устраивает в деревне, о чем неоднократно было сказано на вечере встречи недавно.

Так что не п...зди людям в глаза!

[kaktus]

Мои родители живут

А в деревне, откуда мой отец, из 40 домов живых 5. Причем человек 6 осталось. Через несколько лет НИКОГО не останется.

[fireatwill]

 вырос с мужиками и животными.
 

большое количество моих одноклассников НЕ ЖЕЛАЮТ переезжать в город,

  не все прельстились на милицейскую зарплату, как ты?

[Petja]

через несколько лет там будет 80 домов

[kaktus]

через несколько лет там будет 80 домов

Не исключено. Начали покупать под дачи. Места красивые, на берегу Немана. Вот только работать будут потсаны из хабзы по распределению.

[Petja]

а сколько км от города?
Добавлено: 28 Февраль 2013, 19:56:28

Вот только работать будут потсаны из хабзы по распределению.

ну понятно, что ты пальто своё белое испачкаешь.

[kaktus]

а сколько км от города?

40. Мостовский район

[Petja]

большое количество моих одноклассников НЕ ЖЕЛАЮТ переезжать в город, потому что их все устраивает в деревне, о чем неоднократно было сказано на вечере встречи недавно.

я так вообще уезжаю из города в деревню.

[kaktus]

Распределение?)

[Petja]

40. Мостовский район

и сколько 10 соток там стоит?
Добавлено: 28 Февраль 2013, 20:00:28

Распределение?)

хочу миллионы долларов зарабатывать

[kaktus]

и сколько 10 соток там стоит?

Поедь и узнай. Я в эти вопросы не вникал.

[Petja]

Поедь и узнай. Я в эти вопросы не вникал.

хорошо. Скоро там обоснуюсь на долго.

[kaktus]

Удачи

[Head]

ГЕНАЦЫД БЕЛАРУСКАГА СЯЛЯНСТВА

Беларуская вёска на працягу стагодзьдзяў, была той крыніцай, якая захоўвала існаваньне беларушчыны і найперш, натуральна - беларускую мову, што было галоўным багацьцем, неабходным для існаваньня нацыі і дзяржавы.
Разумеючы гэта расейскі камунізм пачаў у 20-стагодзьдзі мэтанакіраванае зьнішчэньне беларускай вёскі.
Для аналізу таго, што адбывалася і адбываецца, можна скарыстацца найперш перапісамі насельніцтва і іншымі даступнымі статыстычнымі дадзенымі.

Першы ўдар па беларускай вёсцы (а значыць і па беларускаму народу) быў нанесены ў 30-х гадах мінулага стагодзьдзя. Раней (гл. артыкул "Расейскае зьнішчэньне Беларусі працягваецца") мы ўжо казалі, што ў прамежку, паміж 1926 і 1937 гг. насельніцтва Беларусі практычна не вырасла, хоць натуральны прырост насельніцтва быў высокім, "зьнік" амаль 1 млн. чалавек (пры тым, што насельніцтва Расеі павялічылася за гэты перыяд больш за 21%). З "вызваленьнем" Заходняй Беларусі, 10 адсодкаў, альбо прыкладна 500 000 чалавек насельніцтва далучаных беларускіх зямель, было рэпрэсавана расейскай камуністычнай уладай. Гэта значыць, што да Другой сусьветнай вайны, каля 1,5 млн. беларусаў патрапілі пад рэпрэсіі акупацыйнай улады.

(Варта ўлічыць, што слова "прыкладна" і ягоныя сынонімы ўжываюцца таму, што абсалютна дакладных лічбаў па фізічнаму зьнішчэньню і іншых відах рэпрэсіяў беларусаў, і да сёньня, у адкрытым доступе няма, таму даводзіцца карыстацца ўскоснымі дадзенымі з розных крыніцаў, атрыманых шляхам разьлікаў і параўнаньняў.
Вынікі перапісу насельніцтва 1937 г. выклікалі шаленства ў Сталіна і былі літаральна адразу засакрэчаны і абвешчаны шкодніцкімі, а адказныя службоўцы былі арыштаваныя і рэпрэсаваныя. Менавіта таму, праз два гады, у 1939 г. быў праведзены новы перапіс насельніцтва. Весткі пра перапіс 1937 г. упершыню былі апублікаваныя ў 1990 годзе).

Кажучы пра тое, што асноўны ўдар даваенных рэпрэсіяў прыйшоўся на беларускае сялянства, варта памятаць, што ў 1926 годзе, 83% насельніцтва Беларусі былі сяляне і гэта паказчык істотна не зьмяніўся да пачатку вайны.
Калектывізацыя - была галоўным інстурумэнтам рэпрэсіяў. Так тыя, хто забясьпечваў функцыянаваньне сельскай гаспадаркі краіны, гэта былі амаль 70% беларускіх сялянаў - сярэднія па заможнасьці сяляне і так званыя кулакі. Менавіта па ім і быў нанесяны асноўны, рэпрэсіўны ўдар бальшавіцкай улады.

