Jerzy Maksymiuk (ur. 9 kwietnia 1936 w Grodnie) – polski dyrygent i pianista.
Studiował kompozycję pod kierunkiem Piotra Perkowskiego (ukończył w 1962), grę na fortepianie u Jerzego Lefelda (ukończył w 1964) oraz dyrygenturę w klasie Bogusława Madeya (ukończył w 1969), w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie).
W 1961 został zwycięzcą pierwszej edycji Ogólnopolskiego Konkursu Pianistycznego im. Ignacego Jana Paderewskiego (obecnie Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Ignacego Jana Paderewskiego)[1].
W latach 1970-72 był dyrygentem Teatru Wielkiego w Warszawie. W 1972 stanął na czele zespołu złożonego z członków Warszawskiej Opery Kameralnej, który - od 1973 znany jako Polska Orkiestra Kameralna - zyskał międzynarodową sławę. W 1984 orkiestra zmieniła nazwę na Sinfonia Varsovia - Polska Orkiestra Kameralna. Zespół działa w oparciu o Fundację Sinfonia Varsovia i korzysta ze wsparcia miasta stołecznego Warszawy.
W 1973 Maksymiuk rozpoczął pracę z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. W roku 1975 dyrygował orkiestrą podczas finałowych przesłuchań na Międzynarodowym Konkursie im Fryderyka Chopina w Warszawie. W 1977 otrzymał kontrakt płytowy w firmie EMI. W 1979 wystąpił z Polską Orkiestrą Kameralną w Carnegie Hall, w Nowym Jorku, a w 1981 odbył z nią koncerty w Japonii, Australii, Nowej Zelandii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech. W latach 1983-93 kierował BBC Scottish Symphony Orchestra w Glasgow. W 1990 debiutował na koncertach BBC Proms w Royal Albert Hall, w Londynie. Podjął też współpracę z English National Opera, z którą przygotował premiery "Don Giovanniego" Wolfganga Amadeusa Mozarta (w 1991) i "Zemsta nietoperza" Johanna Straussa (w 1993). "Zemsta nietoperza" pod jego batutą, z zespołem Sinfonia Varsovia, została wystawiona w styczniu 2005, w Teatrze Polskim w Warszawie, z udziałem najlepszych polskich śpiewaków (m.in. Iwona Hossa, Marta Boberska, Adam Kruszewski, Adam Zdunikowski, Agnieszka Wolska). Zamknięty koncert zorganizowany przy zaangażowaniu środków Sejmiku Województwa Mazowieckiego zapoczątkował działalność operetki w Warszawie (w kwietniu 2005 samorząd wojewódzki utworzył Mazowiecki Teatr Muzyczny Operetka, którego organizatorem jest Włodzimierz Izban, producent "Zemsty nietoperza" pod batutą Maksymiuka).
Jerzy Maksymiuk jest promotorem muzyki współczesnej. Przez wiele lat współtworzył "Warszawską Jesień", jako członek komisji repertuarowej Festiwalu. Od 2006 Członek Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Jest stałym felietonistą miesięcznika Charaktery.
Otrzymał następujące tytuły: w 1990 - doctora honoris causa Strathclyde University w Glasgow i dwukrotnie laureata Gramophone Award: w 1993 - za "The Confession of Isobel Gowdie" Jamesa MacMillana (EMI) oraz w 1995 - za II i III Koncert fortepianowy Nikołaja Medtnera (Hyperion). W 1993 otrzymał honorowy tytuł Conductor Laureate BBC Scottish Symphony Orchestra. W 2000 otrzymał tytuł Honorowego obywatela Miasta Białegostoku. W 2005 został odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis[2]. W 2011 Polska Akademia Fonograficzna uhonorowała go Złotym Fryderykiem[3].
Источник:
Добавлено: 20 Июль 2012, 13:39:04
Shimon Yehuda Hakohen Shkop (1860-October 22, 1939,
Grodno) was a rosh yeshiva ("dean") in the Yeshiva Shaar Hatorah and in the Telshe yeshiva and a renowned Talmudic scholar. He was born in Torez in 1860. At the age of twelve he went to study in the Mir yeshiva, and at fifteen he went to Volozhin yeshiva where he studied six years. His teachers were the Netziv and Rabbi Chaim Soloveitchik, with whom he was very close.
