Юрий Зиссер тоже неплохо сказал про ваши "объективные" СМИ:
Хартия как она есть
Немного о сайте, который когда-то (уже очень давно) многие уважали. Увы, ныне читать там нечего, а уважать не за что. Из информационного "Хартия" давно превратилась в пропагандистский тоталитарный ресурс, на котором царит единомыслие.
Но это полбеды. Настоящая беда в том, что сайт последовательно терроризирует тех, кто живет и работает в Беларуси. Логика такова: раз ты не эмигрировал – значит, ты работаешь для государства и на государство. Не для себя, не для семьи, не для соотечественников, а для "кровавого режима". Аргументация идет по нарастающей и в точности отвечает известному анекдоту: "Мама, он меня сукой обозвал". Для того, чтобы работать для страны – нужно из этой страны уехать. А потом поучать оставшихся в стране, как им родину любить.
Для некоторых политиков и общественных деятелей эмиграция – трагедия. Но не для г-жи Радиной, которой с эмиграцией и отходом от дел (а то и смертью) подписантов документа, о котором все забыли и который назывался "Хартия-97", открылись карьерные высоты европейского масштаба, а сайт изобилует ее фото с различными европейскими политиками.
Большинство изредка появляющихся на "Хартии" собственных материалов, как и состоящие из пропагандистских штампов пламенные речи г-жи Радиной на конференциях и различных "заутренях в защиту Беларуси" – это лихо сработанные под копирку бездоказательные обвинения всех более или менее известных людей страны (политиков, общественных деятелей, творческих людей, бизнесменов, всех без разбора чиновников, учителей средних школ, программистов. Возможно, я о ком-то забыл? Ничего, "Хартия" напомнит).
В чем их обвиняют? В работе на "режим". Передергивание, да и прямое выдумывание "фактов"; бесконечный поиск и списки "прислужников режима", "агентов КГБ" и "кошельков Лукашенко"; война всех против всех; натравливание людей и групп друг на друга. Прямо как в передовицах газеты "Правда" при коммунистах.
Главный стилистический и идеологический прием "Хартии" – лозунги. Например, за три последних года на "просторах" этого сайта 50 раз встречаются слова "крах режима" и 52 раза "агония режима" (наблюдение Юрия Дракохруста, высказанное им в одной из передач на Радыё "Свабода"). По принципу, говори "мед" – и во рту слаще станет. Если уж крах и агония – то где же крушение и смерть за три-то года? Впрочем, редакции сайта не до таких "мелочей".
Ага.
“Бранятся” і “тешатся”Ходзяць пэўныя легенды пра “папулярнасьць сайта Хартыі-97”. На першы погляд інфармацыйная плынь (якая апэратыўна абнаўляецца) на гэтым сайце сапраўды можа ўразіць сваёй апазыцыйнасьцю рэжыму. Вось, напрыклад, стан сайту на раніцу 16 лютага. Падаем выбарку “самых вострых” тытулаў паведамленьняў: “Лукашэнкаўскія чыноўнікі: запар псэўдаакадэмікі і ілжэпрафесары”, “Шейман и Прокопович – движение вперёд или вспять?», “Віталь Рымашэўскі: Лукашэнка прызначае на пасады прыдуркаватых”, “Дыктатар зьбіраецца падзарабіць на Алімпіядзе”, “Анастасія Дашкевіч: Улада хворая шызафрэніяй”.
Ды гэта не сайт, а нейкая рэвалюцыйная барыкада. Гэта ж якая сьмеласьць і рашучасьць: па некальку разоў на дзень гукаць пра лукашызм і яго начальнікаў: “Дуракі, шызікі!..” Сапраўды пэўнай частцы чытаючай публікі гэта падабаецца. Аднак, беларусы рытарычна пытаюцца: а чаму ў гэтых “сьмелых” не знайшлося аніслова ў абарону беларускай мовы, нашай культуры, нашай нацыянальнай цывілізацыі? Дык гэтыя пытаньні не па адрасе, такія сайты не ствараюцца дзеля абароны беларушчыны.
Гэтаму сьведчаньнем быў актуальны інцыдэнт, што адбыўся ў Вене. Лібэральная Эўропа сабрала ў сталіцы Аўстрыі канфэрэнцыю пад эгідай АБСЭ і пад дэвізам “Інтэрнэт-2013: Фармаваньне палітыкі па абароне свабоды СМІ”. Туды прыехала некалькі лукашыстоўскіх начальнікаў і яшчэ пару асобаў ад лукашыстоўскага інтэрнэту. АБСЭ запрасіла таксама “ад беларускай дэмакратыі” хартыстку Н. Радзіну (якая ўславілася сваімі ўцёкамі з “гэбоўскага палону” з дапамогай вышэйшых прадстаўнікоў крамлёўскай адміністрацыі).
Выступалі яны па чарзе. Спачатку ўсё было спакойна, прадстаўнікі лукашызма распавядалі, як усё цудоўна з правамі на свабоду выказваньня ў Беларусі. А потым адбыўся спэцэфэкт. Слова ўзяла Н. Радзіна і наладзіла ім інтэрнэт-галавамыйку. Яна заявіла сярод іншага (зразумела, што ўсё адбывалася на акупанцкай расейскай мове): “Где ваша “свобода высказывания”, когда в стране нет независимого телевидения, радио и почти не осталось независимых газет? Ответить вам нечего. Потому не приезджайте сюда или молчите и не лгите так нахально и открыто!”
На гэта прысутны ад афіцыёзу Ю. Зісер (уладальнік парталу Тут) карцінна раззлаваўся і крыкнуў на адрас Н. Радзінай: “Радина, я посажу вас!”
Цяпер гэтая рухавая мізансцэна гуляе па “дэмСМІ” як нейкая сага аб двубоі сілаў Дабра і Зла, нейкага Перасьвета з Чалубеем. Рэжысёры гэтай пастаноўкі радуюцца і паціраюць ручкі, частка публікі ў захапленьні. Ёсьць аб чым “пакалякаць” у інтэрнэт-прасторы.
Аднак, элемэнтарны фармальна-стылістычны аналіз паказвае, што ўсё гэта было тэатральным дыялогам паміж сваімі. Можа хто-небудзь зь іх азваўся пра здушэньне беларускай мовы? Ці пра сутнасьць антыбеларускай акупацыйнай палітыкі? Іх гэта не цікавіць: абодва ж з дыялога – “істінно русскіе люді”. Яны ёсьць тыя самыя “милые” з расейскай прымаўкі, што “бранятся” і “тешатся”.
: 1 ... 6 7 9 Далее» Все Вниз