У гады вайны, у тым ліку і праз развязаную Масквой партызанку, прывялі да зьнішчэньня 782,2 тысячаў чалавек вясковага беларускага насельніцтва.
Пасьля заканчэньня Другой сусьветнай вайны працягвалася гвалтоўнае скарачэньне вясковага насельніцтва. З 1950 г. і да пачатку 1960 г. зь Беларусі выехала на засваеньне цалінных зямель каля 0,9 млн. чалавек, пераважна з вясковай моладзі.
Апрача іншага, ажыцяўлялася будаўніцтва заводаў на Беларусі і на прасторах СССР куды бегла ад "заможнага" калгаснага жыцьця беларуская моладзь. Да 1965 г. былі пабудаваныя беларускія індустрыяльныя гіганты - МАЗ, БелАЗ, МТЗ, ММЗ, "Інтэграл", Полацкі НПЗ, МоАЗ, "Азот" і г.д. дзе асноўнай працоўнай сілай сталі ўчарашнія сяляне. Гарады, пры штучнай адсутнасьці беспрацоўя, усмоктвалі вялізарную колькасьць сялянаў. Так з 1965 г. па 1980 г. колькасьць сельскага насельніцтва Беларусі скарацілася на 1 млн. чалавек.

Нас супакойваюць тым, што маўляў на Захадзе, у разьвітых краінах, доля сельскага насельніцтва, якое занятае ў сельскай гаспадарцы сягае да 3-4,5%. Быццам бы і праўда, але гэта не поўная праўда. Размова ідзе пра тых, хто заняты ў сельскай гаспадарцы, а не пра тых,хто жыве ў вёсках. У разьвітых краінах Эўропы адбылося пераразьмеркаваньне працоўнай сілы, у асноўным, без зьнішчэньня сельскіх неселяных пунктаў. Была пабудаваная разьвітая сетка дарог (аўта і чыгуначных) з добра функцыянуючым транспартам (апрача вялікай колькасьці ў насельніцтва ўласнага транспарта), што дазваляе сельскаму насельніцтву працаваць у бліжэйшых, больш буйных населяных пунктах, зьявіліся працоўныя мейсцы ў сельскай мясцовасьці, у іншых галінах народнай гаспадаркі - пераапроцоўцы, дробнай вытворчасьці і г.д. Добра працуе дастаўка школьнікаў ад хаты да мейсцаў навучаньня і іншае.

Наступным моцным ударам, па беларускай вёсцы, сталі пасьлядоўна - меліярацыя, узбуйненьне гаспадарак, зьнішчэньне "неперспэктыўных вёсак", Чарнобыльская катастрофа, экспэрымэнт з "аграгарадкамі". Такой сялянскай катастрофы ня ведала ніводная краіна Эўропы!
Калі ў 1955 годзе на Беларусі было 32 089 вёсак, дык трошкі, больш чым праз 50 гадоў, у 2009 годзе колькасьць вёсак ужо складала 23 549, пры долі сельскага насельніцтва ў краіне 26,8 %. Такім чынам, за 80 гадоў доля сельскага насельніцтва Беларусі была скарочана на 56,2%. Зараз, без насельніцтва(!) на Беларусі існуе 1 395 вёсак і хутароў.

Алькагалізацыя сельскага насельніцтва Беларусі, амаральнась на вёсцы з-за зьнішчанай беларускай царквы і касьцела, прышчэпленая сялянам чужой уладай абыякавасьць (нават да ўласнага жыцья), адсутнасьць жыцьцёвай перспэктывы, адарванасьць ад выгодаў цывілізацыі - мэдычнага,культурнага і пабытовага забесьпячэньня, зьнішчаная зацікаўленасьць у выніках сваёй працы, - праз ліквідацыю прыватнай уласнасьці на зямлю, поўнае беспраўе беларускага сяляніна перад любым кіраўніком - толькі тое, што часткова ўзгадана з "заслугаў" антыбеларускай улады перад нашай вёскай. І яе зьнішчэньне працягваецца...

Бенедзікт

https://pieramoha.org/artykuly/hienacyd-bielaruskaha-sialianstva

[bvnor]

Лукашенко разрешил производство огурцов в деревне, Olszany для частных фермеров.

[Head]

Дык ты хутка прыедзеш у беларускую вёску Olszany вырошчваць?

[sshundrik]

Не то, что ты, только пузо себе отращиваешь...

[Head]

Пуза, відаць, ты атрошчваеш.

[sshundrik]

Не, вiдаць, ты...        (похэдовски)

[Marysia+]

через несколько лет там будет 80 домов

Не исключено. Начали покупать под дачи. Места красивые, на берегу Немана. Вот только работать будут потсаны из хабзы по распределению.

У нас "на веске" дома Россияне выкупают, строят котеджи, а местный сельский люд работают у Россиян, отделывая эти котеджи, топя печки и обрабатывая земли.

[Paladin]

через несколько лет там будет 80 домов

Не исключено. Начали покупать под дачи. Места красивые, на берегу Немана. Вот только работать будут потсаны из хабзы по распределению.

У нас "на веске" дома Россияне выкупают, строят котеджи, а местный сельский люд работают у Россиян, отделывая эти котеджи, топя печки и обрабатывая земли.

Ну а что плохого? Ввоз средств для существования и развития этой Вески. Или деньги всетаки пахнут?

[Head]

Не, вiдаць, ты...        (похэдовски)

Не, ўсё ж відаць ты. (так як ёсць).

Ну а что плохого? Ввоз средств для существования и развития этой Вески. Или деньги всетаки пахнут?

Асаднікаў нам ня трэба.

[sshundrik]

А если бы приехали поляки или пиндосы - они были бы для Вас, уважаемый Хэд, осадниками?

Я тоже не особо разделяю положительные взгляды про россиян, однако по существу - мне безразлично, россияне это или кто-то другой, лишь бы закон не нарушали и бабло везли в мою страну.

[Head]

А калі б, а калі б... ну, ты зразумеў.

"Бабло" гэта добра. Толькі маскалі ствараюць такім чынам 5 калёну. Такога "бабла" нам ня трэба.