Shkop married a niece of Rabbi Eliezer Gordon and in 1885 was appointed to the Telz Yeshiva, where he remained for 18 years until 1903. While there, he developed a system of talmudic study which combined the logical analysis and penetrating insights of Rabbi Chaim Brisker with the simplicity and clarity of Rabbi Naphtali Zevi Yehudah Berlin (the Netziv) and which became known as the "Telz way of learning".
In 1903, he was appointed Rabbi of Moltsh, and in 1907 of Bransk. A famous pupil of his in Moltsh was Rabbi Yechezkel Sarna who studied under him for a year in 1906, before leaving to the Slabodka yeshiva when Rabbi Shkop himself left. During World War I, the communal leaders urged him to leave before the Germans arrived, but he refused and stayed with his community.
Between 1920 and 1939, at the request of Rabbi Chaim Ozer Grodzinski, he succeeded Rabbi Alter Shmuelevitz as Rosh Yeshiva of the renowned Sha'ar HaTorah in Grodno. He raised the level of the institution and transformed it into one of the finest yeshivos in Poland and beyond. Hundreds of young men flocked there from near and far. For many years, Rabbi Zelik Epstein, who was married to a granddaughter of Rabbi Shkop, has headed a successor in Queens. It is known as an exemplary institution. It was there that he taught Rabbi Dovid Lifshitz, the Suvalker Rav.
As a young man of eighteen, Rabbi Chaim Shmuelevitz was invited by Rabbi Shimon to give the third level lecture in the Yeshivah Ketanah in Grodno. At the age of 22, he headed a group of students who transferred from Grodno to Mir. However, his four years in Grodno with Rabbi Shimon had a profound influence on his approach to Talmudic analysis.
In 1928 Shkop traveled to the United States in order to raise much needed funds for the Yeshiva. After delivering a lecture at Yeshiva University, he eventually acceded to Rabbi Bernard (Dov) Revel's invitation to serve as a Rosh Yeshiva of Rabbeinu Yitzchak Elchanan (RIETS) in New York. In his absence from Poland, he was greatly missed by Rabbis Yisrael Meir Kagan and Chaim Ozer Grodzinski, who pleaded with him to return. He also received a scathing letter from Rav Yeruchom Levovitz, the mashgiach of Mir, which, according to an eyewitness, he ignored. For family reasons, Rabbi Shkop chose to return to Europe in the fall of 1929.
Shkop had a winning personality. He was an active member of the Moetzes Gedolei HaTorah of the Agudas Yisroel. Many of his students attained distinction, among them Rabbis Elchonon Wasserman of Baronovitch, Yosef Shlomo Kahaneman of Ponevezh and Isser Yehuda Unterman, a future Israeli Chief Rabbi. Dayan Michoel Fisher of London was also a pupil of Rabbi Shkop.
Shkop formed close bonds with [the younger] Rabbi Yehuda Zev Segal, the future Manchester Rosh Yeshiva. He would sometimes come to England to raise funds for his yeshiva, and Rabbi Segal took advantage of these opportunities to serve as his attendant, spending one vacation at Rabbi Shimon's summer resort, studying with him and accompanying him on his walks.
He published his classic essay titled Sha'arei Yosher (The Gates of Honesty) in 1925 and Ma'arekhet ha-Kinyanim in 1936. Novellae on the Talmud tractates Bava Kamma, Bava Metzia, and Bava Basra were published posthumously in 1947 with a preface by his son, and on Nedarim, Gittin, and Kiddushin in 1952, and on Yevamos and Ketuvot in 1957. Rabbi Shkop's Talmudic novellae are still studied in yeshivos throughout the world today.
Sha'arei Yosher is largely concerned with the intellectual principles by which the law is established, rather than with concrete laws, and is stylistically similar to the Shev Shema'tata of Aryeh Leib HaCohen Heller, on which it was partly based.
As the Russian army was about to enter Grodno during World War II, he ordered his students to flee to Vilna and he himself died two days later on the 9th of Cheshvan 5700 (1939) in Grodno. Including his death, the Jewish people lost three Rabbis and Torah giants in 10 months: Harav Shimon Shkop, Harav Boruch Ber Leibowitz of Kamenitz and Harav Chaim Ozer Grodzinski. He is buried in the Jewish cemetery in the Zaniemanski Forshtat section of Grodno.
Источник:
: 2 3 ... 8 Далее» Все Вниз