следующая тема »

[22 Июль 2025, 11:35:51]

Новости, реклама:

[22 Июль 2025, 11:35:51]

Новости, реклама:

[enn]

                    ***
У векавечнай бацькаўшчыне клёны
Нячутна пачынаюць аблятаць
На рыжую траву. На мох зялёны,
На весніцы, на ціхі стаў, на гаць.
Зямля глядзіць азёрамі-вачыма
На ясны свет, што стыне у красе.
Як чыста. Бы святло абшары вымыла,
Як ціха - быцца зніклі людзі ўсе.
Адвечная мая! У сцюдзёных росах,
Як летась, як мільёны год таму...
Ляцяць па ветры косы рыжай восені,
I кліча лісцяў жоўты сум зіму.
На вуснах стыне горкі смак рабіны,
Цалую іх, халодныя, як лёд.
О вы, што будзеце ісці з дзяўчынай
Пад тымі ж клёнамі праз сотню год.
Ці зразумееце, што мы кахалі,
Што зніклі так. Як знікнеце і вы,
Што векавечны толькі край. I далеч,
І жоўты ліст на зелені травы,
Што ў векавечнай бацькаўшчыне клёны
Тысячагоддзі будуць аблятаць
На рыжую траву, на мох зялёны,
На весніцы, на ціхі стаў, на гаць,
Што нездарма яна з асінак рудых,
Калі ідзеш увосень па зямлі,
Раняе золата пад ногі людзям,
Каб мы яе любілі й бераглі.

Уладзімір Караткевіч.